Ik merkte dat ik mijn hoofd schudde alsof ze de vraag aan mij had gesteld.
Ze rolde haar schouders naar achteren. ‘Ik controleerde hoeveel tijd ervoor nodig was om van de dienstingang – waar Cross was gezien terwijl hij met de brandweer sprak – naar Barkers hotel, een paar blokken verderop, te lopen. Vijftien minuten heen en vijftien minuten terug. Barker was overleden door een enkele steekwond in de borst. Recht in het hart. Dat zou niet meer dan een minuut hebben gekost. Er waren geen afweerwonden en hij werd net binnen de deur aangetroffen. Weet u wat ik denk? Hij deed de deur open voor Cross en het was voorbij voordat hij met zijn ogen kon knipperen. En weet u... Dat hotel is eigendom van een dochtermaatschappij van Cross Industries. En de beveiligingscamera’s in het gebouw stonden toevallig uit voor een upgrade die al maandenlang op de agenda stond.’
‘Wat een toeval,’ zei ik schor. Mijn hart bonsde. In een afgelegen gebied van mijn hersenen registreerde ik dat maar een paar meter bij me vandaan mensen gewoon doorgingen met hun leven zonder een flauw idee te hebben dat iemand in deze ruimte zich met een rampzalige gebeurtenis bezighield.
‘Tja. Waarom niet?’ Graves haalde haar schouders op, maar haar ogen zeiden iets anders. Ze wist het. Ze kon het niet bewijzen, maar ze wist het. ‘Het komt dus hierop neer: ik zou kunnen blijven graven en tijd blijven besteden aan deze zaak terwijl er nog andere op mijn bureau liggen. Maar waarom zou ik? Cross is geen gevaar voor de samenleving. Mijn partner zal u vertellen dat het nooit in de haak is om het recht in eigen hand te nemen. En daar ben ik het grotendeels mee eens. Maar Nathan Barker was van plan u te vermoorden. Misschien niet volgende week, misschien niet volgend jaar. Maar wel ooit.’
Ze stond op en klopte haar broek af, pakte haar fles water en haar handdoek, en negeerde het feit dat ik onbedaarlijk aan het snikken was.
Gideon... Ik drukte de handdoek tegen mijn gezicht, totaal overweldigd.
‘Ik heb mijn aantekeningen verbrand,’ vervolgde ze. ‘Mijn partner is het ermee eens dat we op een dood spoor zitten. Niemand kan het ook maar iets schelen dat Nathan Barker onze lucht niet meer inademt. Zelfs zijn vader heeft me gezegd dat wat hem betreft zijn zoon al jaren dood is.’
Ik keek naar haar op, en knipperde om de waas van tranen uit mijn ogen te krijgen. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’
‘U hebt het met hem uitgemaakt op de zaterdag nadat we uw etentje onderbraken, toch?’ Ze knikte toen ik knikte. ‘Hij zat op dat moment op het bureau een verklaring af te leggen. Hij ging even de kamer uit, maar ik kon hem door het raam in de deur zien. De enige keer dat ik zulke pijn heb gezien is wanneer ik naaste familie moet inlichten. Om eerlijk te zijn is dat precies de reden waarom ik u dit nu vertel: zodat u naar hem terug kunt gaan.’
‘Dank u wel.’ Ik had die woorden nog nooit met zoveel gevoel gezegd als op dat moment.
Ze schudde haar hoofd en begon de trap af te lopen. Daarna stopte ze even, draaide zich om en keek naar me. ‘Ik ben niet degene die u zou moeten bedanken.’
Op de een of andere manier belandde ik uiteindelijk bij Gideons appartement.
Ik kan me niet herinneren dat ik wegging uit Parkers studio of dat ik tegen Clancy zei waar hij me heen moest brengen. Ik kan me niet herinneren dat ik me bij de receptie meldde of dat ik de lift naar boven nam. Toen ik besefte dat ik in de privéhal voor Gideons deur stond, moest ik even blijven staan, omdat ik niet meer zo goed wist hoe ik van de tribune tot dat punt was gekomen.
Ik drukte op de bel en wachtte. Toen niemand opendeed, liet ik me op de vloer zakken en leunde tegen de deur.
Gideon trof me daar aan. De liftdeuren gingen open en hij stapte naar buiten. Hij bleef plotseling staan toen hij me zag. Hij had zijn sportkleren aan en zijn haar was nog vochtig van het zweet. Hij had er nog nooit zo prachtig uitgezien.
Hij keek naar me en bewoog zich niet, dus legde ik uit: ‘Ik heb geen sleutel meer.’
Ik stond niet op omdat ik er niet zeker van was dat mijn benen me wel zouden dragen. Hij hurkte bij me neer. ‘Eva? Wat is er aan de hand?’
‘Ik kwam rechercheur Graves vanavond toevallig tegen.’ Ik slikte moeizaam, want mijn keel zat dicht. ‘Ze staken het onderzoek.’
Hij zette zijn borst uit met een diepe ademhaling.
Toen ik dat hoorde, wist ik het.
Een donkere verlatenheid legde een schaduw over Gideons prachtige ogen. Hij wist dat ik het wist. De waarheid hing zwaar in de lucht tussen ons in, een bijna tastbaar iets.
Ik zou iemand kunnen vermoorden voor jou, alles opgeven wat ik bezit voor jou... maar ik zal jou nooit opgeven.
Gideon viel op zijn knieën op het koude, harde marmer. Zijn hoofd was gebogen. Hij wachtte af.
Ik verschoof een beetje om, ook op mijn hurken, tegenover hem te gaan zitten. Ik tilde zijn kin op. Raakte zijn gezicht aan met mijn handen en mijn lippen. Mijn dankbaarheid voor wat hij me had gegeven fluisterde ik over zijn huid heen: ‘Dankjewel... dankjewel... dankjewel.’