Waar staat dat ding? Aha, hebbes. Het Kikkertheater. Dit moet het zijn. Birgit heeft ook een mailtje over de kwestie naar Vonk gestuurd. Eh… naar Arnold. Het voelt nog erg onwennig. Wat heeft Birgit precies geschreven. Ze leest het over. Beste meneer Vonk, hierbij… Meneer Vonk? Elise staart verbaasd voor zich uit. Er staat helemaal geen ‘Arnold’. Zou het een vergissing zijn?
Ze opent de mails die aan Vonk zijn gericht, maar elke mail begint met ‘Beste meneer Vonk’. Het hoort dus helemaal niet bij deze functie. Birgit heeft hem nooit getutoyeerd. Waarom wil hij opeens dat zij wel Arnold zegt? Het voelt ineens veel te intiem. Ze wil geen uitverkorene zijn, ze wil dezelfde plek als haar collega.
Elise raakt ervan in de war. Ze krijgt hetzelfde gevoel als vroeger met oom Evert. Alleen naar haar keek hij op die speciale manier. Nooit naar Naomi. Elke zondag kwamen oom Evert en tante Anna koffie bij hen drinken. Ze heeft er toen op gelet, maar die blik was alleen voor haar bestemd. Ze vond het afschuwelijk dat hij zo naar haar keek, maar ze zorgde er altijd voor dat ze hem ontliep. Toen haar vader was gestorven kon dat niet meer. Haar moeder maakte zich ernstige zorgen om de boerderij. Zij allemaal. Ze waren bang dat ze de boerderij moesten verkopen nu hun vader er niet meer was.
Op een dag kwam Elise uit school. Oom Evert zat in de kamer in haar vaders stoel.
‘Jullie oom komt ons een groot geschenk brengen,’ zei haar moeder. ‘Jullie mogen hem wel heel dankbaar zijn. We hoeven de boerderij niet te verkopen. Oom Evert komt ons helpen.’
Naomi juichte van blijdschap en ze vloog haar oom om de hals en gaf hem drie zoenen. Elise stond als aan de grond genageld.
‘En mijn oudste nicht?’ vroeg hij.
‘Geef je oom eens gauw een dikke pakkerd,’ zei haar moeder en ze gaf Elise een duw. ‘Het lijkt wel of je niet blij bent.’
‘Ik ben wel blij,’ zei ze, en dat was ook zo. Ze konden op de boerderij blijven wonen. Ze gaf hem een snelle kus op zijn wang. Later kreeg ze van haar moeder op haar kop. Ze had niet hartelijk gereageerd. Of ze wel besefte wat oom Evert voor hen ging doen. Elise schaamde zich, want ze wilde helemaal niet onhartelijk overkomen. Maar ze verstijfde op dat moment. Ze was doodsbang voor die blik.
Ze was nog maar net aan het puberen. Ze kreeg al een beetje borsten. Dat was heel spannend. Ook haar vriendinnen waren er veel mee bezig, met wie er al borsten had. Elise kon niet wachten om volwassen te worden. Toen haar vader nog leefde, mocht ze van mam een bh kopen. Ze had de kleinste maat. Eigenlijk was hij nog te groot, maar er zat vulling in. Ze stond op haar kamer uren voor de spiegel. Ze herinnert zich nog dat ze voor het eerst met een bh aan naar beneden ging. Vlak voor ze de kamer binnenliep trok ze haar truitje nog even strak. Ze voelde zich mooi en groot!
Maar vanaf het moment dat ze had gehoord dat haar oom bij hen op de boerderij zou komen werken, was dat mooie gevoel verdwenen. Nu kon ze hem niet meer ontlopen. Ze kon hem niet uit de weg gaan, want ze moest hem van haar moeder helpen met het melken en dan waren ze alleen in de stal. Ze wilde niet dat hij nog langer zo naar haar keek. Ze had hem al zo vaak naar haar borsten zien kijken, of beter gezegd: gluren. Ze dacht dat het wel zou stoppen als ze geen borsten meer had. Ze wilde niet meer groot worden, ze wilde juist klein blijven.
Naomi was veel jonger. Zij had nog helemaal geen borsten, maar ze vond het heel interessant en deed vaak alsof. Als ze dan met Froukje was, leenden ze Elises bh. Om de beurt deden ze hem aan en dan vulden ze hem op. Wie de bh aan mocht, speelde het meisje en die moest zich heel sexy aankleden. De ander was dan de jongen. Ze waren zogenaamd in een discotheek en draaiden swingende muziek. De jongen moest het meisje versieren. Elise moest daar altijd om grinniken. Ze kende dit soort spelletjes wel; zij had ze zelf ook gespeeld, met haar vriendinnen. Ze waren vaak met z’n vijven. Twee van hen waren dan de meisjes, die heel wijs langs de andere drie liepen, de jongens. De jongens maakten ruzie om de meisjes en floten hen na. De twee die hadden gewonnen kregen verkering met hen. Het was maar een spel, want in het echt hadden ze nog niet eens gezoend. Maar sinds haar oom zo vaak bij hen werkte, vond Elise die spelletjes met haar vriendinnen niet meer fijn. Ze kreeg zogenaamd hoofdpijn en ging naar haar kamer.
Elise staart uit het raam.
Ze hield van strakke T-shirts, maar die durfde ze niet meer te dragen. Ze trok alleen nog maar wijde truien en bloezen aan, en hoopte dat oom Evert niet meer zou kijken.
Toen ze op een middag met Sonja in de boomhut was, kwam haar oom op zijn trekker aan. Ze hoopte dat hij hen niet zou zien. Maar Sonja riep hem en stak haar hand op. Hij kwam naar hen toe en zette de trekker stil. Ze hield haar adem in.
‘Zo meiden, zijn jullie langzamerhand niet veel te groot voor de boomhut?’