Toen ze haar hoofd schudde, kwam er een lok haar in haar mond die ze boos wegveegde. ‘Geld heb ik niet.’
Daarop duwde ze hem weg, en hij liet haar gaan, wetende dat ze zich even moest afreageren. Hij snapte als geen ander hoe het was om enthousiast te zijn over een nieuw plan dat stukloopt omdat de juiste mensen niet willen meewerken.
Hij spreidde zijn armen. ‘Kijk eens om je heen. Je zou denken dat het genoeg is, toch? Seaborn’s en alles waarvoor het staat.’
Daarop liet ze een afkeurend geluid horen. ‘Niet dus.’
‘Kan ik iets doen?’
Op dat moment leek alle vechtlust uit haar te vloeien, en ze zakte ineen op een stoel voor haar werktafel.
‘Nee, ik moet alleen even stoom afblazen.’ Met haar hiel schopte ze tegen het onderstel van de stoel. ‘Ik word er gewoon zo kwaad van. Mensen denken gewoon dat ik de rare onbekwame Seaborn ben. Ze nemen me niet serieus. Ik wil proberen het bedrijf te redden, maar hoe moet ik dat doen als ze me geen kans geven en niets wat ik doe lijkt te werken...’ Ze wierp een bezorgde blik in zijn richting.
‘Dit huwelijk werkt wel.’ Hij streek over haar haar. ‘Het is misschien onconventioneel, maar we maken er het beste van.’
‘Dat is wel zo,’ mompelde ze, niet bepaald overtuigd. Helaas leek het erop dat het wel even zou duren voor ze zouden bereiken wat ze wilden. Tenzij ... Zijn blik viel op de prachtige sieraden die ze gemaakt had. Zij had het talent. Hij had het geld. Waarom kon ze haar sieraden niet toch verkopen als ze de juiste steun had?
‘Ik heb een idee.’
'Ja?’ vroeg ze, niet echt onder de indruk.
‘Wat vind je ervan als Maroney Mine garant staat voor je veiling? Dan kun jij je sieraden verkopen en iedereen bewijzen dat je het in je hebt om er iets van te maken.’
Haar ogen werden groot, en hij kreeg een brok in zijn keel toen hij de dankbaarheid in haar blik zag.
‘Waarom zou je dat doen?’
Omdat hij om haar gaf, verdorie, maar hij zou zijn emoties de situatie niet nog ingewikkelder laten maken. Maroney Mine krijgt goede publiciteit en jij krijgt je veiling.’
Even peinsde ze, voor er een brede glimlach op haar gezicht verscheen, wat hem het gevoel gaf alsof hij een groep mijnwerkers had gered die vastzaten in een mijn.
‘Dat is een geweldig idee.’ Daarop vloog ze op hem af en sprong in zijn armen met haar benen om zijn middel. ‘Dank je, dank je, dank je.’
Haar bedankjes gingen gepaard met kusjes, en hij wilde dat hij elke dag zo onzelfzuchtig kon zijn. Toen ze uiteindelijk - helaas - ophield, staarde ze hem aan alsof hij haar de Hope-diamant had gegeven.
‘Dat je dat voor me doet.’
Zijn hart maakte een sprongetje. ‘Ik ben met je getrouwd, toch? Dat is een veel grotere investering dan die paar dollars.’
Daarop tikte ze op zijn neus. ‘Met die norsheid hou je mij niet voor de gek, hoor.’
Ze liet haar benen zakken en ging weer staan, maar hun lichamen raakten elkaar nog steeds terwijl ze over zijn borst streek. ‘Hier zit een hart van goud.’
Omdat hij er niet van hield om als teder en zachtaardig neergezet te worden, deed hij het enige wat hij kon doen om haar af te leiden. Hij kuste haar. Een kus die al snel uit de hand liep.
Hij had gehoopt dat zijn verlangen iets zou bekoelen als hij uit Ruby’s buurt zou blijven, maar het was alleen maar toegenomen.
Overmand door lust duwde hij haar tegen de werktafel. Zijn ene hand hield haar hoofd vast om beter bij haar mond te kunnen, de andere lag op haar onderrug en trok haar dichter tegen hem aan, tegen het bewijs dat hij haar gemist had. Nooit was hij zo opgewonden geweest. Net als elke man had hij wel behoefte aan seks, maar dit ongecontroleerde verlangen om in haar te zijn was compleet overweldigend.
‘Ik wil je,’ mompelde hij, en hij verslond haar mond, tot ze zich aan hem vastklampte. Haar gekreun maakte hem nog opgewondener, net als haar gretige handen die over zijn hele lichaam gingen.
‘Ik jou ook,’ zei ze, en ze trok zijn jasje uit.
Hoe sneller haar kleren zouden volgen, hoe beter. ‘Zullen we boven verder gaan?’
Toen ze knabbelde aan de gevoelige huid onder zijn kaak, moest hij een kreet onderdrukken. ‘Zo lang wil ik niet wachten.’
Ter demonstratie liet hij zijn handen onder haar jurk glijden en rukte haar slipje uit.
Een seconde lang staarde ze hem verbaasd aan tot ze een sensuele en ondeugende grijns liet zien. ‘Ik ook niet.’
Zijn onstuimigheid maakte hun verlangen nog vuriger en ze trokken elkaar de kleren van het lijf, zonder erover in te zitten of er iets scheurde of er knopen afvlogen, als ze maar naakt waren.
‘Hoe komt het toch dat je me zo gek maakt?’ vroeg ze, met haar hand tegen zijn wang. De andere gleed intussen over zijn middel, zijn buikspieren, en lager, tot hij hem tegenhield voor hij helemaal gek zou worden.