Hij trekt een scheef gezicht en knijpt zijn ogen half dicht. Jammer dat ze zo’n volslagen psychopaat is, denkt hij dan. Ze is het risico niet eens waard voor een leuk avondje.
De betekenis van zijn woorden is als een steek in mijn borst. Ik ben zo overdonderd door zijn plotselinge wreedheid dat ik vergeet dat hij die woorden nooit hardop gezegd heeft. ‘Sorry, wát zei je daar?’
Waardoor al mijn klasgenoten zich omdraaien en naar me staren. Iedereen heeft medelijden met Damen dat hij naast mij moet zitten.
‘Is er iets mis?’ vraagt meneer Robins, van Damen naar mij kijkend.
Ik zit daar maar, sprakeloos. Mijn hart breekt wanneer Damen naar meneer Robins kijkt en zegt: ‘Met mij niet, hoor. Maar met háár wel.’
Achttien
Ik ben hem gevolgd. Dat durf ik best toe te geven. Ik moest wel. Zoveel keus gaf hij me niet. Ik bedoel, als Damen me zo nodig moet negeren, dan kan ik niet anders dan hem in de gaten houden.
Dus ben ik hem gevolgd na Engels. Ik wachtte hem op na het tweede uur, en het derde en vierde ook. Ik bleef op een afstandje en hield hem onopvallend in de gaten. Op dat moment had ik er wel even spijt van dat hij van mij niet bij al mijn lessen mocht zitten, zoals hij in het begin het liefst wilde. Dat leek mij toen een beetje te veel van het goede. Maar daarom moet ik dus nu bij de deur rondhangen en zijn gesprekken afluisteren en daarnaast ook de gedachten in zijn hoofd aanhoren. Tot mijn afgrijzen zijn die vooral ongelooflijk ijdel, egoïstisch en oppervlakkig.
Het is niet de echte Damen, daar ben ik van overtuigd. Daar bedoel ik niet mee dat hij een denkbeeldige Damen is – degene die ik kan laten verschijnen blijft nooit langer dan een paar minuten zichtbaar. Wat ik bedoel is dat er iets aan de hand is met hem. Iets ernstigs waardoor hij zich opeens gedraagt en denkt als een… nou ja, als elke andere, gewone jongen hier op school. Tot nu toe kon ik zijn gedachten dan weliswaar niet horen, maar ik weet toch zeker dat hij zulke dingen nooit eerder in zijn hoofd had. En hij gedroeg zich ook nooit zo. Nee, deze nieuwe Damen is een heel ander iemand. De buitenkant ziet er bekend uit, maar vanbinnen is hij heel erg anders.
Ik loop naar de lunchtafel en bereid me voor op wat me daar te wachten staat. Pas als ik mijn lunchtrommel heb uitgepakt en mijn appel glanzend heb gewreven met mijn mouw, besef ik dat ik niet in mijn eentje zit omdat ik te vroeg ben.
Het komt doordat nu echt iedereen me in de steek gelaten heeft.
Als ik Damens vertrouwde lach hoor, kijk ik op. Hij staat bij Stacia, Honor en Craig en de rest van het populaire groepje. Op zich is dat niet zo heel vreemd als je kijkt naar de laatste paar uur. Alleen zie ik Miles en Haven daar nu ook bij staan. Mijn ogen glijden over de groep leerlingen. Ik laat mijn appel van schrik vallen en mijn mond hangt open als ik zie dat alle tafels tegen elkaar aan geschoven zijn.
De populaire kids lunchen samen met de losers.
Wat betekent dat Romans voorspelling is uitgekomen.
De hiërarchie op Bay View High School is verdwenen.
‘En, wat vind je ervan?’ Roman komt op het bankje tegenover me zitten en wijst met zijn duim over zijn schouder naar de groep. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht. ‘Sorry dat ik zomaar bij je kom zitten, maar ik merkte toevallig dat je vol bewondering naar mijn meesterwerk kijkt. Dus ik dacht, ik kom even langs voor een praatje. Hé, is alles wel goed met je?’ Hij leunt naar voren en kijkt me aan met een bezorgde blik in zijn ogen. Gelukkig ben ik niet zo dom dat ik daarin trap.
Ik kijk hem recht aan en wil dat zo lang mogelijk volhouden. Mijn gevoel zegt me dat Damens gedrag allemaal zijn schuld is, net als de overloperij van Miles en Haven en het feit dat iedereen hier op school het plotseling prima met elkaar kan vinden. Ik kan het alleen niet bewijzen.
Iedereen ziet hem als de grote held, een heuse Che Guevara, de revolutionair die het sociale systeem op de schop heeft genomen.
Ik zie hem alleen maar als bedreiging.
‘Ik neem aan dat je veilig thuis bent gekomen?’ vraagt hij terwijl hij een slok neemt van zijn frisdrank zonder zijn blik af te wenden.
Even verderop zie ik Miles iets tegen Craig zeggen, waarna ze allebei in lachen uitbarsten. Vlak naast hen staat Haven, die iets in Honors oor fluistert.
Ik kijk liever niet naar Damen.
Ik wil niet zien hoe hij in Stacia’s ogen staart, zijn hand op haar knie legt en haar verleidt met zijn mooiste glimlach terwijl zijn vingers langzaam langs haar dijbeen omhoogkruipen…
Dat heb ik tijdens Engels al lang genoeg moeten aanzien. Ik durf te wedden dat dit toch alleen maar voorspel is. Een soort voorzichtige stap die moet leiden tot al die dingen die ik in Stacia’s gedachten heb gezien. Het visioen waarvan ik zo overstuur raakte dat ik in paniek een compleet rek vol beha’s heb omgegooid. Toen ik weer overeind kwam, was ik er vrij zeker van dat ze het allemaal expres deed. Ik had nooit gedacht dat ook dat een voorspelling was. Ik geloof nog steeds dat ze die dingen uit pure boosaardigheid dacht – wetend dat ik ze zou zien – en dat het puur toeval is dat ze nu ook echt samen is met Damen. Toch voelt het vreemd om de voorspelling te zien uitkomen.