Na een melancholieke zucht liep ze de hal binnen, die meteen al een oase van rust was.
Aanvankelijk had ze zich afgevraagd of zo’n kuuroord wel de juiste plek was voor haar stadse zus, maar die twijfel was meteen weggeweest toen ze Saph had afgezet. Tenang was een combinatie van een vijfsterrenhotel en een luxe kuuroord en straalde rust uit. De perfecte plek voor gestreste leidinggevenden die weer zen moesten worden. Zelf zou ze gek worden van de gedempte muziek, de pastelkleuren en het gefluister, maar Sapphie leek het fijn te vinden en daar ging het om.
Inmiddels zat Saph hier vijf weken en elke keer als ze haar zus had gesproken, had ze sterker, vrolijker en meer als de oude geklonken.
Nadat ze zich had gemeld bij de vriendelijk glimlachende receptioniste, liep Ruby richting de wilde achtertuin waar haar zus zou zitten lezen bij een bron. Het was Sapphies lievelingsplekje, en dat snapte ze wel, want het met kussens bedekte ijzeren bankje was strategisch neergezet onder een treurwilg die rust en privacy bood. Ze zag haar zus al zitten in een design-vrijetijdspak languit over de bank gespreid met haar neus in een van de autobiografieën die ze zo graag las.
‘Hé, boekenwurm.’
Sapphie gluurde over haar boek heen en haar ogen lichtten op. ‘Hoi, Rubes. Leuk om je te zien.’ lou ook.’
Nadat Sapphie wat was opgeschoven, ging Ruby zitten en gaf haar een knuffel.
‘Je had je niet zo mooi hoeven aankleden voor een bezoekje aan mij.’
‘Je moest eens weten,’ mompelde Ruby, voor ze zich vermande om Sapphie de waarheid te vertellen.
‘Ik moet je iets vertellen, Saph, en ik wil dat je belooft dat je me laat uitpraten.’
Sapphie fronste. ‘Dat klinkt onheilspellend.’
Daarop liet Ruby een glimlach zien. ‘Alles is in orde.’ Met opgetrokken wenkbrauw vroeg Sapphie: ‘Waarom zit je dan de zoom van die mooie jurk te verprutsen?’ Ruby sloeg haar handen ineen op haar schoot. ‘Het is iets belangrijks, Saph.’
Haar zus trok wit weg. ‘Is er iets gebeurd bij Seaborn’s? Is de lentecollectie geflopt? Verdorie.’
Sapphie draaide met haar duimen, een zenuwtrekje dat ze al van jongs af aan had, en Ruby legde haar handen over die van Sapphie heen.
‘Niet stressen, dat is niet goed voor je. Met Seaborn’s gaat alles goed.’
Dat zou het tenminste gaan nu Jax niet meer onder hun prijzen ging zitten.
Sapphie hield op met duimendraaien ‘Wat is er dan?’
Ook al had ze in haar hoofd allerlei manieren geoefend om het nieuws te brengen, Ruby wist dat er geen goede manier was. Daarom haalde ze diep adem en flapte eruit: ‘Ik ben getrouwd.’
Sapphies mond viel open. ‘Wat zeg je nou?’ Voorbereid op het ergste kneep Ruby even in Sapphies handen en liet toen los.
‘Ik heb iemand ontmoet op die expositie over parels in Broome en we hebben sindsdien een relatie op afstand.’
Er ging een mengeling van verbijstering en verdriet door Sapphies sprekende blauwe ogen. ‘Waarom heb je niets gezegd? We vertellen elkaar altijd alles.’
Niet alles. Bijna een jaar lang had haar zus hun penibele situatie voor zich gehouden en dat stak haar nog steeds. Ze scheelden maar anderhalf jaar en ze waren altijd hecht geweest. Het feit dat Sapphie iets voor haar had achtergehouden, werd niet minder erg nu ze het zelf ook zou doen. Haar verdriet klonk door in de geoefende leugens die ze nog vaak zou moeten herhalen.
‘Het voelde goed. We wilden dit nu graag doen -’
‘Je bent zwanger!’
‘Nee.’
‘Je was er in ieder geval wel op gekleed.’
Die opmerking verlichtte de sfeer een beetje en Saphs bewonderende blik bleef hangen op de parels, waarna ze knipperde en zei: ‘Mama’s parels.’
Automatisch schoot Ruby’s hand ernaartoe en ze aaide eroverheen alsof dat geluk bracht. ‘Door die om te doen voelde het alsof ze dichtbij was.’
Daarop snoof Sapphie en ze stak een vinger uit om er eentje aan te raken. ‘Ze was vast blij voor je geweest.’
‘En jij?’
‘Als jij gelukkig bent, ben ik dat ook,’ zei Sapphie met een flauw glimlachje.
‘Dat ben ik.’
Ze was gelukkig dat ze een manier had gevonden om Seaborn’s te redden, dat ze nu ook verantwoordelijkheid droeg voor het familiebedrijf en dat ze daarbij haar moeders laatste wens in vervulling kon laten gaan.
Sapphie kneep in haar neus, wat ze vroeger ook zo vaak gedaan had, en het bekende gebaar maakte haar nog emotioneler.
‘Wie is de gelukkige?’
O, jee. Om te stoppen met friemelen, drukte Ruby haar vingers in haar handpalmen. Daarna haalde ze diep adem en flapte eruit: ‘Jax Maroney.’
Geluidloos herhaalde Sapphie zijn naam. De stilte werd alleen doorbroken door het gezang van vogels en het geborrel van de bron. Onbeweeglijk bleef Sapphie zitten, met een blik die zo uitdrukkingsloos was dat het leek alsof ze in shocktoestand verkeerde.