‘Ja, mijn nicht Opal.’
‘Oké.’ Even wachtte hij. ‘Is je zus er ook bij?’
Haar haren gingen rechtovereind staan. Ze wilde Sapphies toestand niet met een vreemde bespreken. Een vreemde met wie ze ging trouwen. Jemig.
‘Nee.’
Hij raakte haar hand even aan, waarna ze haar koffieglas voorzichtig neerzette en haar handen vouwde. Op medelijden zat ze niet te wachten. Het enige wat ze wilde, was zijn hulp om ervoor te zorgen dat de bruiloft zo soepel mogelijk zou verlopen, zodat ze zich weer kon storten op haar taak om Seaborn’s te redden.
Wil je erover praten?’
‘Niet echt.’ Ze wees naar zijn telefoon. ‘Typ maar: ik regel het huwelijk en laat de receptie aan Ruby over.’
‘Receptie?’ Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.
‘We trouwen even snel op het stadhuis. Denk je dat de mensen die je wilt inpalmen dit huwelijk zullen accepteren als we geen groot feest geven?’
Hij smeet zijn telefoon op tafel en kneep in zijn neus.
‘Ik ben niet zo’n feestbeest.’
‘Pech gehad. Als je wilt dat er deuren voor je opengaan, moet je deze mensen beter leren kennen en weten naar welke school hun kinderen gaan, wat hun favoriete vakantieoord is, naar welke golfbaan ze meestal gaan. Het is een hechte kliek. Ik ben opgegroeid in die kringen en heb gezien wat ze doen met buitenstaanders, laat staan iemand met -’
‘Mijn achtergrond?’ De woorden schalden door de ruimte.
Graag had ze het ingekleed, maar tot nu toe was ze alleen maar eerlijk geweest. Het had geen zin om dat nu te veranderen. ‘Ik zal eerlijk zijn, Jax. Als je geaccepteerd wilt worden door deze mensen, moet je wat aan je houding doen. Wat doet het ertoe dat je Denver Maroneys zoon bent? Je bent een succesvolle zakenman, eigenaar van een goeddraaiende mijn en je lijkt totaal niet op je vader. Je moet niet zo dreigend kijken naar iedereen die in je buurt komt, wat aan die lange tenen doen en een beetje ontspannen.’
‘Lange tenen? Grappig. Maar kun jij het wel aan?’
‘Wat?’
‘Alles wat er bij een huwelijk komt kijken.’
Ze reikte naar haar latte en besefte te laat dat hij op was. ‘Bedoel je -’
‘Seks.’ Het kwam eruit zonder blikken of blozen en bleef tussen hen in hangen. ‘We maken er grapjes over, maar het is maar dat je het weet...’ Hij plaatste beide handen op tafel en leunde voorover. ‘...ik speel geen spelletjes. Als we trouwen, zijn we monogaam. Geen gescharrel.’
De ernst van de situatie drong nu echt tot haar door. Na haar jawoord zou ze nee moeten zeggen tegen heel veel dingen waaraan ze waarde hechtte: haar vrijheid om uit te gaan wanneer ze wilde zonder verantwoording af te hoeven leggen, haar geflirt met jongens die geen bedreiging vormden en haar niet in de war brachten. Allemachtig, ze hoopte maar dat Sapphie waardeerde wat ze opofferde voor hun geliefde bedrijf.
Haar zwijgen en waarschijnlijk geschrokken blik gaven hem de verkeerde indruk, en hij ging abrupt zitten.
‘Maak je geen zorgen. Ondanks wat ik bij de races zei, is dit niet voor eeuwig. Als we allebei hebben bereikt wat we willen, is dat absurde huwelijk voorbij.’
Ze schrok niet van zijn eerlijkheid, maar wel van het gekwetste gevoel dat zijn woorden bij haar opriepen.
Hoofdstuk 6
Opal zette de auto aan de kant om te wachten op een parkeerplek die vrijkwam. Wat is er aan de hand?’
Dat had Ruby zichzelf de afgelopen week ook afgevraagd. Helaas was er geen antwoord gekomen, behalve dat verantwoordelijk zijn voor de toekomst van Seaborn’s geen pretje was.
‘Ik loog toen ik zei dat we de stad in gingen voor een cocktailfeestje.’
‘Dat dacht ik al.’ Opal parkeerde de auto en wierp een kritische blik op de albastkleurige zijden jurk van haar nicht en de fonkelende parels in haar oren en om haar nek. ‘Je bent nooit zo zenuwachtig voor een feestje, dus ik wist dat er meer aan de hand was.’
Voor de honderdste keer streek Ruby haar jurk glad. ‘Dat zou je wel kunnen zeggen.’
Wat doe je eng. Er is toch niets mis met Sapphie?’
Ruby schudde haar hoofd en ze baalde dat haar nicht zich nu zorgen maakte. ‘Met Saph gaat het prima.’ Maar met mij niet. Ik sta op het punt om met een vreemde te trouwen.
‘Wat is er dan?’
‘Er is geen feest vandaag. We gaan naar het stadhuis.’
Er verscheen een verwarde blik op Opals gezicht. ‘Trouwt er iemand die we kennen?’
Ze knikte, hopend dat de vlinders in haar buik die de bruidsmars aan het oefenen waren zouden weggaan. ‘Ik,’ flapte ze eruit, en ze zag de verbazing op het gezicht van haar nicht overgaan in schok.
Wat? Met wie? Waarom?’
Opal masseerde haar slapen alsof ze een opkomende hoofdpijn wilde voorkomen. Een bekend gevoel voor Ruby.