Met een frons zei Ruby: ‘Je weet dat ik liever niet aan zulke grote projecten werk zonder er zeker van te zijn dat de maat precies goed is.’
‘Dat heb ik gezegd, maar het moest een verrassing blijven... ‘
Stomme romantici. Als die man dan maar niet bij haar kwam zeuren als zijn toekomstige bruid het ontwerp niet mooi vond of het ding niet paste.
‘Komt goed. Het moet gewoon de mooiste ring worden die ik ooit gemaakt heb,’ zei ze, waarna ze Opal richting de deur duwde. ‘En nu wegwezen, ik moet aan de slag.’
Nadat Opal was weggegaan, probeerde Ruby zich te concentreren op de afwerking van de choker, maar ze bleef maar denken aan de roze diamanten verlovingsring en hoe graag ze wilde dat zij een man had die genoeg van haar hield om haar met zoiets te verrassen.
Jax liet zich twee dagen niet zien. Die receptie was misschien een opstapje geweest voor zijn zakelijke carrière in de stad, maar in elk ander opzicht was het zijn ondergang geweest. Met name wat betreft zijn gevoeligheid voor zijn betoverende vrouw. Ze had te veel gezien - zijn grootste angsten, zijn kwetsbaarheid - en hij moest een soort muur tussen hen optrekken voor hij zijn hele treurige levensverhaal eruit flapte.
Bewust was hij als een bezetene aan het werk gegaan en had minimaal contact gehad. Achtenveertig uur lang had hij de ene na de andere vergadering gehad en had hij nieuwe voorstellen en een nieuw bedrijfsplan opgesteld voor wanneer ze internationaal gingen. Want dat ging een keer gebeuren. Iets anders wilde hij niet denken.
De grote spelers bleven moeilijk doen, maar hij was wat gekalmeerd na zijn aanvankelijke boosheid over het feit dat ze zijn voorstellen bleven afwimpelen. Zijn vader had die mensen afgezet, had reputaties en levens verwoest. Hij kon het ze niet kwalijk nemen dat ze voorzichtig waren. Dat zou hij ook zijn, zeker als het om de investering van geld ging. Het kon hem niets schelen wat ze van hem persoonlijk vonden, maar het feit dat ze zijn goed doordachte, lucratieve zakelijke plannen bleven afwijzen, zat hem wel echt dwars. Daarom deed hij waar hij het beste in was: de druk opvoeren, afspraken blijven regelen, weigeren op te geven. Hij had het superdruk gehad met zijn pogingen om de zakenwereld van Melbourne binnen te dringen, en hij had daarom geen tijd gehad om iets met Ruby’s idee voor een veiling te doen. Dat was zijn excuus, en daar bleef hij bij.
Maar wat was zijn excuus nu hij met tegenzin de sleutel gebruikte die Ruby hem had gegeven? Als hij eerlijk was, moest hij toegeven dat hij haar miste. Haar enthousiasme, haar directheid, haar optimisme. Toen hij na de receptie op het punt had gestaan om er de brui aan te geven, had ze hem afgeleid met een vernieuwend idee. Het kwam erop neer dat zijn vrouw hem in zoveel opzichten intrigeerde dat hij niet te betrokken wilde raken. Eigenlijk had hij zichzelf voor de gek gehouden door te denken dat hij ongevoelig voor haar kon blijven. Die eerste avond dat ze tegen hem in was gegaan, had hij kunnen weten dat hij in de problemen zou komen. Er was zoveel aan haar dat hij bewonderde. Haar toewijding aan haar werk, haar bedrijf en haar familie. Hoe ze altijd het beste van een situatie wist te maken en het beste in iedereen zag, zelfs iemand als hij die zijn emoties onderdrukte.
Hij ging op het geluid van rinkelend metaal af dat uit haar werkruimte kwam, en moest glimlachen om het rare bordje met een getekende schedel en botten erop waar ‘niet storen’ op stond. Alsof dat hem zou tegenhouden nadat hij twee dagen lang naar haar verlangd had. Vanachter het gordijn bleef hij even toekijken hoe ze aan het werk was. Haar haar in een rommelige staart met een paar plukken los in haar gezicht en haar tong uitgestoken terwijl ze geconcentreerd bezig was om metaal te verbuigen met een tang. Bij de derde poging gooide ze de tang neer en vloekte. Misschien was dit toch niet het juiste moment voor een spontaan bezoek.
‘Hoi.’
Haar hoofd schoot omhoog en ze fronste toen ze hem zag. Bepaald niet de begroeting waarop hij had gehoopt.
‘Het komt niet zo goed uit nu.’ Daarop gebaarde ze naar haar werktafel voor ze hem doordringend aankeek. ‘En zou je niet wachten op een uitnodiging voor je die sleutel zou gebruiken?’
En hij dacht dat hij chagrijnig was de laatste dagen. Wil je dat ik ga?’
Hij had verwacht dat ze zou knikken, niet dat haar sensuele mond zou gaan hangen en haar strijdlustige blik zou plaatsmaken voor glinsterende tranen.
Wat is er aan de hand?’ In drie stappen was hij bij haar, en hij trok haar in zijn armen. Ze leunde tegen hem aan en haar zachte gesnif maakte dat hij degene die haar aan het huilen had gemaakt ervan langs wilde geven. Hij had haar opstandig gezien, eigenzinnig, uitdagend, maar nog niet verslagen. Toen ze stil werd, duwde hij haar een beetje ongemakkelijk van zich af.
‘De veiling wordt niets,’ mompelde ze, met trillende onderlip. ‘Blijkbaar willen de PR-mensen niet het risico nemen om zoiets waardevols te promoten zonder dat er een redelijke investering achter zit.’