‘Zomerland staat bekend om zijn tempels. Ze heten ook wel Paleizen van Kennis en Wijsheid. Ik denk dat je daar antwoorden kunt vinden.’
‘Maar… ik weet niet eens hoe ik daar moet komen zonder Damen. Ik bedoel, afgezien van doodgaan en zo…’ Ik kijk op. ‘Hoe weet je dit allemaal? Ben je er wel eens geweest?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Ik probeer die plek al jaren te bereiken. Het is me een aantal malen bijna gelukt, maar ik ben nooit door de poort gekomen. Misschien als we onze energie samenvoegen, onze krachten bundelen, om het zo te zeggen, dat het ons wel lukt.’
‘Nee, dat is onmogelijk.’ Ik herinner me de laatste keer dat ik op die manier probeerde de sluier te laten verschijnen. Damen vertoonde toen al tekenen van zijn problemen, maar dan nog was hij veel verder gevorderd dan Ava op haar beste dag. ‘Zo eenvoudig is het niet. Zelfs als we onze krachten bundelen, is het nog lastiger dan je denkt.’
Ze schudt haar hoofd, glimlacht en staat dan op. ‘Dat weten we pas als we het proberen.’
Drieëntwintig
Ik volg Ava een smalle gang in. Mijn teenslippers klikklakken op het rode, geweven tapijt. Stiekem denk ik: dit gaat nooit lukken.
Als ik de sluier niet eens met Damens hulp kon laten verschijnen, hoe moet het me dan lukken met alleen Ava? Toegegeven, ze lijkt helderziend, maar dat gebruikt ze vooral op feestjes. Met haar klaptafeltje doet ze zich voor als handlezer of ze legt tarotkaarten en laat haar voorspellingen mooier klinken in de hoop op een dikke fooi.
‘Het werkt niet als je er niet in gelooft,’ zegt ze als ze bij een indigokleurige deur blijft staan. ‘Je moet vertrouwen hebben in het proces. Voor we hier naar binnen gaan, wil ik dat je alle negativiteit uit je gedachten bant. Ik wil dat je je ontdoet van alle slechte gedachten en pijnlijke gevoelens. Zet alles uit je hoofd wat je bezwaart en wat te maken heeft met “kan niet”.’
Ik haal diep adem en kijk naar de deur. Ik moet mijn best doen niet met mijn ogen te rollen. Stiekem denk ik: o, geweldig, ik had het moeten weten. Dit is precies het idiote gelazer dat je kunt verwachten bij vage types als Ava.
Maar ik zeg: ‘Maak je maar geen zorgen, ik red me wel.’ Ik knik op een hopelijk overtuigende manier. Ik heb absoluut geen zin in een twintigstappenmeditatie of weet ik wat voor zweverige dingen ze van plan is.
Ava staat voor me met haar handen in haar zij en haar ogen op mij gericht. Ze wil me niet binnenlaten voor ik mijn emotionele bagage overboord heb gegooid.
Als ze zegt: ‘Doe je ogen dicht’, dan doe ik wat ze zegt om van het gezeur af te zijn.
‘Ik wil dat je je voorstelt dat er lange, dunne wortels uit je voetzolen schieten, die zich diep in de aarde graven en zich daar helemaal uitstrekken. Ze graven zich dieper en dieper de aarde in tot ze aankomen bij de hete kern en niet meer verder kunnen. Lukt dat?’
Knikkend beeld ik me in wat ze beschrijft, want dan kunnen we misschien verder. Ik geloof er geen woord van.
‘Nu haal je diep adem, een paar keer, en je laat je hele lichaam ontspannen. Voel hoe je spieren slapper worden en alle spanning van je afglijdt. Laat alle negatieve gedachten en gevoelens uit je stromen. Ban ze uit jouw energieveld en denk dan: opgeruimd staat netjes. Kun je dat doen?’
Wat jij wilt, denk ik ongeduldig. Ik doe wat ze zegt en merk tot mijn verbazing dat mijn spieren inderdaad losser aanvoelen. Ik voel me echt ontspannen. Alsof ik langzaam tot rust kom na een hevige strijd.
Tot nu toe heb ik niet gemerkt hoe gespannen ik ben en hoeveel negatieve dingen ik meezeul. Ik merk het nu pas, als Ava ervoor zorgt dat ik het loslaat. Ik ben bereid om zo’n beetje alles te doen om bij de poort te komen en de kans te hebben naar Zomerland te gaan. Maar ik moet toegeven dat al dat vage geklets toch effect heeft.
‘Richt je aandacht nu omhoog tot je geconcentreerd bent op de kruin van je hoofd. Dat is het punt helemaal bovenop. Stel je voor dat een krachtige straal van het puurste gouden licht precies op die plek schijnt. Het licht glijdt naar je nek, je armen en bovenlijf, helemaal langs je benen naar je voeten. Voel hoe het warme, prettige licht elk stukje van je lichaam geneest en een laagje om elke cel heen legt. De laatste beetjes verdriet of woede veranderen nu ook in een liefdevolle energie dankzij deze sterke, genezende kracht van het gouden licht. Voel hoe het door je lichaam spoelt als een grote golf van licht, liefde en vergevingsgezindheid. Het licht heeft geen begin en geen einde. Zodra je je lichter voelt, zodra je merkt dat je weer helder en zuiver bent, doe je je ogen open en kijk je mij aan. Maar alleen als je er klaar voor bent.’
Ik doe wat ze zegt en doorloop het hele ritueel van het licht. Ik probeer mee te doen en in ieder geval te doen alsof ik al die stappen serieus neem, omdat het belangrijk is voor Ava. Terwijl ik me voorstel hoe een straal van goud licht door mijn lichaam glijdt en een laagje rond mijn cellen vormt, probeer ik te bedenken hoe lang ik moet wachten om mijn ogen open te doen om het geloofwaardig te laten lijken.