Ik deed mijn best om naar haar te glimlachen. ‘Niemand kan Gideon iets laten doen wat hij niet wil.’
‘Jij wel.’ Ze schudde met haar hoofd en gooide haar sluike zwarte haar, dat tot op haar middel viel, over haar schouder. ‘Je hebt niet gezien hoe hij naar je keek toen je met je vader aan het dansen was. Zijn ogen glansden. Ik dacht even dat hij ging huilen. En op weg hiernaartoe in de lift probeerde hij net te doen of het niet zo was, maar ik kon zien dat hij zenuwachtig was.’
Ik keek omlaag naar het blikje enchiladasaus in mijn handen en ik voelde mijn hart nog verder breken.
‘Je bent kwaad op hem, hè?’ vroeg Ireland.
Ik schraapte mijn keel. ‘Sommige mensen kunnen gewoon maar beter vrienden zijn.’
‘Maar je hebt gezegd dat je van hem houdt.’
‘Dat is niet altijd genoeg.’ Ik draaide me om om de blikopener te pakken en zag Gideon aan de andere kant van het kookeiland staan staren. Ik stond stokstijf stil.
Een spier in zijn kaak vertrok voordat hij zijn mond opendeed. ‘Wil je een biertje?’ vroeg hij kortaf.
Ik knikte. Ik had ook wel een borrel kunnen gebruiken. Misschien wel een paar.
‘Wil je een glas?’
‘Nee.’
Hij keek naar Ireland. ‘Heb jij dorst? Er is fris, water en melk.’
‘Mag ik ook een biertje?’ antwoordde ze met een charmante glimlach.
‘Ik dacht het niet,’ zei hij wrang.
Ik keek naar Ireland en merkte hoe ze straalde wanneer Gideon aandacht aan haar schonk. Ik kon maar niet geloven dat hij niet in de gaten had hoe gek ze op hem was. Misschien was het nu nog gebaseerd op oppervlakkige dingen, maar het was er zeker en met een beetje aanmoediging zou het alleen nog maar meer worden. Ik hoopte dat hij daar wat aandacht aan zou besteden.
Toen Gideon me het koele biertje gaf, streken zijn vingers over die van mij. Hij bleef even staan en keek in mijn ogen. Ik wist dat hij aan onze vorige nacht dacht.
Die nacht leek nu wel een droom, alsof hij me nooit echt had opgezocht. Ik geloofde bijna dat ik het in een vlaag van wanhoop had verzonnen, omdat ik zo naar zijn aanraking en zijn liefde hunkerde dat ik het geen minuut langer volhield zonder mijn geest verlichting te geven van de gekmakende verlangens. Als ik diep vanbinnen de zere, rauwe plek niet was blijven voelen, had ik niet geweten wat echt was en wat alleen maar valse hoop was.
Ik pakte het biertje uit zijn greep en draaide me weer om. Ik wilde niet zeggen dat het over en uit was tussen ons, maar het was nu wel duidelijk dat we even een pauze van elkaar nodig hadden. Gideon moest maar eens uitzoeken waar hij mee bezig was, waar hij naar op zoek was en of hij in zijn leven wel een plek van betekenis voor me had. We zaten in een achtbaan die me kapotmaakte en dat kon ik niet laten gebeuren. Dat wilde ik niet.
‘Kan ik ergens mee helpen?’ vroeg hij.
Ik antwoordde zonder naar hem te kijken, omdat het veel te pijnlijk was om dat wel te doen. ‘Kun je even kijken of we Cary hier kunnen krijgen? Hij heeft een rolstoel.’
‘Ja, goed.’
Hij verliet de kamer en ik kon opeens weer diep ademhalen.
Ireland kwam snel naar me toe. ‘Wat is er met Cary gebeurd?’
‘Dat zal ik je vertellen terwijl we de tafel dekken.’
Ik was verbaasd dat ik nog kon eten. Ik denk dat ik te gefascineerd was door de zwijgende krachtmeting tussen mijn vader en Gideon om te merken dat ik het eten in mijn mond propte. Aan de ene kant van de tafel vermaakte Cary Ireland tot ze het uitschaterde, waar ik voortdurend om moest glimlachen. Aan de andere kant zat mijn vader aan het hoofd van de tafel, met Gideon aan zijn linker- en mij aan zijn rechterkant.
Ze waren aan het praten. Het gesprek was begonnen met honkbal, zoals ik had verwacht, en ging toen over op golf. Oppervlakkig gezien leken beide mannen ontspannen, maar toch hing er een enorme spanning om hen heen. Ik had gezien dat Gideon zijn dure horloge niet droeg. Hij had zich zorgvuldig voorbereid om zo ‘normaal’ mogelijk over te komen.
Maar niets wat Gideon aan zijn uiterlijk deed, kon veranderen hoe hij vanbinnen was. Het was onmogelijk te verhullen wat hij was: een dominante man, een topman in het bedrijfsleven, een man met privileges. Dat bleek uit elk gebaar, elk woord en elke blik.
Mijn vader en hij stonden dus tegenover elkaar in een worsteling om uit te zoeken wie het alfamannetje zou zijn, en ik vermoedde dat het daarbij om mij draaide. Alsof iedereen behalve ik de controle over mijn leven had.
Toch begreep ik mijn vader wel: hij had eigenlijk pas de afgelopen vier jaar de kans gekregen om een vader te zijn en hij was niet bereid dat op te geven. Gideon was echter aan het manoeuvreren voor een positie die ik hem niet meer wilde geven.
Maar hij droeg wel de ring die ik hem had gegeven. Ik probeerde daar niet iets in te lezen, maar ik wilde wel hoop blijven koesteren. Ik wilde het zo graag geloven.