‘Jelle klimt helemaal boven in de boom,’ hoorde hij zijn buurvrouw tegen zijn moeder zeggen. Eindelijk keek ze. Hij had het niet van tevoren bedacht, maar toen ze keek, sprong hij en even later lag hij huilend op de grond. ‘Mijn arm…’
De buurvrouw had een ehbo-diploma en wist zeker dat zijn arm was gebroken. Hij moest naar het ziekenhuis. Ze bood aan op Ollie te letten. Ze zou voor hem zorgen tot zijn moeder terug was, maar zijn moeder vertrouwde Ollie aan niemand toe. Toen Jelles arm werd gezet, zat de buurvrouw naast hem.
Die avond ving hij een telefoongesprek op tussen zijn moeder en zijn tante. ‘Ik kan het niet meer aan,’ hoorde hij zijn moeder zeggen. ‘Als ik alleen Ollie had, zou het nog wel gaan, maar Jelle wordt onhandelbaar. Er moet iets gebeuren.’
Niet lang daarna vertelde zijn moeder dat Ollie naar een tehuis moest. Het komt door mij, dacht Jelle. Het is mijn schuld. Hij was tien toen zijn moeder vroeg of hij Ollies spullen wilde helpen inpakken. Zie je wel, dacht hij. Dat wil ze omdat het door mij komt dat mijn broertje naar een tehuis moet. Als hij niet zo lastig was geweest, had zijn moeder het wel aangekund en hadden de huisarts en de maatschappelijk werker er niet op aangedrongen Ollie naar een tehuis te sturen.
Ze zette een doos voor hem klaar waar hij al Ollies speelgoed in moest doen. Terwijl hij Ollies posters van de muur haalde, zat zijn broertje bij zijn moeder op schoot. ‘Lieverd,’ hoorde hij haar zeggen, ‘mama vindt het heel erg dat je weg moet. Geloof me: ik heb er alles aan gedaan. Het komt niet doordat ik niet van je hou.’ Jelle zag hoe ze Ollie huilend wiegde. Het komt door mij, dacht hij de hele tijd.
Ik wil ook niet dat Ollie weggaat, had Jelle willen roepen, maar hij had niks durven zeggen, bang dat zijn moeder kwaad op hem zou worden. Hij deed Ollies spulletjes keurig in de doos en daarna maakte hij een tekening voor hem.
De volgende dag brachten ze Ollie naar zijn nieuwe woonplek. Eerst wilde Jelle niet mee, maar hij moest van zijn moeder omdat het ‘belangrijk’ was. Hij wist zeker dat hij voor straf mee moest, zodat hij dan de gevolgen van zijn gedrag onder ogen kon zien.
Ollie zong in de auto. Ollie kan heel mooi zingen, toen al. Jelle vond het altijd fijn als hij zong, maar toen sneed het door zijn ziel.
Ollie huppelde het tehuis in en leek het allemaal prachtig te vinden. Jelle zag al die andere kinderen met dezelfde uitdrukking in hun ogen als Ollie. Hij prikte de poster boven Ollies nieuwe bed en legde zijn spullen in de kast die Ollie met een andere jongen moest delen. De verpleger liet hun alle ruimtes zien en Ollie huppelde mee. Daarna kwam het moment om afscheid van hem te nemen. Ze kusten hem, maar toen ze wegliepen rende hij achter hen aan en hij klampte zich aan Jelle vast. Hij wist dat Jelle hem altijd verdedigde als hij bang was voor kinderen die hem plaagden en uitscholden voor mongool. Hij keek hem smekend aan. ‘Jelle!’ riep hij. De verpleger moest hem losmaken. Hij nam Ollie mee terwijl die gilde en schopte.
De hele weg terug moest Jelle huilen en zijn moeder zat zwijgend achter het stuur. Thuis wilde hij niet eten. ’s Avonds kwam hij uit bed om te vragen of zijn moeder wist of Ollie nog steeds huilde, maar zijn moeder zat met een glazige blik voor de tv. Ze reageerde niet, hoorde hem waarschijnlijk niet eens, en toen ging hij maar weer naar bed.
Heeft hij even mazzel dat hij korte dienst had! Anders zou het veel te laat worden voor Naomi. Om halftwee sluiten ze, maar soms is het zo’n troep dat hij pas na drieën buiten staat. Het ligt eraan hoe fanatiek zijn baas is. Als de tafels gesopt moeten worden, wordt het altijd laat.
Ze hebben afgesproken in Maximiliam, zijn favoriete tent. Raar dat hij Naomi daar nog nooit heeft gezien. Hoeveel jaar komt hij er al niet? Hij rijdt in de richting van het Rembrandtplein. Daar slaat hij rechts af. Tien minuten later zet hij zijn fiets voor Maximiliam en stapt naar binnen. Zodra hij zijn jas heeft afgegeven gaat hij de dancing in.
Het is bomvol, het zal niet makkelijk zijn om Naomi te vinden. Hij kijkt op de dansvloer, maar daar is ze niet. Misschien bij de bar. Jelle zoekt de hele dancing af, maar hij ziet haar nergens. Hij kijkt zelfs bij de toiletten. Zal hij haar bellen? Als ze het maar hoort, met die harde muziek.
Hij wacht nog even en dan belt hij haar. De telefoon gaat wel over, maar hij krijgt de voicemail. Ze hoort het niet, balen. Inspreken heeft geen zin.
Hij loopt naar de bar en maakt een praatje met een paar jongens die hij kent. Ze drinken een biertje. Onder het praten kijkt hij steeds naar de deur.
‘Ben je op jacht?’ vraagt een van de jongens lachend.
Jelle heeft geen zin om het uit te leggen en loopt een eindje weg van de bar. Opnieuw belt hij, maar hij krijgt weer Naomi’s voicemail. Hij snapt er niks van.
‘Hé, Jelle!’ roept een gast die hij hier wel vaker heeft gezien. ‘Heb jij iets bij je?’ vraagt hij.