Op dat moment pakte Ruby haar hand en wreef eroverheen. ‘Ik weet dat het je overvalt -’
‘Je weet helemaal niets,’ zei Sapphie, waarna ze haar hand terugtrok. ‘Je bent niet goed wijs als je denkt dat ik hier ook maar iets van geloof.’
‘Het is echt waar,’ zei Ruby zachtjes, in de hoop dat haar kalmte zou overslaan op haar zus. Gezien het boze verhitte gezicht van Sapphie was dat niet het geval.
‘Ik heb misschien wat te veel van mezelf gevraagd het afgelopen jaar en ben daardoor nu chronisch moe, maar ik ben niet gek. Jij, daarentegen, moet wel hartstikke gek zijn om met Jax Maroney te trouwen.’
Ruby probeerde de smekende onschuldige blik op te zetten die ze vroeger ook vaak gebruikt had bij Sapphie. Toen ze het haar van Saphs Malibu-barbie had afgeknipt, toen ze haar lievelingslaarzen had geleend en de hak was afgebroken, toen ze expres uitging met een langharige heavy metal-gitarist omdat haar zus hem niet goed genoeg vond. Maar net als vroeger had het geen effect.
‘Kijk niet zo zielig en vertel me liever wat je bezielt.’
Het was veel makkelijker geweest als Ruby tegen haar zus kon liegen en had kunnen zeggen dat ze ontzettend van haar man hield. Maar ze waren altijd hecht geweest, en nu hun moeder er niet meer was, hadden ze alleen elkaar nog, dus ze kon nu niet liegen.
Op dat moment leek het tot haar zus door te dringen. ‘Goeie genade. Je hebt het voor Seaborn’s gedaan.’
‘Eh... nou... Hij is zo erg nog niet als je hem beter leert kennen en -’
‘Onzin. We gaan failliet en daarom pak jij de kern van het probleem aan. Zo ga je elk probleem te lijf, al sinds je een kind was.’ Vervolgens schudde Sapphie haar hoofd. ‘Rube, dit is geen spelletje waarmee je kunt ophouden als het uit de hand loopt.’ Nu pakte Sapphie háár hand vast en Ruby liet het toe. ‘Goeie genade, je bent wel met hem getrouwd. Snap je wel wat dat betekent?’
Aangezien zij voorlopig aan de vijand vastzat, had ze wel een idee.
‘Dankzij jou heeft Seaborn’s nog een kans, maar tegen welke prijs?’
Ook al had Ruby de vermoedens van haar zus niet bevestigd of ontkend, ze had kunnen weten dat ze haar niet voor de gek kon houden.
‘Ik kan je wel wurgen,’ mompelde Sapphie, waarop ze Ruby zo stevig knuffelde dat ze bijna geen lucht meer kreeg.
‘Maar dat doe je niet, want ik ben het grootste creatieve genie dat Seaborn’s ooit gehad heeft, en ik had niet zoveel moeite gedaan als jij me daarna toch zou vermoorden.’
Daarop gaf Sapphie haar een stomp op haar arm. ‘Ik wist het wel. Je bent gestoord.’
‘Maar je houdt toch van me.’
'Ja,’ beaamde Sapphie, en ze schoot vol. ‘Het is geweldig dat je dit voor het bedrijf doet, voor ons.’
Zelf moest Ruby ook haar tranen verdringen. ‘Jij hebt mama beloofd om Seaborn’s te redden. Ik zou hetzelfde hebben gedaan.’
Als ze de kans had gekregen. Het bleef tussen hen in hangen, dat waarover ze niet hadden gepraat toen Sapphie haar uiteindelijk wel de waarheid had opgebiecht. Op het moment dat Ruby had gedreigd om haar naar het ziekenhuis te brengen als ze niet een paar maanden vrij zou nemen, was het verhaal over de belofte die Sapphie haar moeder had gemaakt eruit gekomen, waarna er een onzichtbare kloof tussen hen was ontstaan. Het had kinderachtig geleken om het haar moeder, die ze nog elke dag miste, kwalijk te nemen, daarom had ze het heimelijk Sapphie verweten. Haar zus had haar in vertrouwen moeten nemen, zodat ze samen de last hadden kunnen dragen, en het feit dat Sapphie haar niet verantwoordelijk genoeg had gevonden... Dat was net zo kwetsend als het feit dat haar moeder haar in de eerste plaats al niet vertrouwd had. Destijds had ze er niets van gezegd, omdat Sapphie te zwak was geweest. Maar ze had het nu aangestipt, en als haar zus de hint had opgepikt, zou ze wel wat zeggen.
‘Je neemt het me kwalijk.’
Toen Sapphie ineenzakte op de bank, wilde Ruby het bijna terugnemen. Tot ze zich herinnerde hoe dwars het haar had gezeten de afgelopen maand, en ze knikte. ‘Een beetje wel. We zijn niet alleen zussen, maar ook beste vriendinnen. Ik snap niet waarom je het me niet verteld hebt.’
‘Dat wilde ik wel.’ Sapphie schudde haar hoofd. ‘Maar ik had het beloofd...’
Ruby wist wel hoe obsessief haar zus was als het op beloftes aankwam. Als kind had Sapphie een keer beloofd om de verdwenen muis van hun buren te vinden, en ze had uren in de tuin lopen zoeken om vervolgens van haar zakgeld een nieuwe te kopen bij de dierenwinkel. En toen Ruby’s eerste vriendje haar gedumpt had, had Sapphie beloofd om haar op te vrolijken, en had dat gedaan door de hele nacht bij haar te blijven en haar vol te stoppen met ijs, koekjes en snoep, waarna ze de volgende ochtend naar het huis van de jongen was gegaan om zijn fiets tegen een boom te rammen.