‘Interessant, hè?’ fluistert Elise.
Naomi knikt afwezig.
‘Hebben jullie een vraag?’ vraagt Rafaël als hij een paar beelden heeft laten zien.
‘Ja,’ zegt Elise. ‘Je hebt het over erosie… Ontstaat die vooral door het gebruik van kunstmest in de tuin?’
Naomi kijkt haar zus vol bewondering aan.
Rafaël knikt enthousiast. ‘Een goede vraag,’ zegt hij. Hij begint uitgebreid te antwoorden. Elise hoort allemaal dingen die ze nog niet wist. Ze vindt het mega-interessant. Op school hield ze ook zo van biologie. Haar leraar vond dat ze biologie moest gaan studeren, maar ze wist zeker dat ze boerin wilde worden. Ze denkt er maar niet aan hoe het had kunnen zijn als haar vader nog had geleefd.
De twee bezoekers die een eindje van hen vandaan zitten zijn de hele tijd aan het smoezen. Elise schaamt zich tegenover Rafaël. Het is toch vreselijk als je je daar staat uit te sloven en ze praten er gewoon doorheen? Maar hij laat niets merken.
In de pauze lopen ze achter de twee anderen aan naar de gang. Maar die twee gaan niks drinken. Ze trekken hun jas aan en lopen naar buiten. Het verbaast Elise niks. Die twee zaten echt in de verkeerde voorstelling.
Rafaël ziet het ook en komt naar Naomi en Elise toe. ‘Ze zijn vertrokken,’ zegt hij. ‘Nu wordt het wel een heel klein groepje.’ Maar hij blijft vrolijk. ‘Willen jullie iets drinken?’
‘Graag,’ antwoordt Elise.
‘Wat een aardige vent,’ fluistert ze tegen Naomi als Rafaël naar de bar loopt.
Even later komt hij terug met de drankjes. ‘Hebben jullie misschien nog specifieke vragen? Is er iets wat je wilt weten?’
‘Wij zijn hierheen gekomen omdat we een wilde tuin willen aanleggen,’ zegt Elise.
‘Sorry, ik krijg een telefoontje,’ zegt Naomi, die haar mobiel pakt en een stukje bij hen vandaan loopt.
‘Ik heb nog nooit een tuin aangelegd,’ gaat Elise verder. ‘Ik ben opgegroeid op een boerderij, ik hou van de natuur. Ik had daar wel een eigen tuintje, maar heel klein, alleen met viooltjes en dat soort plantjes. Mijn ouders hadden geen siertuin. Daar was simpelweg geen tijd voor. Dus ik heb helemaal geen ervaring, en mijn zus al helemaal niet. Ik denk dat het op mij aankomt.’
‘Heb je iemand die je daarbij helpt?’ vraagt Rafaël.
‘Nee, niet echt.’
‘Ik wil wel een keer langskomen om naar de tuin te kijken. Dan kan ik zien wat er mogelijk is,’ zegt hij. ‘En dan neem ik boeken met voorbeelden mee.’
‘Dat zou geweldig zijn,’ zegt Elise, ‘maar het moet wel in ons budget passen, en dat is niet zo groot.’
Rafaël lacht. ‘Ik doe het gratis. Ik hoef hier niet van te leven. Ik handel in zaden. Dit is mijn hobby.’
Jelle
Jelle zit op zijn bed in zijn kamer. Hij heeft een vrije dag, maar weet niet zo goed wat hij moet doen. Hij hangt een beetje rond en daar baalt hij van. Hij heeft geen plan. Hij heeft geprobeerd wat te lezen, maar na tien minuten sloeg hij het boek al dicht. Hij kan zich niet concentreren. Lezen is nooit echt zijn hobby geweest. Hij staat op, gaat naar beneden en loopt de keuken in. Eerst maar eens koffiezetten, dan ziet hij wel weer verder.
‘Hé, loser!’ Harold is bezig de keuken op te ruimen.
‘Wat nou, loser!’ Jelle vliegt hem zowat aan. ‘Tegen wie denk je dat je het hebt?’
‘Tegen jou. Waarom ruim je je troep niet gewoon op, zoals wij allemaal?’
‘Dat doe ik op mijn eigen moment.’ Jelle zet het koffieapparaat aan. ‘Dat jij nou zo’n huisvrouwtje bent, ik niet. Ik had het heus wel gedaan, je bent me alleen voor.’
‘Oké, dan heb ik niks gezegd,’ zegt Harold en hij gooit een theedoek naar Jelle toe.
‘Wat nou?’ Jelle legt de theedoek op de tafel neer. ‘Ik wil eerst koffie. Laat die troep nou maar staan, ik doe het straks.’ Hij schenkt koffie in en gaat ervandoor. Harold gaat toch alles afwassen. Dat doet hij altijd. Hij kan de afwas nooit even laten staan. En dan zeiken dat een ander niet meteen zijn troep opruimt. Hij zei toch dat hij het zou opruimen, maar hij maakt zelf wel uit wanneer. Hij laat zich niet de les lezen, door niemand.
Op zijn kamer ijsbeert Jelle heen en weer. De woordenwisseling met Harold zit hem niet lekker. Wat bedoelt Harold eigenlijk precies met ‘loser’? Het kan nooit alleen om de afwas gaan. Hij vindt hem dus echt een loser, anders zeg je zoiets niet. Verdomme! Jelle geeft een trap tegen zijn bed. Hij ís ook een loser. Niet alleen omdat hij een onbenullig baantje in de Apotheek heeft, maar hij weet niet eens hoe hij zijn vrije dag moet invullen. Een zielig mannetje is hij.
Hij pakt zijn mobiel en belt Naomi, maar tegelijk schaamt hij zich. Ze zei dat ze de hele dag college had, dus hij moet niet aan haar kop gaan zaniken. Hij moet zijn eigen leven leiden. Een beetje zelfstandigheid kan geen kwaad, en het is ook niet sexy als hij zo afhankelijk doet. Hij wil de verbinding verbreken als ze opneemt.