‘Maar nu moet ik dit weekend wat zaken regelen,’ mompelde hij, met zijn lippen tegen die van mij.
‘Zijn dat die zaken die je had uitgesteld zodat je bij mij kon zijn?’ Hij was vroeg naar huis gegaan om tijd met mij door te kunnen brengen, en ik wist dat hij daar een prijs voor moest betalen. Mijn moeder was drie keer getrouwd, en al haar echtgenoten waren succesvolle, welvarende mogols. Ik wist dat de prijs voor ambitie was dat je nogal wat overuren maakte.
‘Ik betaal andere mensen een riant salaris om bij jou te kunnen zijn.’
Dat was een mooi ontwijkend antwoord, maar ik zag een flits van irritatie in zijn blik en dus besloot ik hem af te leiden. ‘Dankjewel. Laten we koffiedrinken voordat we geen tijd meer hebben.’
Gideon streek met zijn tong over mijn onderlip en liet me daarna gaan. ‘Ik wil morgenavond om acht uur vliegen. Pak wat koele en lichte spullen, want in Arizona heerst een droge hitte.’
‘Wat?’ Ik knipperde met mijn ogen terwijl hij zich omdraaide en zijn werkkamer in liep. ‘Moet je voor zaken naar Arizona?’
‘Helaas wel, ja.’
Eh... rustig blijven Eva. Ik moest sowieso nog koffie hebben voordat ik wegging, dus stelde ik de discussie uit en ging verder naar de keuken. Ik liep door Gideons appartement, met zijn indrukwekkende, vooroorlogse architectuur en de ranke gewelfde ramen. Mijn hakken klikten dan weer op glimmend hardhout, dan weer werd hun geluid gedempt door Aubusson-tapijten. De luxueuze vertrekken waren afgewerkt met donker hout en gestoffeerd in neutrale kleuren, opgefleurd met accenten in warme tinten. De rijkdom en weelde spatten ervan af, maar toch was het ook warm en uitnodigend, een gerieflijke plek om je te ontspannen en het gevoel te hebben dat je in de watten werd gelegd.
In de keuken verspilde ik geen tijd en schoof een meeneembeker onder het eenkopsapparaat. Gideon kwam bij me staan met zijn jasje over een arm gedrapeerd en zijn mobiele telefoon in zijn hand. Ik zette nog een meeneembeker voor hem onder de tuit en liep naar de koelkast voor wat koffieroom.
‘Misschien komt het juist wel goed uit.’ Ik keek hem aan en herinnerde hem aan de toestand met mijn huisgenoot. ‘Ik moet dit weekend eens een hartig woordje met Cary spreken.’
Gideon liet zijn telefoon in de binnenzak van zijn jasje glijden en hing het kledingstuk vervolgens over de leuning van een van de barstoelen. ‘Jij gaat met mij mee, Eva.’
Ik schonk de room in mijn koffie. ‘Wat moet ik daar dan doen? Een beetje naakt liggen wachten tot jij klaar bent met werken en me komt neuken?’
Hij bleef naar me kijken terwijl hij zijn mok pakte en met iets te kalme berekening slokjes van zijn hete koffie nam. ‘Wil je nou weer ruziemaken of zo?’
‘Ga je weer moeilijk doen? We hebben het hier toch over gehad? Je weet best dat ik Cary niet alleen kan laten, na wat er gisteravond is gebeurd.’ Vergeleken met de kluwen naakte lichamen die ik in mijn woonkamer had aangetroffen was een Romeinse orgie een kinderfeestje.
Ik zette het pakje room terug in de koelkast en voelde dat ik door zijn wilskracht meedogenloos naar hem toe getrokken werd. Zo was het vanaf het begin al geweest. Als Gideon het wilde, kon hij me zijn eisen laten voelen. En het was verdomd moeilijk om dat deel van me te negeren dat erom smeekte hem alles te geven wat hij maar wilde. ‘Jij houdt je met je zaken bezig en ik hou me met mijn beste vriend bezig, en daarna houden we ons weer met elkaar bezig.’
‘Ik kom pas zondagavond weer terug, Eva.’
O... Ik voelde een scherpe steek in mijn buik toen ik hoorde dat we elkaar zo lang niet zouden zien. De meeste stellen brachten niet elk vrij moment met elkaar door, maar wij waren dan ook niet zoals de meeste stellen. We hadden allebei zo onze frustraties en onzekerheden, en we waren zo verslaafd aan elkaar dat we geregeld contact nodig hadden om een beetje behoorlijk te blijven functioneren. Ik vond het vreselijk om niet bij hem te zijn. Het kwam zelden voor dat er meer dan een paar uur voorbijgingen waarin ik niet aan hem dacht.
‘Jij moet er ook niet aan denken,’ zei hij zacht. Hij bestudeerde me zoals hij altijd deed: hij zag alles. ‘Zondag zijn we allebei niks meer waard.’
Ik blies op mijn koffie en nam toen snel een slok. Ik werd onrustig bij het idee dat ik een heel weekend zonder hem moest doorbrengen. En wat nog erger was: ik vond het maar niks dat hij mij zo lang niet zou zien. Er lag een wereld aan keuzes en mogelijkheden voor hem open: vrouwen die niet zo gestoord en moeilijk waren.
Toch lukte het me om te zeggen: ‘We weten allebei dat dat nou niet bepaald gezond is, Gideon.’
‘O ja? Wie zegt dat? Niemand anders weet hoe het is om ons te zijn.’
Oké, daar had ie wel weer gelijk in.
‘We moeten naar ons werk,’ zei ik, omdat ik al wist dat deze impasse ons allebei de hele dag gek zou maken. We zouden het later wel oplossen, maar op dit moment zaten we ermee in onze maag.