‘Naomi, jouw zus heeft gehoor gegeven aan Gods roep.’
‘Hou op met je gelul! Waar is die Ark? Het is verdomme jouw schuld.’
‘Ik zie het anders. Ik ben er trots op en dankbaar voordat ik haar de weg heb mogen wijzen. Elise heeft haar thuis gevonden, een thuis waar ze liefdevol wordt opgenomen. Ieder mens verdient dit, maar helaas is het maar weinigen van ons gegeven.’
‘Om opgesloten te zitten bij een sekte? Bespaar me de rest van je lulkoek. Ik wil weten waar die fucking Ark van je zit!’ schreeuwt ze.
Even blijft het stil. ‘Mag God je bij staan,’ hoort ze, en daarna wordt de verbinding verbroken.
‘Die is gek!’ zegt Naomi tegen de jongen. ‘Hij wil het niet zeggen.’
‘Meer kan ik niet doen.’ De jongen wil verdergaan met zijn werk.
‘Natuurlijk kun jij wel meer doen,’ zegt Naomi boos. ‘Wie laat nou zo’n engerd op onschuldige mensen los? Jullie zijn medeverantwoordelijk. Heb je wel door dat mijn zus in gevaar is? Ik ga niet eerder weg voordat je me helpt.’
Dat maakt indruk. De jongen denkt na. ‘Ik ken wel iemand die ook in de Ark woont.’
‘Waar kan ik die vinden?’
‘Hij staat voor het Centraal Station. Daar deelt hij een blaadje over God uit. Een soort zendingswerker.’
‘Er staan daar zoveel gekken met blaadjes,’ zegt Naomi. ‘Hoe ziet hij eruit?’
‘Hij is lang en altijd in het wit gekleed.’
‘Oké, ik ga kijken, maar als ik hem niet vind kom ik terug.’ Naomi loopt naar buiten en stapt op haar fiets. Mijn god, denkt ze als ze naar het Centraal Station fietst, dat soort stakkers die blaadjes uitdelen over God gaat ze altijd uit de weg, en nu hoort haar zus daarbij! Die gasten wachten tot er iemand voorbijkomt die niet lekker in zijn vel zit en dan slaan ze toe.
Elise had het behoorlijk moeilijk de laatste tijd, maar dan nog kan Naomi de stap van haar zus niet begrijpen. Zelf was ze kapot toen ze Eric verloor. Er waren dagen dat ze alleen maar kon huilen. Haar hele wereld was in één keer ingestort. Ze wist absoluut niet hoe ze verder moest. Maar ze ging echt niet op dit soort engerds in. Hoe kan het dat haar zus wel zo ontvankelijk is? Elise heeft haar ook niks verteld, dat mocht zeker niet van die Rafaël. Die lui weten echt wel hoe ze het moeten aanpakken. Ze vindt het ook heel erg voor haar moeder en Steven. Laat ze maar hopen dat ze mazzel heeft en ze Elise vandaag nog uit die Ark weghaalt.
Het is druk bij het Centraal Station. Hoe moet ze hier nou die rare gast vinden? Ze loopt met de fiets aan haar hand tussen de menigte door. Een gestreste man in pak botst tegen haar op. ‘Donder dan ook op met je fiets!’ roept hij en hij loopt gehaast verder.
Ze ziet een paar hippieachtige jongeren die muziek staan te maken, maar die moet ze niet hebben. Haar blik valt op een man met een gitaar. Naast hem zingt een vrouw. Die twee zien er nogal gelovig uit. Ja hoor, voor hen staat een groot bord met jezus redt erop. Zouden ze bij de Ark horen of zijn ze van een andere gestoorde club? Ze zoekt verder en dan ziet ze een jongen blaadjes uitdelen. Ze gaat eropaf, maar het gaat om een reclamefolder. Ze manoeuvreert haar fiets door de drukte.
En dan ineens ziet ze een lange man in het wit. Hij praat met een vrouw. Na een tijdje haalt hij een blaadje uit de tas die over zijn schouder hangt en hij geeft het de vrouw mee. Dat moet hem zijn! Maar ze is niet zo stom om naar hem toe te gaan. Als hij weggaat, volgt ze hem. Het kan haar geen barst schelen hoe lang het duurt, zij blijft wachten.
Naomi heeft er meer dan een uur gestaan als de man aanstalten maakt om te vertrekken. Hij sluit zijn tas en loopt in de richting van de bussen. Hij gaat met de bus! denkt Naomi verschrikt. Ze moet haar fiets kwijt. Ze sjeest door de mensenmenigte heen, glipt vlak voor een tram langs naar de brug en zet haar fiets op slot. Je mag hier eigenlijk geen fietsen zetten en het kan dat ze hem losknippen, maar dat is dan pech.
Als ze ziet in welke bus de man stapt, zet ze het op een rennen. De bus moet niet voor haar neus wegrijden. landsmeer, staat er voorop. Misschien gaat die vent helemaal niet naar de Ark, maar dat ziet ze dan wel weer.
Als Naomi in de bus zit, belt Jelle. Ze drukt hem weg en stuurt gauw een sms’je. Zit in de bus naar Landsmeer, kan niet praten. Kus.
Ze houdt de man angstvallig in de gaten. Een eindje buiten de stad drukt hij op het knopje. Ze laat hem eerst uitstappen en dan gaat ze er zelf uit. Waar is ze? Ze ziet alleen maar weilanden en sloten. Er is verder geen levend wezen te bekennen. Het lijkt haar niet handig om vlak achter hem te gaan lopen, dus blijft ze staan en doet net of ze belt. Intussen kijkt ze hem na. Het is één lange weg langs het water, dus de kans dat ze hem uit het oog verliest is klein. Ze volgt hem, de weg gaat naar rechts. In de verte ziet ze een gebouw liggen. Zou dat de Ark zijn? Ze blijft staan en kijkt vol spanning naar de man, die het pad naar het gebouw op gaat. Ze wacht tot hij binnen is en dan loopt ze ernaartoe.