Ze zucht, nog een uurtje en dan is het weekeind, dan heeft ze het weer een hele week volgehouden. Eigenlijk heeft ze geen energie om naar de boerderij te gaan, maar het is vast goed voor haar. Het weidse gevoel van het land, het buiten zijn, ontspant haar. Ze heeft besloten een halte verder uit te stappen. Bij het idee dat ze langs Anna’s hoeve moet, schiet ze in de stress. Als ze oom Evert nu tegenkomt, stort ze geheid in.
Waar is haar lijstje? Ze rommelt tussen haar papieren. Haar bureau is minder geordend dan ze van zichzelf gewend is. Ze haalt het onder een stapeltje mappen vandaan. Omdat ze op het moment zo vergeetachtig is, schrijft ze alles op wat er die dag moet gebeuren. Ze wil niet nog een keer voor schut staan tegenover Arnold. Ze loopt het na. Ah, zie je wel, dit zou ze anders zijn vergeten. Deze map moet naar Annemiek. Voor ze het weer vergeet, neemt ze hem mee naar haar oude werkkamer.
‘Ben je verdwaald?’ grapt John als hij haar ziet. ‘We zien je bijna nooit meer.’
‘Ze heeft het natuurlijk te druk met haar nieuwe baan,’ zegt Maaike minachtend.
‘Schei uit!’ roept Conny. ‘Jullie blijven maar aan de gang. Elise zit nu op Birgits plek. Heel lullig voor Annemiek, maar nu weten we het wel.’
‘Wat klets je nou?’ zegt Annemiek kwaad. ‘Ik wil die plek niet eens meer.’
‘Nee, nu niet meer,’ zegt Maaike vals. ‘Die functie is besmet.’
Elise doet alsof ze niets heeft gehoord en schuift de map naar Annemiek.
‘Of je dit even wilt tekenen.’
Annemiek blijft gewoon doorwerken. ‘Je wacht maar tot ik tijd heb. Je komt zelf op het laatste nippertje aanzetten, je had de hele dag kunnen komen.’
‘Ik heb alleen je handtekening nodig. Meneer Vonk en ik hebben al getekend, maar jij hebt die bestelling gedaan.’
‘Alleen een handtekening?’ zegt Annemiek. ‘Dat dacht jij zeker. Je kunt wel van alles onder mijn neus schuiven. Ik zal toch moeten zien wat ik teken.’
Elise blijft aarzelend staan. Dit moet vandaag nog rond, anders krijgt Arnold een vette rekening.
‘Nou, kom maar op.’ Annemiek pakt de map en bladert hem door. ‘Waarom moet ik dit tekenen?’
‘Dat zeg ik net: jij hebt die bestelling bij Meijer gedaan. En die moet nu worden geannuleerd.’
‘Meijer, zei je toch? Wat moet ik dan met een map van De Bruin?’
Elise kijkt in de map. Shit! ‘Sorry, eh…’
‘Goed dat ik kijk,’ zegt Annemiek triomfantelijk. ‘Bij Birgit was dat niet nodig, die konden we blind vertrouwen. Toch niet zo’n slimme zet van onze directeur.’ Ze geeft de map terug aan Elise.
Elise loopt naar haar kamer. Stel je voor dat Annemiek het ongezien had getekend, dan lag de map van Meijer hier nog het hele weekeind. Die order moet zo snel mogelijk worden geannuleerd. Ze heeft nog een halfuur. Ze wil net de juiste map pakken als haar mobiel gaat.
‘Hi zus!’ roept Naomi vrolijk. ‘Ik heb een verrassing voor je. Ik ga mee naar de boerderij. Ik ben al zo lang niet thuis geweest en Jelle moet werken tot vannacht drie uur. Daarna is hij helemaal brak. En Froukje is er ook niet. Morgen ga ik weer terug.’
‘Gezellig,’ zegt Elise. ‘Over een halfuur op het perron?’
‘Ik race!’ zegt Naomi en ze hangt op.
Elise vindt het wel fijn dat haar zus weer eens meegaat. Haar moeder is altijd erg blij om Naomi te zien. Elise snapt het wel: Naomi is enthousiaster en hartelijker dan zij, en altijd heel positief. Toen Eric een halfjaar geleden verongelukte, had Naomi het heel zwaar, maar ze vocht zich erdoorheen. Naomi weet wat ze wil, dat ziet ze nu ook weer met Jelle. Het is heus niet alleen maar makkelijk, maar ze gaat er helemaal voor.
Elise hoort iedereen weggaan. Ze moet zelf ook opruimen, anders haalt ze de trein niet, en ze sluit haar computer af.
‘Goed weekeind!’ roept ze tegen John als ze langsloopt.
Als Elise het perron op rent is Naomi er nog niet. Daar was ze al bang voor. Ze ijsbeert onrustig heen en weer. Over vijf minuten vertrekt de trein. Naomi is nooit iemand van de klok geweest, vroeger al niet.
De conducteur staat al naast de trein. Wat moet ze nu doen? Toch maar instappen? Haar moeder heeft er een hekel aan als ze te laat komt. Ze kijkt naar de trap als Naomi aan komt rennen. ‘Vlug!’ roept Elise. Ze springt de trein in en steekt haar hand naar haar zus uit. Ze had geen minuut later moeten zijn.
‘Hè hè, we zitten erin,’ zegt Naomi hijgend. ‘Vlak voor ik wegging belde Jelle. Hij had een baan op internet gevonden die hem wel leuk leek. Medewerker op een reclamebureau; hij moet dan ook een opleiding volgen.’
‘Is Jelle creatief?’ Elise doet haar hakken uit, ze knellen.
‘Hij zegt dat hij niet creatief is,’ zegt Naomi. ‘Maar ik denk eerlijk gezegd van wel, anders zou hij er ook niet over denken. Nou ja, bijna de trein gemist. Volgende keer als ik weer meega, kom je me maar halen met je auto.’