‘Geef jezelf de tijd, richt je aandacht op iets anders,’ zegt hij dan. Hij wil me heel graag helpen, maar is bang dat hij daarmee de regels overtreedt. ‘Je merkt vanzelf dat je dan…’
De bel gaat.
Ik hijs mijn rugtas op mijn schouder, druk mijn lippen stevig op elkaar en kijk hem aan.
Ik zie hoe hij zijn hoofd schudt. ‘Goed dan,’ zegt hij. ‘Ik zal een briefje voor je schrijven omdat je te laat bent. Je kunt weer gaan.’
Eenentwintig
Ik ben een YouTube-ster. Blijkbaar is beeldmateriaal van mij in gevecht met een oneindige sliert strings, beha’s en andere lingerie in de Victoria’s Secret-winkel niet alleen de reden voor mijn nieuwe en o zo originele bijnaam Debiel, maar is het filmpje ook al 2323 keer bekeken. Laat dat nou precies het aantal leerlingen van Bay View High zijn. Nou ja, met een handvol leraren erbij.
Ik moet het van Haven horen. Ik zie haar bij haar kluisje staan nadat het me eindelijk gelukt is om door een menigte te komen die roept: ‘Hé, Debiel! Niet struikelen, hoor, Debiel!’ Ze is zo vriendelijk om me in te lichten over de reden van mijn plotselinge bekendheid bij de hele school en zoekt ook de link naar de video op. Zo kan ik met eigen ogen op haar iPhone het spektakel zien van mijn debiele gedrag.
‘O, fantastisch,’ zeg ik hoofdschuddend. Dit is wel het minste van mijn problemen, maar toch.
‘Ja, het is fugging erg,’ beaamt ze. Ze doet haar kluisje dicht en kijkt me aan met een blik die ik alleen maar kan uitleggen als vol medelijden. Dat wil zeggen, medelijden met een tijdslimiet, want ze kan natuurlijk niet te lang stilstaan bij een zielig geval als ik. ‘Verder nog iets? Want ik moet er weer vandoor, ik heb Honor beloofd dat ik…’
Ik kijk naar haar. En dan bedoel ik echt met aandacht. Ik zie dat de rode pluk in haar haren nu is veranderd in roze. Haar normale, witte huid en donkere kleren – de emo-look – zijn vervangen door een bruin kleurtje dat zo uit een zonnestudio vandaan komt, met een getoupeerd kapsel en een glinsterend jurkje dat precies lijkt op dat van de populaire klonen die ze normaal gesproken het liefst uitlacht. Maar goed, haar nieuwe kledingstijl, het feit dat ze nu bij de populaire kids hoort en al het andere zichtbare bewijs is niet voldoende om me ervan te overtuigen dat zij zelf verantwoordelijk is voor wat ze draagt, zegt of doet. Haven heeft altijd al de neiging gehad zich aan te sluiten bij anderen en die dan na te doen, maar toch heeft ze daar altijd principes in. Ik weet ook zeker dat de groep van Stacia en Honor er niet eentje is waar ze altijd al bij heeft willen horen.
Ook al weet ik dat allemaal best, het maakt het er niet eenvoudiger op te accepteren wat er aan de hand is. Het heeft geen zin, het verandert niets, en toch zeg ik tegen haar: ‘Ik kan niet geloven dat je nu beste vrienden bent met hen. Ik bedoel, niet na alles wat ze mij hebben aangedaan.’ Ik schud mijn hoofd en wil haar duidelijk maken hoe kwetsend het is.
Ik hoor haar antwoord een paar tellen voor ze het hardop zegt, maar dat maakt de impact van haar woorden er niet minder op. ‘Hebben zij jou soms omvergeduwd? Hebben zij jou laten struikelen of een zet gegeven waardoor je op dat rek viel? Of heb je dat helemaal zelf gedaan?’ Ze kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen en getuite lippen. Haar halfdichte ogen zijn strak op mij gericht. Sprakeloos sta ik daar, mijn keel dichtgeknepen zodat ik niets kan uitbrengen, zelfs al zou ik weten wat ik moest zeggen.
‘Weet je, je moet er niet zo over zeuren.’ Ze rolt met haar ogen en schudt haar hoofd. ‘Het was bedoeld als grapje. Je zou zelf zoveel gelukkiger kunnen zijn als je niet overal zo krampachtig over doet. Je moet jezelf en alles om je heen niet zo bloedserieus nemen. Doe eens gek, get a life! Echt, hoor, Ever, ik meen het. Denk er eens over na, ja?’
Ze draait zich om en verdwijnt in de groep leerlingen die als één massa in de richting van de grote, aaneengeschoven lunchtafel lopen. Ik ren naar het hek toe.
Waarom zou ik mezelf dit aandoen? Waarom moet ik zo nodig hier blijven, waar ik kan toekijken hoe Damen flirt met Stacia en mijn eigen vrienden me uitschelden voor randdebiel? Wat moet ik met al deze helderziendengaven als ik ze niet eens kan gebruiken voor een goed doel, zoals spijbelen?
‘Ga je nu al weg?’
Ik negeer de stem vlak achter me en loop door. Roman is wel de laatste met wie ik nu wil praten.
‘Ever, hé, wacht nou even!’ Hij lacht en versnelt zijn pas zodat hij me inhaalt. ‘Vanwaar die haast?’
Ik maak mijn portier open, stap in en trek het weer dicht, wat bijna lukt tot hij het tegenhoudt met zijn hand. Ik weet dat ik veel sterker ben en als ik het echt wil, kan ik het portier dichtslaan en wegwezen. Wat mij tegenhoudt, is dat ik nog niet zo gewend ben aan mijn nieuwe krachten als onsterfelijke. Ik heb dan wel een hekel aan Roman, maar ik wil het portier ook weer niet met zoveel kracht dichtslaan dat het zijn hand afhakt.