Teleurgesteld ontsnapte haar adem, die ze tot dat moment had ingehouden, toen ze de half karaats cluster-ring met robijn en diamant zag. Eigenlijk zou ze niet zo ondankbaar moeten zijn, maar als verlovingsring scoorde het een twee op een schaal van tien. Niet haar smaak, niet haar stijl, totaal niet wat ze zich voorgesteld had.
Zich onbewust van haar schok, haalde hij hem uit het doosje en reikte hem haar aan.
‘Het is een beloftering. Ik beloof niet meer zoveel te zeuren over dit schijnhuwelijk als we besloten hebben hoe we verder gaan.’
Verdoofd en met het gevoel alsof er ijs door haar aderen stroomde, keek ze toe hoe hij de ring om de ringvinger van haar réchterhand schoof. Het was zeker geen verlovingsring. En wat bedoelde hij met niet vervelend doen als ze besloten hadden hoe hun schijnhuwelijk verder moest? Wat was dit, een prul dat haar moest omkopen zodat ze geen scène zou schoppen als hij haar zou bedanken voor de leuke tijd en ervandoor zou gaan? Sprakeloos staarde ze naar de ring.
‘Je snapt wel waarom ik voor robijn heb gekozen,’ zei hij, waarna hij haar hand naar zijn lippen bracht en de knokkel boven de ring kuste.
Geweldig, hij scheepte haar af met een naamgenoot. Misschien was ze wel ondankbaar, maar ze kon zich er niet overheen zetten dat hij haar een beloftering had gegeven, terwijl ze zoveel meer had verwacht.
‘Je vindt hem niet mooi.’
Zijn kille emotieloze toon beangstigde haar net zo erg als wat ze hem moest vertellen.
‘Dat is het niet...’
‘Wat is het dan wel?’
Nadat hij haar hand had losgelaten, nam hij afstand en liet haar alleen staan, verlangend naar zijn warmte. ‘Luister, Jax. Die ring is wel leuk -’
‘Leuk?’ Vol afschuw sprak hij het woord uit. ‘Dat zeg je over cupcakes, niet over een man die zijn vrouw een ring geeft.’
Al was ze teleurgesteld dat hij haar niet goed genoeg kende om te weten wat ze mooi vond, toch probeerde ze de oplopende gemoederen wat te sussen.
‘Het is gewoon niet wat ik -’
Wil, toch?’
Daarop stopte hij zijn handen in zijn zakken en zijn dreigende blik straalde een boosheid uit die ze nooit eerder bij hem gezien had.
‘Mijn fout. Het zal niet meer gebeuren.’
Perplex keek ze toe hoe hij met grote boze stappen naar zijn auto beende.
‘Jax, wacht -’
‘Maak je geen zorgen. Ik hou me wel aan onze afspraak. Je geliefde Seaborn’s is veilig.’
Even stopte hij en keek om, met een gekwelde blik op zijn knappe gezicht. ‘Dat is toch het enige waar het je om te doen was.’
‘Dat is niet waar!’ schreeuwde ze. Toen haar hersenen en voeten eindelijk weer meewerkten, rende ze op hem af.
Te laat. De motor sloeg aan en met piepende banden reed hij achteruit de oprit af en haar leven uit.
Tien uur later landde Jax in Perth. Tijdens de rit terug naar Melbourne, het uitwerken van details op kantoor, onderweg naar het vliegveld Tullamarine en tijdens de drie uur durende vlucht naar Perth had hij zijn best gedaan om niet aan Ruby te denken. Maar dat was niet gelukt.
Haar reactie op zijn ring had hem diep geraakt en ontelbaar vaak had hij gedachteloos over zijn borst gestreken over de plek die continu pijn leek te doen. Hij had haar zijn angsten toevertrouwd. Zijn hart. En ze had hem keihard afgewezen.
Dit was niet de eerste keer dat iemand van wie hij hield dat deed, en dat maakte het des te erger. Ruby’s ogenschijnlijke minachting voor zijn ring en het gebaar erachter kwetste hem net zo erg als de vervreemding van zijn vader. Hij had Denver bijgestaan, en die had niet eens het fatsoen gehad om zelfs maar één keer contact met hem op te nemen sinds hij vastzat. Hij had zijn moeder bijgestaan gedurende het proces en zelfs daarna, en toch had ze hem in de steek gelaten.
En hij had Ruby bijgestaan en oprecht gehoopt dat Seaborn’s weer succesvol zou worden dankzij haar inzet, maar hij was van een koude kermis thuisgekomen. Verdorie, wat deed dat pijn. Meer dan het verraad van Denver en Jackie samen. Hij kon niet geloven dat hij er zo naast had gezeten.
Meerdere keren had hij liefde in haar ogen gezien, daar was hij zeker van geweest. Zeker genoeg om die ring te bestellen. Maar ze wilde helemaal geen ring. Alleen een hulpje voor haar grote plan om Seaborn’s te redden.
Wat was hij dom geweest. En daarbij had hij zichzelf flink voor schut gezet.
Hij dacht terug aan iets wat Sapphire Seaborn tegen hem had gezegd: ‘Dit is typisch iets voor Ruby. Ze stort zich ergens in en gaat er helemaal voor, zonder na te denken over de toekomst. Je moet niet meer achter haar enthousiasme zoeken...’
Was dat ook wat ze nu gedaan had? Er helemaal voor gaan om hun huwelijk te laten slagen, zodat Seaborn’s gered zou zijn? Had hij precies gedaan waarvoor Sapphire hem had gewaarschuwd en haar enthousiasme voor liefde aangezien? Wat dom. En het ergste was nog wel dat hij zijn plannen niet meer kon terugdraaien. Of hij het nou leuk vond of niet, voorlopig zat hij vast in Melbourne.