‘Wat vindt u ervan als we nog wat hoger gaan zitten?’ Ze klom helemaal naar boven, en ik stond op en volgde haar.
Toen we eenmaal zaten, legde ze haar onderarmen op haar knieën en keek naar de leerlingen daarbeneden. ‘Het is hier echt anders ’s avonds. Ik pak meestal de sessies overdag. Ik heb mezelf opgedragen dat als ik u toevallig tegen zou komen op een dag waarop ik geen dienst had, ik met u zou praten. Ik dacht dat die kans heel erg klein was, maar kijk eens aan: daar bent u dan. Dat moet wel een teken zijn.’
Ik trapte niet in de extra uitleg. ‘U komt op mij niet over als iemand die in tekens gelooft.’
‘Daar hebt u me mooi te pakken, maar in dit geval maak ik toch een uitzondering.’
Ze tuitte even haar lippen, alsof ze diep over iets nadacht. Daarna keek ze me aan. ‘Ik denk dat uw vriend Nathan Barker heeft vermoord.’
Ik verstijfde en slikte hoorbaar mijn adem in.
‘Ik zal het nooit kunnen bewijzen,’ zei ze duister. ‘Daar is hij te slim voor. Te grondig. Het hele gebeuren was tot in de puntjes voorbereid. Op het moment dat Gideon Cross besloot Nathan Barker te vermoorden, had hij alles al uitgewerkt.’
Ik wist niet of ik nou moest blijven of weggaan; wat van beide beslissingen de gevolgen zouden zijn. En terwijl ik aarzelde, praatte ze door.
‘Ik denk dat het is begonnen op de maandag nadat uw huisgenoot was aangevallen. Toen we de hotelkamer onderzochten waar Barkers lichaam was gevonden, troffen we foto’s aan. Heel veel foto’s van u, maar de foto’s waar ik op doel, waren van uw huisgenoot.’
‘Cary?’
‘Als ik dit aan de onderzoeksrechter zou voorleggen voor een arrestatiebevel, zou ik zeggen dat Nathan Barker Cary Taylor had aangevallen om Gideon Cross te intimideren en te bedreigen. Ik vermoed dat Cross niet op de chantage-eisen van Barker is ingegaan.’
Ik wrong mijn handen in mijn handdoek. Ik kon het niet verdragen als Cary om mij iets was aangedaan.
Graves keek naar me, en haar blik was scherp en direct. De ogen van een agent. Die had mijn vader ook. ‘Op dat moment denk ik dat Cross het idee kreeg dat u in levensgevaar was. En weet u wat? Hij had gelijk. Daarvoor heb ik in Barkers kamer aanwijzingen gezien: foto’s, gedetailleerde aantekeningen over uw dagelijkse gewoonten, krantenknipsels... zelfs wat afval van u. Als we dat soort dingen aantreffen, is het meestal al te laat.’
‘Hield Nathan me in de gaten?’ Alleen al het idee maakte dat er een hevige rilling door me heen ging.
‘Hij was u aan het stalken. De chantage-eisen die hij aan uw stiefvader en aan Cross stelde, waren daarvan slechts een uitvloeisel. Ik denk dat Cross te dicht bij u kwam en dat Barker zich door uw relatie bedreigd voelde. Ik denk dat hij hoopte dat Cross zich zou terugtrekken zodra hij op de hoogte was van uw verleden.’
Ik hield de handdoek voor mijn mond voor het geval dat ik moest overgeven.
‘Ik denk dus dat het als volgt is gegaan.’ Graves tikte met haar vingertoppen tegen elkaar, terwijl haar aandacht op de intensieve oefeningen beneden ons leek te zijn gericht. ‘Cross neemt afstand van u en begint een oude vlam te zien. Dat dient twee doelen: het zorgt ervoor dat Barker zich koest houdt en het ontzenuwt het motief van Cross. Want waarom zou hij een man vermoorden om een vrouw die hij al had gedumpt? Hij heeft dat vrij goed opgezet: hij heeft het u niet verteld. U hebt de leugen kracht bijgezet met uw oprechte reacties.’
Haar voet begon met haar vingers mee te tikken en haar slanke lichaam straalde een onrustige energie uit. ‘Cross besteedt de taak niet uit. Dat zou ook stom zijn. Hij wil geen geldspoor achterlaten of te maken hebben met een huurmoordenaar die hem kan verlinken. Bovendien is dit persoonlijk. U bent persoonlijk. Hij wil er geen twijfel over laten bestaan dat de bedreiging weg is. Hij organiseert op het laatste moment een feestje in een van zijn panden voor een of ander wodkamerk dat van hem is. Nu heeft hij een waterdicht alibi. Zelfs de pers is erbij om plaatjes te schieten. En hij weet precies waar u bent en dat uw alibi ook waterdicht is.’
Ik kneep in mijn handen in de handdoek. Mijn god...
Het geluid van lichamen die op de mat neerkwamen, het gemurmel van de instructies die werden gegeven en de triomfantelijke geluiden van de leerlingen, vervaagden allemaal tot een gestaag gegons in mijn oren. Voor mijn ogen vond een hoop activiteit plaats en mijn hersenen konden het niet verwerken. Ik had het gevoel dat ik me via een eindeloze tunnel terugtrok, alsof mijn werkelijkheid in elkaar schrompelde tot een piepklein zwart puntje.
Graves haalde de dop van haar waterfles, nam een grote slok en veegde vervolgens haar mond af met de rug van haar hand. ‘Ik geef toe dat dat feestje me eerst even op het verkeerde been zette. Hoe kun je zo’n alibi nu breken? Ik moest wel drie keer terug naar het hotel voordat ik hoorde dat er die avond brand in de keuken was geweest. Niets ernstigs, maar het hele hotel was bijna een uur geëvacueerd geweest. Alle gasten hingen rond op het trottoir. Cross liep het hotel in en uit en deed alles wat een eigenaar onder die omstandigheden zou doen. Ik heb met zes medewerkers gesproken die hem rond die tijd hadden gezien of met hem hadden gepraat, maar geen van hen kon daar een exact tijdstip aan verbinden. Ze waren het er allemaal over eens dat het een chaos was. Wie kon er nou één man in de gaten houden in die drukte?’