Als hij vlak bij Naomi’s huis is, ziet hij een bloemenstal. Zal hij rode rozen voor haar kopen? Hij aarzelt even, maar hij doet het niet. Zo meteen denkt ze nog dat hij haar wil omkopen. Hij loopt de straat in. Het voelt nog erg vertrouwd. Haar fiets staat er, dus ze is thuis.
Schuin aan de overkant blijft hij staan. Hij probeert naar binnen te kijken, maar hij ziet haar niet. Ga dan naar haar toe, zegt hij tegen zichzelf. Hij staat er nog niet zo lang als de deur opengaat en Naomi naar buiten komt.
Schiet op, stap op haar af! Maar wat moet hij zeggen? Besluiteloos blijft hij staan. Hij ziet haar op haar fiets stappen, en dan rijdt ze weg. Jelle ziet haar de hoek om verdwijnen. Ik ben je kwijt, denkt hij. Ik ben je voorgoed kwijt. Hij is weer zoals altijd te laat.
Jelle sjokt de straat uit. Waar moet hij heen? Hij heeft niets en niemand meer, alleen Ollie. Ik zou voor je zorgen, denkt hij. Ik zou je in huis nemen, maar het is me niet gelukt, en het zal me nooit lukken. Ik ben een grote loser. Hij wordt duizelig en het zweet breekt hem uit. Hij trilt over zijn hele lichaam. Met bevende vingers pakt hij zijn mobiel uit zijn zak. Hij bladert door zijn adresboek. Even aarzelt hij en dan toetst hij het nummer van Chocolate in.
Elise
Voor het eerst na maanden is er een zware last van Elises schouders gevallen als ze de therapieruimte binnengaat.
Christien Dennenmonde kijkt haar cliënt aan. ‘Zo te zien zijn de ergste wolken voorbijgedreven. Klopt dat?’
Elise knikt. ‘Ik heb goed nieuws: Anna’s hoeve is verkocht. Mijn tante is er al uit. Oom Evert zal dus niet meer terugkomen.’
‘Dat zal een hele opluchting zijn.’
Elise bijt op haar nagel en kijkt dan op. ‘Ik heb een besluit genomen. Ik ga niet meer terug naar Amsterdam. Mijn zus mag in het huis blijven wonen met haar vriendin.’
‘Die zal wel blij zijn. En jij? Wat ga jij doen?’
Elise stapt uit de bus. Nog nooit heeft ze zo ontspannen langs Anna’s hoeve gelopen. Voor het eerst durft ze naar binnen te kijken. De boerderij is helemaal leeg. Het is voorbij.
Ze loopt langs het weiland. Bij het begin van hun pad blijft ze staan. Er gaat een schokje door haar heen. Een ijsvogel! Er zit een ijsvogel, op precies dezelfde plek als toen. Het is of ze haar vader ziet glimlachen.
Steven rijdt op de trekker over het land. Hij zwaait naar haar. Als hij dichterbij komt vliegt de ijsvogel op. Elise kijkt hem na. Pas als hij uit het zicht is verdwenen loopt ze het pad op – haar pad. Ze kijkt naar boven.
‘Pap, jouw meisje gaat eindelijk doen wat jij al zo lang geleden had voorspeld.’
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij electronisch, mechanisch, door kopieën of fotokopieën, opnamen, of op enig andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.