De glinstering in zijn ogen was terug. ‘Leg eens uit.’
‘Het redden van het bedrijf? Nou, het is heel simpel -’
Op dat moment tilde hij haar hand naar zijn lippen en bewoog ze over haar knokkels, waardoor er een rilling van verlangen door haar heen ging. ‘Vertel me meer over die foute jongen-fantasie.’
Het zou zo makkelijk zijn om hem in geuren en kleuren te vertellen wat ze zou willen dat hij met haar deed, maar ze moesten zaken bespreken - hun huwelijk - en als ze zich nu lieten afleiden door seks zou dat tot fouten kunnen leiden. Mensen mochten geen vraagtekens zetten bij hun huwelijk als ze erin wilde slagen om Seaborn’s te redden van de ondergang.
Voor hem daar, knap peinzend en mysterieus, was het veel makkelijker. Wat had hij te verliezen? Als eigenaar van een van de grootste mijnen van West-Australië zou hij zich wel redden. Zij daarentegen... Vanbinnen huiverde ze bij de gedachte aan wat er met Sapphie zou gebeuren als Seaborn’s ten onder ging.
Ze maakte haar hand los uit de zijne, zogenaamd om haar latte te pakken. ‘Bewaar dat maar voor de huwelijksreis. We moeten nu de details bespreken.’
‘Komt er een huwelijksreis?’
Zijn vleiende toon was als een zachte streling over haar huid, en ze moest de drang weerstaan om over haar armen te wrijven.
‘Als je geluk hebt,’ zei ze, voor ze een slok van haar koffie nam. De bittere smaak sloot aan bij haar humeur.
Plagen was goed. Dat leidde af van het knagende gevoel dat ze iets heel fonts aan het doen waren. Hoe zou het geweest zijn om trouwplannen te maken met een echte verloofde? Iemand van wie ze echt hield? Nu zou ze nooit meer haar droombruiloft krijgen. Zelfs als ze ooit nog de ware zou ontmoeten, zou het altijd haar tweede bruiloft zijn. Maar het was voor een goed doel, dat moest ze niet vergeten.
‘Een huwelijksreis maakt het geloofwaardiger,’ zei hij.
Dat had ze zelf ook al bedacht, maar het zou al lastig genoeg worden zonder dat ze met hem op een romantisch uitstapje moest. Ze was niet helemaal gek. Het was duidelijk dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelden. Misschien zouden ze wel een keer seks hebben. Fantastische seks als ze op die kus kon afgaan. Maar seks om hun huwelijk te bezegelen was heel iets anders dan een paar decadente dagen in een of ander chic hotel waar ze konden toegeven aan hun lusten. Het was niet eens zozeer de huwelijksreis waar ze zich druk om maakte, maar wat er zou gebeuren als ze terugkwamen. Zouden ze dan in een soort patroon vervallen? Een huwelijk met seks, maar zonder emotionele betrokkenheid? Het klonk redelijk, maar in de praktijk zou het vreselijk zijn. Ze wilde geen gevoelens voor hem krijgen. Met zijn starre zelfbeheersing zou hij wel emotioneel afstand kunnen houden, maar zou zij ongevoelig blijven voor zijn charmes?
In haar familie stond ze erom bekend dat ze zich volledig op een project kon storten en er dan ook voor de volle honderd procent voor ging. Rationeel gezien leek het logisch om voor dit huwelijk te gaan. Emotioneel gezien was ze gek dat ze het overwoog. Het was zoveel makkelijker geweest als ze net als hij was. Afgesloten. Waarschijnlijk had hij zichzelf dat aangeleerd uit schaamte voor zijn gedetineerde vader.
Haar moeder was net zo geweest. Nadat ze veel te jong haar man had verloren, had ze zich afgesloten. Niet dat Mathilda een slechte moeder was geweest, maar ze was zo bezig geweest met Seaborn’s dat ze weinig energie over had gehad voor haar dochters. Dat was voor Sapphie niet zo erg geweest, als hun moeders protegé. En hoewel Ruby het fijn had gevonden om onopgemerkt te blijven, had ze soms, als ze Mathilda en Saph samen had gezien, gewild dat haar moeder had ingezien dat ze meer was dan een excentrieke ontwerper.
Dat ze haar had buitengesloten op zo’n belangrijk moment zei al genoeg. En dat was ontzettend kwetsend. Haar moeder had haar de waarheid moeten vertellen over Seaborn’s en had Sapphie niet moeten laten beloven dat ze het haar ook niet zou vertellen. Ze was meer dan een leeghoofd dat met edelstenen speelde. Dat ze dat imago in stand had gehouden zat haar nu wel dwars.
Het was ook de reden dat ze dit huwelijksaanzoek had gedaan. Ze deed alles om Seaborn’s te redden en iedereen, met name zichzelf, te bewijzen dat ze meer in haar mars had.
‘Over de huwelijksreis hebben we het later nog wel.’ Veel later. Of nooit. ‘We moeten taken verdelen.’
Even hield ze haar adem in, omdat ze verwachtte dat hij zou aandringen op de huwelijksreis, maar tot haar opluchting pakte hij zijn mobiele telefoon.
‘Ik regel wel een trouwvergunning en een afspraak bij de gemeente.’ Hij begon te typen. ‘Ik kan mijn manager Murray als getuige vragen. Heb jij iemand?’
Dat verbitterde gevoel kwam opnieuw opzetten en ze slikte. In een ideale wereld zou haar zus naast haar staan op de grote dag. Maar de omstandigheden waren niet ideaal en ze moest er maar het beste van maken.