Na een diepe zucht zei Ruby: ‘Ik weet hoe belangrijk een belofte voor je is, maar ik had kunnen helpen. We hadden de last kunnen delen en dan was ik hier niet verantwoordelijk voor geweest.’ Daarbij gebaarde ze naar het gebouw.
Toen pakte Sapphie haar hand vast. ‘Dat moet je jezelf niet verwijten. Jij was niet zo dom om belachelijk lange dagen te maken, maaltijden over te slaan en cafeïnesupplementen te slikken om de nacht door te komen.’ Sapphie tikte tegen haar borst. ‘Dat heb ik gedaan, jij niet, dus waag het niet om te denken dat dit jouw schuld is.’
Typisch haar zus om zelfs nu alle verantwoordelijkheid op zich te nemen. Ruby pakte haar handen vast en kneep er even in. ‘Dat bedoel ik, Saph. Het is mijn schuld dat jij dacht dat ik dit niet aan zou kunnen.’ En ze schudde haar hoofd. ‘Ik begrijp dat je het mama beloofd had, maar toen je zo achteruit ging, had je naar me toe kunnen komen en dat deed je niet. Je koos ervoor om ziek te worden in plaats van dit leeghoofd te vertrouwen.’
Sapphies onderlip begon te trillen. ‘Zo noemde ik je vroeger alleen omdat ik jaloers was op je creativiteit.’
‘Dat weet ik, maar ergens geloofde ik het. Net als mama en elke jongen met wie ik iets heb gehad. Omdat ik het zelf in stand hield.’
Daarop deinsde Sapphie achteruit. ‘Mama was dol op je. Ze heeft nooit gevonden dat je -’
‘Dat vond ze wel. Anders had ze me tegen het einde wel verteld over Seaborn’s problemen.’
Toen Ruby zag dat Sapphie haar tranen moest inhouden, wilde ze bijna dat ze er nooit over was begonnen. Maar toch was ze blij dat ze het had gedaan. Het was fijn om het uitgesproken te hebben, zodat het niet meer zo aan haar zou knagen.
‘Het spijt me, Rubes. Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou het gevoel te geven dat je minderwaardig was of dom. Ik ging zoals altijd helemaal op in mijn rol van grote zus en ik had je moeten vertrouwen.’
‘Het geeft niet. Ik ben nu de baas,’ zei Ruby, terwijl ze haar tranen wegveegde en haar zus een por gaf. ‘Gelukkig maar, anders had jij nu met Jax moeten trouwen.’
‘Trouwen met Jax Maroney? Dat lijkt me niet,’ zei Sapphie met opgetrokken neus.
Ondanks hun tranen lachten ze allebei, en opgelucht besefte Ruby dat het wel goed zou komen. Tot ze eraan dacht dat haar man op haar zat te wachten in de auto. Een man die blijkbaar een huwelijksnacht gepland had die ze nooit zou vergeten.
Sapphie knipte met haar vingers. ‘Over je man gesproken, ik wil hem ontmoeten.’
O, jee. Ruby zag al voor zich hoe Sapphie uit wraak dit keer geen fiets, maar de Jaguar van Jax tegen een boom zou rammen.
‘Dat lijkt me geen goed idee...’
‘Ik sta erop,’ zei Sapphie, waarna ze met samengeknepen lippen en haar armen over elkaar bleef zitten.
Die koppigheid kende Ruby van haar, en ze wist dat het geen zin had om haar tegen te spreken.
Wat ga je tegen hem zeggen?’
Daarop trok Sapphie een wenkbrauw omhoog. ‘Als ik hem geen dikke lip heb geslagen tegen de tijd dat ik klaar met hem ben, kan hij je dat misschien zelf vertellen.’
Bij het idee dat haar zus de strijd aan zou gaan met Jax moest Ruby grinniken. Beiden waren ze autoritair, overheersend en gewend om de macht te hebben. Misschien kon ze stiekem toekijken.
‘Oké, ik zal het hem laten weten.’
‘Mooi,’ zei Sapphie, en ze knakte haar knokkels. ‘Het is lang geleden dat ik iemand een schop onder zijn kont heb gegeven.’
En het is toch een lekker kontje, dacht Ruby, waarna ze zichzelf meteen vermaande omdat dat haar was opgevallen.
‘Ik stuur hem wel naar binnen.’ Daarop leunde Ruby voorover en gaf Sapphie een knuffel. ‘Lief zijn, oké?’
‘Voor Jax Maroney, de man die eigenhandig Seaborn’s de grond in drijft?’ vroeg Sapphie snuivend.
Wetende dat Jax zich prima zou redden, blies Ruby haar zus een handkus toe en liep richting de auto. Eigenlijk was ze wel benieuwd of die zelfverzekerde man overeind zou blijven tegenover haar grote zus.
Toen Jax Ruby naar de auto zag lopen, moest hij zich inhouden om niet de auto uit te springen en haar tegemoet te lopen. Afgaande op haar hangende schouders en haar onverschillige blik, vermoedde hij dat het gesprek niet zo goed was gegaan. Dat verbaasde hem niet. Sapphire Seaborn had de reputatie keihard te zijn, dus zelfs als ze oververmoeid was, zou ze nog flink tekeer kunnen gaan. Eigenlijk had hij er wel naar uitgekeken om zaken met haar te doen, want hij hield wel van een uitdaging. Met Ruby was het heel anders gegaan. Het was bijna lachwekkend hoe snel hij zich gewonnen had gegeven tegenover die gevatte vrouw. Zijn vrouw. Allemachtig, hij zou nooit wennen aan het idee dat hij met haar getrouwd was.
Hij boog voorover en deed het portier voor haar open, waarna ze bijna de auto in tuimelde.