Arnold is heel begripvol geweest. Laatst mailde hij dat hij ernaar uitkeek dat ze weer kwam, ondanks alle blunders die ze had gemaakt. Daar denkt Annemiek vast heel anders over. Wat zal ze kwaad zijn dat ze naar haar oude plek terug moet! Ze neemt vast wraak, maar daar wil Elise nu niet aan denken. Ze heeft geen keus, ze moet er iets van maken. Gelukkig hoeft ze nog niet meteen fulltime te werken, want dat zou ook niet gaan. Ze mag het rustig opbouwen. Ze hoopt dat het haar lukt. Het voelt nog zo onwennig na al die maanden thuis.
Ze haalt diep adem en stapt het kantoor binnen. Ze hoopt dat Annemiek, Layla en Maaike er nog niet zijn, maar als ze haar hoofd om de deur steekt kijkt ze recht in het gezicht van Annemiek.
‘Ah, onze vervalster is er weer. Welke handtekening ga je vandaag namaken?’
‘Zo,’ zegt Maaike. ‘Zeker lekker uitgerust? Ik ga ook zeggen dat ik overspannen ben, heel slim.’
‘Het spijt me van die handtekening,’ zegt Elise. ‘Dat was stom van me.’
‘Slijm niet zo,’ snauwt Annemiek. ‘Je bent gewoon een achterbakse trut. Jammer dat Arnold het niet doorheeft.’
‘Het klopt niet dat jij nog op die plek zit,’ zegt Maaike. ‘Ga je soms met hem naar bed?’
Voordat ze nog meer kunnen zeggen draait Elise zich om en loopt weg.
Arnold is er nog niet. Ze gaat haar kamer in en start haar pc op.
‘Ah, een vertrouwd gezicht,’ zegt Arnold, die haar kamer in komt. ‘Goed je te zien.’ Hij geeft haar een hand. ‘Voor je begint wil ik even in mijn kamer met je praten.’
Het overvalt Elise allemaal, maar na tien minuten klopt ze toch op Arnolds deur.
‘Ga zitten.’ Hij wijst naar de bank. Arnold neemt naast haar plaats.
‘Je zat er behoorlijk doorheen,’ zegt hij. ‘We moeten zien te voorkomen dat je terugvalt. Ik bedoel, als de werkdruk op deze plek toch te zwaar voor je blijkt te zijn, dan moeten we misschien besluiten om de promotie terug te draaien. Ik stel voor dat we er twee maanden voor nemen.’
Elise schiet meteen in de stress. Het idee dat ze weer bij die valse meiden moet zitten lijkt haar geen pretje. Arnold buigt zich naar haar toe. ‘Hé, meid, geen paniek, hoor. We gaan ervan uit dat het goed komt.’ Hij legt vertrouwelijk zijn hand in haar nek.
Elise hapt naar adem. Ineens komt het terug: na al die jaren ziet ze het huis weer voor zich. Een vrijstaand huis aan het eind van een pad. Ze wilde wegrennen, maar oom Evert legde zijn hand in haar nek en duwde haar naar binnen…
Al die jaren had ze deze naargeestige herinnering verdrongen en nu is die terug, als een klap in haar gezicht. Het begint Elise te duizelen en in de verte hoort ze Arnold iets mompelen over koffie. Hij loopt de kamer uit. Ik moet hier weg, denkt ze in paniek. Zolang ik zo nauw met Arnold moet samenwerken, blijft mijn verleden terugkomen.
Elise legt haar pen neer en leest de brief over.
Lieve zus,
Je zult wel denken: wat is haar handschrift bibberig, maar dat komt doordat ik je iets heel moeilijks moet vertellen. Zo moeilijk dat mijn vingers mijn pen bijna niet kunnen vasthouden. Ik weet ook niet zo goed hoe ik dit moet zeggen, dit is al de zoveelste versie die ik nu schrijf. Maar het heeft geen zin om de brief telkens opnieuw te schrijven. Er bestaat geen goede manier om je dit te vertellen.
Jij hebt al die tijd gedacht dat er iets was tussen Rafaël en mij. Dat is er ook, maar niet wat jij denkt. Rafaël heeft mij in contact gebracht met de Ark. Een groep mensen die onder leiding van Jonathan het pad naar God volgen. Lieve Naomi, ik heb er de hele zomer over nagedacht, maar nu heb ik de beslissing genomen: ik sluit me bij deze groep aan. Ik zal jou en mama en Steven vreselijk missen, maar toch weet ik diep vanbinnen dat dit mijn weg is. Het is beter zo. Wees niet boos op me. Het lijkt alsof ik je in de steek laat, maar niets is minder waar. Het is heel verdrietig, omdat we elkaar niet meer kunnen zien, maar onze relatie wordt vanaf nu meer een spirituele relatie. Ik zal altijd aan je denken en je in mijn hart meedragen. Het spijt me dat ik je dit moet aandoen, maar er is geen weg terug. Ik mag en kan mezelf niet verloochenen.
Jij kunt gewoon in het huis blijven wonen. Mijn lieve Naomi, zou je deze brief aan mam en Steven willen laten lezen? Weet dat ik van jullie hou!
In liefde voor eeuwig,
Je zus
Ze moet gaan, het kan niet anders. Ze pakt haar rugtas. Er zitten alleen wat kleren in en een foto van haar vader. Meer heeft ze niet nodig. Nog één keer kijkt ze om en dan vertrekt ze.
Voor de zoveelste keer deze zomer fietst Elise naar de Ark, maar nu is het menens. Nadat ze haar ontslagbrief had geschreven, heeft ze de knoop doorgehakt: ze sluit zich aan bij de Ark. Dat ze haar familie moet loslaten blijft moeilijk. Volgens Rafaël moet ze daar gewoon doorheen. Maar kan ze dat wel? Haar moeder belde toen Elise de afscheidsbrief aan Naomi aan het schrijven was. Ze wilde weten wanneer Naomi terugkwam van vakantie. Elise voelde zich vreselijk schuldig. Je moest eens weten, mam, dacht ze, je moest eens weten wat ik heb besloten.