Toen ze niet reageerde, trok Sapphie aan haar hand. ‘Het is maar een beetje, toch? Je bent niet...’
Niet meer in staat om de waarheid voor haar zus te verbergen, beantwoordde ze Sapphie’s scherpe blik. Op dat moment liet Sapphie haar hand vallen en sprong overeind. ‘Nee! Je gaat me toch niet vertellen -’
‘Je moet je niet opwinden.’
‘Doe niet zo betuttelend.’ Sapphie ijsbeerde over het weelderige gazon. ‘Dit is een ramp.’
‘Zo erg is het ook weer niet.’
Sapphie bleef staan en ging gehurkt voor haar zitten. ‘O, nee? Zeg eens eerlijk. Wat ga jij doen als hij teruggaat naar West-Australië? Want dat gaat gebeuren, en dan blijf jij achter met een gebroken hart.’
De tranen sprongen in haar ogen, en ze veegde ze weg. ‘Ik kan het niet helpen dat ik van hem hou.’
‘Hou je van hem?’ Sapphie viel achterover. ‘Jemig.’
Hield ze van hem? Nee, het was niet houden van. Ze mocht hem graag, verlangde naar hem. Gekheid.
Op dat moment piepte haar telefoon en ze griste hem uit haar zak voor ze besefte hoe wanhopig ze overkwam. Sapphie trok een wenkbrauw op, en Ruby draaide zich weg en scrolde snel het bericht door, van hem.
Tot gauw.
Kort. Lief. Cryptisch.
‘Ik snap niet dat je verliefd op hem bent.’ Sapphie zei het alsof ze een terminale ziekte had.
Opstandig keek Ruby haar zus aan. ‘En wat dan nog?’
Sapphie schudde haar hoofd. ‘Dat huwelijk was jouw idee. Ik neem aan dat emoties niet bij het plan hoorden?’
Geïrriteerd door zowel de nuchterheid als het medelijden van haar zus, sloeg Ruby haar armen over elkaar en zakte onderuit. ‘Ik ben een sukkel.’
‘Je bent een softie die altijd het beste in mensen ziet.’ Sapphie sloeg een arm over haar schouders. ‘Zo ben je altijd al geweest. Maar weet je zeker dat Jax Maroney je liefde waard is?’
Toen dacht Ruby aan de kleine dingen die hij voor haar had gedaan, als hij dacht dat het niet opviel: de verwarming iets hoger zetten op de schaarse momenten dat hij was gebleven als ze in de kleine uurtjes nog aan het werk was, koffie voor haar zetten ‘s ochtends, de geldzaken van de veiling op zich nemen, zodat zij kon ontwerpen. Kleine attente dingen die een glimp gaven van de man achter dat harde imago.
‘Er gaat een goede man schuil achter dat stoere peinzende uiterlijk van hem.’
Sapphie rolde met haar ogen. ‘Een foute man. Ik had het kunnen weten.’
Wat bedoel je daar nou weer mee?’
‘Alsof mijn slimme mooie zus ooit voor een normale jongen zou vallen.’
Met zijn indrukwekkende lengte, brede schouders en doordringende donkere ogen was Jax bepaald niet normaal.
‘Ga je het tegen hem zeggen?’
‘Echt niet!’ Straks zou hij er nog vandoor gaan voor Seaborn’s uit de rode cijfers was.
Daarop kneep Sapphie in haar schouders. ‘Je moet zoiets niet voor je houden. Dat geeft alleen maar stress en voor je het weet zit je hier tarwegras te drinken.’
‘Getsie!’ Ruby haalde haar neus op. ‘Je bent van martini’s overgestapt op groene smurrie.’
‘Ja, maar kijk me nou. Ik ben als herboren.’
Toen ze Sapphie, die altijd zelfverzekerd en georganiseerd was geweest, zo uitgeput en gebroken had gezien, had dat haar diep geraakt. Maar dankzij deze plek en haar zus’ vastberadenheid om beter te worden, was de oude Saph weer terug. Genezen. Beter dan ooit.
‘Ik heb je gemist, zus.’
Er glinsterden tranen in Sapphies ogen. ‘Ik jou ook.’
Toen ze elkaar een knuffel gaven, voelde Ruby zich even het gelukkigste meisje ter wereld. Tot ze dacht aan die sms, haar pas ontdekte gevoelens, en het feit dat haar man binnenkort uit haar leven zou verdwijnen.
Hoofdstuk 15
Jax ijsbeerde door de kleine Japanse tuin en door de hokkerige cottage. Hij was gewend aan de open vlaktes van West-Australië, niet aan minuscule bonsais, witte steentjes en breekbare lantaarns waarover hij elk moment kon struikelen. Echt iets voor Ruby om zo’n plek uit te zoeken voor een weekendje weg. Eigenlijk kon hij er niets van zeggen, want ze wist niet dat hij kwam. Het enige wat hem wel aansprak, was de douche buiten. Zo’n beschutte plek bood heel veel mogelijkheden.
Er werd iets stijf in zijn broek en hij probeerde te denken aan een koude douche. Al wilde zijn lichaam niets liever, hij was hier niet om zijn vrouw te bespringen. Hij miste het zachte voldane gespin achter in haar keel nadat ze was klaargekomen en de overweldigende ontlading elke keer als ze seks hadden. Maar daarvoor was hij hier niet. Hij was gekomen om eerlijk te zijn. In zijn zak zat een ring om dat te bewijzen.
De cottage stond op een afgelegen heuvel, en toen hij het geluid van een motor hoorde, kon hij haar auto richting de oprijlaan zien slingeren. Het was leuk geweest als hij zijn auto had kunnen verstoppen, zodat het helemaal een verrassing zou zijn, maar eigenlijk kon hij geen moment langer wachten om haar in zijn armen te sluiten. Als ze zijn auto zou zien, zou ze of enthousiast sneller gaan rijden, of juist langzamer omdat ze niet gestoord had willen worden tijdens haar weekendje weg. Zijn maag kromp ineen van de zenuwen terwijl hij afwachtte. Toen ze versnelde, maakte hij een vuist en mompelde: ‘Yes.’