‘Ja, ga verder.’
‘We vonden alle twee dat het nu maar eens moest gebeuren. Buiten hoorden we de familie steeds luidruchtiger worden. Oom Evert was hartstikke dronken en zong. Ik vond het heel spannend. Eric sliep wel vaker bij ons, maar altijd op de logeerkamer. Wat dat betreft is mijn moeder heel conservatief. Ook later nog, want ze wist heus wel dat we het samen deden. We woonden al zowat samen, maar hij mocht nooit op mijn kamer slapen. Eric had het goed voorbereid en haalde een condoom uit een doosje. Maar hij kreeg het ding niet om, terwijl hij en zijn vrienden altijd van die stoere praatjes hadden. Eindelijk lukte het. We waren net bezig toen we de trap hoorden kraken. We schrokken ons dood. Zo meteen stapte mijn moeder binnen en dan waren we erbij! Maar gelukkig was het Steven, die naar zijn kamer ging. Ik weet nog hoe we lagen te prutsen. Ook voor Eric was het de eerste keer.’
‘Vond je het fijn?’
‘Nou, eh… eerder spannend. Het deed best een beetje zeer. Hij zat er nog geen twee seconden in of hij kwam klaar. Is dit alles? dacht ik. Het was mijn eerste keer. Het was zo anders dan ik me had voorgesteld.’
‘Arme Eric, als vent voel je je dan zo’n loser.’
‘Klopt. Eric schaamde zich. “We moeten veel vaker oefenen,” zei hij.’
‘En dat hebben jullie gedaan.’
‘Ja, logisch. En toen ging het wel beter. We hebben het samen geleerd.’
Jelle kijkt naar haar. Ineens moet ze huilen.
‘Het is zo moeilijk dat het allemaal voorbij is. Maar nu heb ik jou en daar ben ik ook heel blij mee.’ Ze horen beneden de klok slaan en Naomi schrikt. ‘Is het al zo laat? We moeten de test nog afmaken en ik heb niet zoveel tijd meer.’
‘Ik maak het zelf wel af,’ zegt Jelle, terwijl hij kleine kusjes op haar gezicht geeft.
Naomi staat op en trekt haar slipje en jurk weer aan. ‘Weet je zeker dat je de test alleen wilt afmaken?’ vraagt ze nog.
Jelle knikt. ‘Moet je zien hoeveel het nog is.’
‘Dan ga ik,’ zegt ze. ‘Ik moet koken vanavond. Ik wil niet dat Elise thuiskomt en dat er nog niks is gebeurd. Je moet het laten weten als je hoort wat er uit de test komt, hoor.’
‘Natuurlijk.’ Hij houdt haar nog even in zijn armen en kust haar. ‘Hoe is het met Elise?’
‘Volgens mij is er iets tussen haar en die Rafaël. Ze doet zo geheimzinnig. Toen ik een keer vroeg of ik moest helpen toen hij kwam, hoefde dat niet.’
‘Nou, mooi toch?’
Naomi kust hem nog een keer en vertrekt.
Jelle gaat achter zijn laptop zitten en leest de rij vragen over. Eigenlijk is dit helemaal niets voor hem. Hij wordt er depri van. Zelf zou hij nooit zo’n test doen. Maar Naomi wil graag dat hij erachter komt wat hij moet met zijn leven. Te graag, voelt hij. Zal hij ooit aan haar verwachtingen kunnen voldoen?
Iemand heeft hem weleens verteld dat hij een existentieprobleem heeft. Dat klopt wel, want hij vraagt zich elke dag wel een paar keer af wat hij hier doet, en bij alles wat hij wil aanpakken dringt de vraag ‘Wat heeft dit voor zin?’ zich aan hem op. Daardoor is hij natuurlijk ook aan de drugs gegaan: omdat het gevoel van leegte hem overweldigde. Toen hij besloot dat hij helemaal niets hoeft en dat het leven geen moer voorstelt, ging het wat beter. Nu vult Naomi een stukje leegte op, maar tegelijk maakt het hem ook bang. Ze gaat ervan uit dat hij er toch iets van maakt.
Zou Naomi hem ooit kunnen begrijpen? Ze staat zo anders in het leven dan hij. Zou het hun lukken om samen een leven te leiden? Hij wil er alles aan doen, voor haar, maar bij de gedachte alleen al dat hij elke dag naar een echte baan moet en promotie moet maken wordt hij gek. Het is natuurlijk ook de angst voor het onbekende. Hij moet het een kans geven, opgeven kan altijd nog, dus gaat hij verder met het invullen van de vragen. Maar na een tijdje staat hij nijdig op. Wat een gezeik! Alsof hij directeur van een groot bedrijf wil worden. Hij! Als ze de hele toko naar de klote willen hebben, moeten ze hem op die functie zetten. Maar er klopt geen ruk van, want hij zou het wel willen. Ze vragen alleen nergens of je het ook kunt. Daardoor slaat die test ook nergens op.
Elise
Het is niets voor Elise om op haar werk op de klok te kijken, maar nu doet ze het toch. Ze is uitgeput. De nachtmerries blijven maar komen en regelmatig raakt ze in paniek, soms helemaal om niets. Ze doet er van alles aan om tot rust te komen. ’s Avonds gaat ze zwemmen, omdat ze heeft gehoord dat dat ontspant, maar tot nu toe merkt ze daar weinig van. Ze valt wel in slaap, maar na een paar uur wordt ze hyperventilerend wakker. Ze denkt erover om een yogacursus te gaan volgen, zodat ze leert hoe ze haar lichaam kan ontspannen. Ze heeft geluk dat Arnold er vandaag niet is, dat scheelt wel.