‘Nee,’ zegt Elise, ‘dat wist ik niet.’ Ze haalt haar la leeg. ‘Ik wist van niks. Vonk heeft het me vrijdag gevraagd.’
‘Gluiperd!’ zegt Annemiek. ‘Je wist het vrijdag dus al. En ons niks vertellen! Heel collegiaal. Ze heeft hier de hele dag met ons gezeten en niks gezegd. John, wat zeg jij?’
‘Sorry, ik krijg een belangrijk telefoontje,’ zegt hij en hij loopt naar de gang.
Elise stopt de laatste spullen in een doos en vertrekt.
‘Ga maar gauw!’ roept Annemiek.
Elise ruimt alle spullen van Birgit op en installeert zich dan op haar kamer. Ze voelt zich niet bepaald blij. Als de sfeer zo blijft, valt er niet te werken. Ze kan helemaal niet tegen spanning. Misschien had ze het inderdaad vrijdag gewoon moeten zeggen, maar ze wilde er nog over nadenken. En ze kon toch ook niet weten dat Birgit niet meer terug zou komen?
Gelukkig leeft Birgits moeder nog. Zelf was ze pas elf toen haar vader verongelukte. Het voelde zo onwerkelijk, het drong niet eens tot haar door. Ze was dol op haar vader. Ze begrepen elkaar zo goed. Hij hield ook van de natuur. Ze zaten soms heel lang bij de sloot en dan luisterden ze naar het gekwaak van de kikkers, en ze keken naar de insecten en salamanders. Als ze met haar vader was, voelde ze zich compleet. Raar is dat: als haar vader nog had geleefd, had ze hier nooit gezeten. Dan was het hele probleem er niet geweest, want dan was ze absoluut boerin geworden.
Elise zit net achter haar pc als ze Annemiek voorbij hoort komen. De deur van Vonks kamer gaat open en weer dicht. Als ze haar best doet, kan ze alles verstaan, maar dat wil ze niet. Ze hoort geruzie in de kamer van Vonk. Annemiek klinkt behoorlijk nijdig, maar zo te horen is Vonk ook kwaad.
‘Goed dat ik het weet!’ hoort ze Annemiek schreeuwen. ‘Ik neem mijn ontslag!’ Ze rent de kamer uit.
‘Annemiek!’ Vonk gaat haar achterna. ‘Annemiek, neem nou geen overhaaste beslissing.’
Elise zucht. Wat een puinhoop, en dat allemaal omdat zij deze functie heeft aangenomen. Het is het niet waard. Zo zit ze niet in elkaar. De andere collega’s zullen het haar nooit vergeven als Annemiek vertrekt. Moet ze het niet terugdraaien? Ze wil zich echt niet omhoogwerken over de ruggen van de anderen. Als het zo moet, gaat ze nog liever weg.
Elise schrikt als Vonk in de deuropening staat. ‘Is mijn kersverse secretaresse gereed voor haar eerste vergadering met haar baas?’
‘Dit is het,’ besluit Vonk. ‘Meer dingen zijn er niet op dit moment.’ Hij bladert door zijn papieren.
‘Oké.’ Elise is opgelucht. Als ik het maar snap, dacht ze toen ze Vonks kamer in ging. Ze valt er ook van het ene op het andere moment in. Maar het ging goed. Helemaal als ze bedenkt dat het alweer een paar jaar geleden is dat ze van Schoevers kwam. Er waren maar een paar puntjes waar ze niet uit kwam; en het tempo waarin Vonk dicteerde kon ze gelukkig bijhouden. Birgit klaagde er weleens over dat hij zo snel dicteerde. Maar Elise heeft van zichzelf ook een heel hoog werktempo.
‘Jij kijkt nog even na wat Birgit met het theater heeft afgesproken,’ zegt Vonk. ‘Ik zal je het wachtwoord van haar account geven.’ Hij schrijft het op en geef haar het papier. ‘Ik ben erg blij met hoe het ging vandaag, Elise.’
‘Gelukkig, ik vond zelf ook dat het goed ging. Ik werk alles uit en dan leg ik een uitdraai voor u neer.’
‘Graag.’ Hij bergt de papieren in een ordner op. ‘O ja.’ Hij kijkt haar aan. ‘Ik zou het fijn vinden als je me Arnold noemt.’
‘O, eh… Ja, natuurlijk. Wel even wennen, maar ik ga het proberen.’
Elise voelt zich prima als ze haar nieuwe kamer in komt. Ze mag dus Arnold zeggen. Birgit noemde hem dus ook Arnold. Dat wist niemand. Tenminste, niet voor zover ze weet. Het hoort blijkbaar bij deze functie. Birgit had het nooit over Arnold trouwens, altijd over Vonk. Vonk dit en Vonk dat. Erg blij was ze niet met haar baas. Anders had ze natuurlijk ook nooit haar ontslag genomen. Vonk is ook echt een baas, hij is een beetje autoritair, maar dat is zij wel gewend. Haar moeder beslist ook alles op de boerderij.
Elise gaat het niemand vertellen. Ze hoeven het niet te weten, Conny en Susan ook niet. Dan plaatst ze zich boven hen. Knap van Birgit dat ze zich nooit heeft vergist.
Elise zit achter de pc op haar nieuwe kamer. Gek genoeg hoeft ze helemaal niet te wennen. Het is ook zo’n fijne ruimte. Zal ze maar eerst even opzoeken wat Birgit met het theater heeft afgesproken? Ze pakt het briefje met Birgits wachtwoord. Wat een handschrift heeft Vonk, ze kan het nauwelijks lezen. Ja, ze heeft goed gegokt, ze is ingelogd. Ze verandert het wachtwoord meteen in haar eigen wachtwoord. Ze vindt het best een beetje raar om in Birgits mails te zoeken. Zo zie je maar dat je nooit iets wat privé is in je werkmail moet zetten. Maar Birgit kan haar vertrouwen. Ze maakt alleen de noodzakelijke mails open.