‘Jij bent de enige voor mij, Eva.’ Zijn stem was kortaf en hard.
Ik huiverde door de woede die onder zijn woorden lag. Hij was nog steeds kwaad dat ik aan hem had getwijfeld. Ach, wat zou het. Ik was ook nog steeds kwaad. ‘Ik sta om vijf uur klaar.’
Hij was punctueel, zoals altijd. Terwijl ik mijn computer uitzette en mijn spullen pakte, sprak hij met Mark over de vorderingen van de Kingsman Wodka-account. Ik keek stiekem naar Gideon. Hij zag er erg indrukwekkend uit met zijn lange, slanke, gespierde lichaam in zijn donkere pak. Hij had een ondoordringbare uitstraling, maar toch had ik hem ongelooflijk kwetsbaar gezien.
Ik was verliefd op die tedere, diep emotionele man. En wat had ik een hekel aan die façade en zijn pogingen om zich voor me te verstoppen.
Hij draaide zijn hoofd om en betrapte me terwijl ik naar hem aan het staren was. Ik zag een glimp van de Gideon die ik liefhad in zijn wilde blauwe blik, waar heel even een hulpeloos verlangen in lag. Even later was het weer weg, vervangen door het kille masker. ‘Ben je er klaar voor?’
Het was overduidelijk dat hij iets voor me verborgen hield en ik werd gek van de kloof die er tussen ons was. Dat ik wist dat er dingen waren waar hij me niet mee vertrouwde.
Toen we langs de receptie naar buiten liepen, liet Megumi haar kin op haar vuist rusten en slaakte een dramatische zucht.
‘Ze vindt je erg leuk, Cross,’ mompelde ik, terwijl we naar buiten liepen en hij de knop van de lift indrukte.
‘Dat zal wel.’ Hij snoof. ‘Wat weet ze nou helemaal over mij?’
‘Die vraag heb ik mezelf nou ook de hele dag gesteld,’ zei ik rustig.
Deze keer was ik er zeker van dat zijn gezicht vertrok.
Dr. Lyle Petersen was een lange man met keurig verzorgd grijs haar en scherpe maar toch vriendelijke, donkerblauwe ogen. Zijn praktijk was smaakvol ingericht met neutrale kleuren en zijn meubilair was zeer comfortabel. Dat viel me elke keer op als ik hem bezocht. Het voelde wel een beetje raar om hem nu als mijn therapeut te zien. Hij was de afgelopen jaren mijn moeders therapeut geweest en ik was een paar keer met haar meegekomen.
Ik keek hoe hij ging zitten in de grijze oorfauteuil tegenover de sofa waar Gideon en ik op zaten. Zijn scherpe blik bewoog tussen ons heen en weer, en hij had duidelijk opgemerkt dat we ieder op een uiteinde van de sofa waren gaan zitten. Aan onze stijve houdingen kon hij zien hoe defensief we waren. Zo waren we ook al de hele weg naar hem toe geweest.
Dr. Petersen deed zijn tablet open, pakte zijn stylus en zei: ‘Zullen we beginnen met waarom er zo’n spanning tussen jullie in hangt?’
Ik wachtte even om Gideon de kans te geven als eerste het woord te nemen. Het verbaasde me niet dat hij gewoon bleef zitten zwijgen. ‘Nou... de afgelopen vierentwintig uur heb ik de verloofde van Gideon ontmoet, waarvan ik niet wist dat hij die had...’
‘Ex-verloofde,’ gromde Gideon.
‘... en kwam ik erachter dat het door haar komt dat hij alleen dates met brunettes heeft gehad...’
‘Het waren geen dates.’
‘... en ik betrapte haar erop dat ze na de lunch zijn kantoor had verlaten en er zo uitzag...’ Ik pakte mijn telefoon.
‘Ze verliet het gebouw,’ beet Gideon me toe, ‘niet mijn kantoor.’
Ik haalde de foto tevoorschijn en gaf mijn telefoon aan Dr. Petersen. ‘En vervolgens in jouw auto stapte, Gideon!’
‘Angus heeft je net verteld, voordat we hier kwamen, dat hij haar daar had zien staan, dat hij haar had herkend en dat hij gewoon beleefd was.’
‘Alsof hij iets anders gezegd zou hebben!’ schoot ik terug. ‘Hij is al je chauffeur sinds je een kind was. Natuurlijk dekt hij je.’
‘O ja. Nu is het ineens een samenzwering?’
‘Nou, wat deed hij daar dan?’ daagde ik hem uit.
‘Hij zou me naar mijn lunchafspraak brengen.’
‘Waar dan? Dan controleer ik gewoon even of jij daar was en zij niet, en dan hebben we dat ook weer achter de rug.’
Gideon klemde zijn kaken op elkaar. ‘Dat heb ik je al verteld. Ik had een onverwachte afspraak en ben niet meer aan lunchen toegekomen.’
‘Met wie had je dan een afspraak?’
‘Niet met Corinne.’
‘Dat is geen antwoord.’ Ik wendde me weer tot Dr. Petersen, die heel rustig mijn telefoon aan me teruggaf.
‘Toen ik naar zijn kantoor ging om te vragen wat er in godsnaam aan de hand was, trof ik hem daar half gekleed aan, net onder de douche vandaan, met een van de sofa’s van zijn plek gestoten, kussens over de vloer...’
‘Het was maar een stom kussen!’
‘... en rode lippenstift op zijn overhemd.’
‘Er zijn wel 25 bedrijven in het Crossfire,’ zei Gideon koel. ‘Ze kan bij elk daarvan zijn geweest.’