‘Doe ik.’ Ik liet haar los en liep door de woonkamer om bij de gang te komen.
De voordeur ging open en Gideon kwam binnen. We keken elkaar een tijdlang aan. Ik kon niets uit zijn blik opmaken. Ik liep weg, ging naar mijn kamer en deed de deur op slot.
De volgende ochtend stond ik om negen uur op. Ik voelde me duf en prikkelbaar, maar niet meer zo ontzettend moe. Ik wist dat ik Stanton en mijn moeder moest bellen, maar eerst had ik cafeïne nodig.
Ik waste mijn gezicht, poetste mijn tanden en sjokte naar de woonkamer. Ik was bijna in de keuken – waar de heerlijke geur van koffie vandaan kwam – toen de deurbel ging. Mijn hart sloeg een keer over. Ik kon het niet helpen dat ik instinctief meteen aan Gideon dacht, die een van de drie mensen op de lijst was die voorbij de receptie bij de voordeur mochten komen.
Maar toen ik de deur opendeed, was het mijn moeder. Ik hoopte dat ik niet al te teleurgesteld keek, maar ik geloof dat ze het toch niet in de gaten had. Ze liep me straal voorbij in een zeegroene jurk die eruitzag alsof hij op haar lichaam geschilderd was. Het stond haar zoals het maar heel weinig vrouwen zou staan, op een of andere manier zowel sexy en elegant als passend bij haar leeftijd. Al zag ze er natuurlijk jong genoeg uit om mijn zus te kunnen zijn.
Ze liet haar blik over mijn joggingbroek en topje van de San Diego State University glijden voordat ze zei: ‘Eva. Mijn god. Je hebt geen idee...’
‘Nathan is dood.’ Ik deed de deur dicht en keek nerveus de gang in naar de logeerkamer, en hoopte maar dat mijn vader nog steeds op de tijd van de westkust was ingesteld en dus nog sliep.
‘O.’ Ze draaide zich om en keek me aan, en toen kon ik haar voor het eerst eens goed bekijken. Haar mond was dun van de bezorgdheid, en haar blauwe ogen stonden gekweld. ‘Is de politie al langs geweest? Ze zijn net weg bij ons.’
‘Ze waren hier gisteravond.’ Ik liep de keuken in, recht op het koffiezetapparaat af.
‘Waarom heb je ons niet gebeld? We hadden bij je moeten zijn. Je had een advocaat bij je moeten hebben, op zijn minst.’
‘Het was een heel kort bezoekje, mam. Wil je ook?’ Ik hield de kan omhoog.
‘Nee, dank je. Je moet niet zoveel van dat spul drinken. Dat is niet goed voor je.’
Ik zette de kan terug en deed de koelkast open.
‘Lieve god, Eva,’ mompelde mijn moeder, terwijl ze me met haar ogen volgde. ‘Weet je wel hoeveel calorieën er in koffieroom zitten?’
Ik zette een fles water voor haar neer en liep naar achteren om wat room in mijn koffie te schenken. ‘Ze zijn hier een halfuurtje geweest en toen gingen ze weg. Ze hebben niks van me losgekregen behalve dat Nathan mijn voormalige stiefbroer was, en dat ik hem al acht jaar niet had gezien.’
‘Godzijdank dat je niet meer hebt gezegd.’ Ze draaide haar fles water open.
Ik pakte mijn mok. ‘Laten we naar mijn zitkamer gaan.’
‘Wat? Waarom? Daar zit je nooit.’
Ze had gelijk, maar in dit geval kon het een onverwachte ontmoeting tussen mijn ouders helpen voorkomen.
‘Maar jij vindt het wel leuk om daar te zitten,’ zei ik. We liepen naar binnen via mijn slaapkamer en ik deed de deur met een zucht van verlichting achter me dicht.
‘Ik vind het zeker leuk,’ zei mijn moeder, om zich heen kijkend om alles in zich op te nemen.
Natuurlijk vond ze de kamer leuk: ze had hem zelf ingericht. Ik vond hem ook leuk, maar ik gebruikte hem eigenlijk niet. Ik had eraan gedacht om er een aangrenzende slaapkamer voor Gideon van te maken, maar alles kon nu weleens anders worden. Hij had zich van me teruggetrokken, had Nathan en een etentje met Corinne voor me verborgen gehouden. Dat moest hij maar eens uitleggen, en afhankelijk daarvan zouden we ofwel opnieuw met elkaar afspreken om er helemaal voor te gaan, ofwel de pijnlijke stap zetten om uit elkaar te gaan.
Mijn moeder ging elegant op de chaise longue zitten en bleef me aankijken. ‘Je moet heel voorzichtig zijn met de politie, Eva. Als ze weer met je willen praten, moet je het Richard laten weten, zodat hij zijn advocaten erbij kan halen.’
‘Waarom? Ik begrijp niet waarom ik me druk moet maken over wat ik wel en niet zeg. Ik heb niks verkeerd gedaan. Ik wist niet eens dat hij in de stad was.’ Ik zag hoe ze haar blik van me afwendde en ik ging op krachtiger toon verder. ‘Wat is er aan de hand, mam?’
Ze nam een slok voor ze iets zei. ‘Nathan verscheen vorige week in Richards kantoor. Hij wilde tweeënhalf miljoen dollar.’
Plotseling bulderde het bloed in mijn oren. ‘Wat?’
‘Hij wilde geld,’ zei ze stijfjes. ‘Een hoop geld.’
‘Waarom zou hij in godsnaam denken dat hij dat zou krijgen?’
‘Hij heeft – had – foto’s, Eva.’ Haar onderlip begon te trillen. ‘En een video. Van jou.’