Ik loop langs karaokecafés en kapperszaken en neem dezelfde weg als met Romy en Rayne. Misschien werkt het ook als ik verlang naar mijn bestemming te gaan, maar ik wil de weg hier leren kennen. Vlug haast ik me door de steeg en sla af naar de boulevard. Ik ren de marmeren trappen op en blijf voor de grote deuren staan tot ze voor me opengaan.
Weer betreed ik de marmeren hal. Het is er veel drukker dan de vorige keer. Nog één keer denk ik goed na over mijn vragen. Ik weet niet zeker of ik de Akashakronieken nodig heb, of dat ik de antwoorden hier ook kan vinden. Zou het werken als ik vraag: Wie is Roman precies en wat heeft hij met Damen gedaan? Hoe houd ik hem tegen en hoe kan ik Damen redden?
Ergens heb ik het gevoel dat ik het eenvoudiger moet formuleren, in een enkele vraag. Ik sluit mijn ogen en denk: wat ik eigenlijk wil weten is hoe ik ervoor kan zorgen dat alles weer zo wordt als vroeger.
Zodra de gedachte compleet is, zie ik een deuropening voor me. Het warme, uitnodigende licht wenkt me en ik loop een spierwitte kamer binnen. Het is hetzelfde soort regenboogwit, bestaande uit alle kleuren, maar dit keer staat er geen marmeren bank, maar een afgeleefde, leren stoel.
Ik ga naar de stoel toe en laat me erin vallen, klap de voetensteun omhoog en maak het me gemakkelijk. Ik heb nog niet eens door dat ik in een exacte kopie lig van mijn vaders favoriete stoel, tot ik de initialen R.B. en E.B. in de armleuning gekerfd zie. Ik hap naar adem als ik de krassen zie die ik Riley heb laten maken met haar kampeermes van de padvindsters. Het zijn precies de letters die niet alleen bewezen dat wij de schuldigen waren, maar ons ook een week huisarrest opleverden.
Nou ja, een week. Het was een week, maar bij mij werd er tien dagen van gemaakt toen mijn ouders doorhadden dat ik Riley had overgehaald. In hun ogen werd ik daarmee het brein achter de operatie, omdat ik het haar met voorbedachten rade had laten doen. Dat leverde me extra straf op.
Ik wrijf met mijn vingers over de inkepingen en mijn nagels glijden in de vulling van de stoel op de plek waar ze de R te diep heeft gemaakt. Ik slik een brok in mijn keel weg als ik terugdenk aan die dag. Aan al die dagen. Elk van die fantastische dagen die ik ooit als vanzelfsprekend zag, maar die ik nu zo erg mis dat ik er af en toe niet meer tegen kan.
Ik zou er alles voor doen om terug te gaan. Alles – als dat betekent dat ik de wijzers van de klok terug kan draaien en alles weer zo is als vroeger…
De gedachte is nog niet af, of de lege ruimte om me heen begint te veranderen. De lege kamer met de stoel is al snel een kopie van de oude zitkamer in ons huis in Oregon.
De geur van versgebakken brownies hangt in de lucht. De parelmoerwitte muren nemen de beige kleur aan die mijn moeder altijd driftwood pearl noemde, een soort metallic lichtbruin. Plotseling ligt ook de sprei met de drie kleuren blauw die mijn oma gebreid heeft over mijn benen. Ik kijk naar de deur en zie Buttercups riem aan de deurknop hangen. Rileys oude sportschoenen staan naast die van mijn vader. Ik zie het beeld veranderen tot elke foto, elk boek en elke prul die we hadden op zijn plek staat. Komt dat door de vraag die ik stelde – omdat ik zo graag wilde dat alles weer was zoals vroeger?
Want wat ik daarmee vooral bedoelde was de situatie tussen mij en Damen.
Toch?
Ik bedoel, je kunt toch niet terugreizen in de tijd, hè?
Of wordt het niet beter dan deze kopie, deze kijkdoos van de kamer van de familie Bloom?
Net als ik me begin af te vragen wat ik hier doe en wat het precies betekent dat ik hier ben, flitst de televisie aan. Een explosie van kleuren danst over het scherm. Het scherm is gemaakt van kristal, net als het tablet dat ik gisteren zag.
Ik trek de sprei omhoog en wikkel hem om mijn benen. Dan verschijnt er een tekst in beeld: L’HEURE BLEUE. Net als ik me afvraag wat dat betekent, verschijnt de definitie van het begrip in prachtige kalligrafieletters.
De Franse uitdrukking, l’heure bleue, ofwel het ‘blauwe uur’, verwijst naar het uur tussen daglicht en duisternis. Het tijdstip roept ontzag op vanwege de speciale kwaliteit van het licht. Ook is op dit moment de geur van bloemen het sterkst.
Ik tuur naar het scherm. De woorden verdwijnen en een afbeelding van de maan komt in beeld. De maan is vol en straalt. Hij glinstert in een prachtig blauwe kleur – een tint die lijkt op het blauw van de hemel…
Dan zie ik opeens mezelf op datzelfde beeldscherm verschijnen. Ik heb een spijkerbroek aan en een zwarte trui, mijn haar hangt los en ik staar uit het raam naar diezelfde blauwe maan. Dan kijk ik op mijn horloge alsof ik op iets wacht – iets wat staat te gebeuren. Ondanks de wazige, droomachtige toestand waarin ik naar mezelf kijk zonder dat ik het echt ben, voel ik wat zij voelt en ik hoor haar gedachten. Ze wil ergens naartoe, naar een plek die ze nooit dacht te kunnen bereiken. Ze wacht ongeduldig op het moment waarop de hemel dezelfde blauwe kleur aanneemt als de maan, een prachtig donkerblauwe kleur. De zon is nergens te zien. Ze weet dat dit haar enige kans is om terug te gaan naar deze kamer, terug naar de plek die ze voor altijd kwijt dacht te zijn.