Ik doe mijn ogen dicht en wil alles buitensluiten. De paniek die ik voel, moet een grote rol spelen in die gedachten. Ik dwing mezelf diep adem te halen en probeer dan zijn mobiele nummer nog een keer. Als de lijn overschakelt naar voicemail, laat ik voor de zoveelste keer een bericht achter: ‘Bel me… Waar ben je…? Wat is er toch met je…? Is alles wel goed…? Bel me als je dit hoort.’ Het zijn dezelfde woorden die ik nu al zo vaak heb ingesproken.
Ik stop mijn mobieltje terug in mijn tas en kijk nog een keer de kamer rond om er zeker van te zijn dat ik niets over het hoofd zie. Ik ontwijk de blikken van de portretten zorgvuldig. Nergens een aanwijzing voor zijn verdwijning die ik eerder gemist heb, geen kleine, schijnbaar onbetekenende hint die het hoe en waarom kan uitleggen.
Als ik zeker weet dat ik alles gedaan heb wat ik kan, pak ik mijn tas en loop terug naar de keuken. Ik schrijf even een kort briefje met daarop dezelfde woorden die ik op zijn voicemail heb achtergelaten. Ik weet dat de band die ik met Damen heb nog zwakker zal aanvoelen dan nu het geval is, zodra ik de voordeur achter me dichttrek.
Ik haal diep adem en sluit mijn ogen. Ik denk aan de toekomst, die gisteren nog zo zeker leek – Damen en ik, samen, allebei gelukkig en compleet. Was het maar mogelijk zoiets te laten gebeuren door er hard aan te denken. Helaas weet ik dat het niet zo werkt.
Je kunt een persoon niet tevoorschijn toveren. Niet voor veel langer dan een ogenblik, en dan nog is hij niet echt.
Dus richt ik me op iets wat ik wel kan maken. Ik denk aan een perfecte rode tulp, met zachte, wasachtige bloemblaadjes en een lange, sierlijke stengel. Het ideale symbool van eeuwige liefde. Ik voel de bloem ontstaan in mijn hand en loop terug naar de keuken. Daar verscheur ik het briefje en leg de tulp op die plek op het aanrecht.
Zestien
Ik mis Riley.
Ik mis haar zo erg dat het pijn doet.
Zodra ik besefte dat ik Sabine moest vertellen dat Damen het niet zou redden om naar het etentje te komen (waarmee ik nog gewacht heb tot tien over acht, tot ik zeker wist dat hij echt niet zou komen), begonnen de vragen. Dat hield ze zo’n beetje de hele rest van het weekend vol: Wat is er aan de hand? Ik weet dat er iets aan de hand is. Ik zou zo graag willen dat je erover praat. Waarom vertel je me niet wat er is? Heeft het iets met Damen te maken? Hebben jullie soms ruzie gehad?
Ik deed mijn best om met haar te praten (tijdens dat etentje, waarbij het me zowaar gelukt is om genoeg te eten om haar te laten zien dat ik heus geen last heb van een eetstoornis) en om haar te verzekeren dat alles helemaal tiptop in orde is. Damen had het te druk en ik was nog behoorlijk moe na een lange, gezellige avond bij Haven thuis. Maar ik merkte ook wel dat ze me niet geloofde. In elk geval niet dat alles met mij in orde is. Ze geloofde wel dat ik al die tijd bij Haven ben geweest.
Sabine bleef maar volhouden dat er een betere verklaring moest zijn voor mijn constante gezucht en de stemmingswisselingen. Ik ging volgens haar van chagrijnig naar opgewonden naar klagend en dan alles nog een keer. Het voelde vreselijk om tegen haar te liegen, maar ik bleef bij mijn verhaal. Waarschijnlijk was het eenvoudiger. Liegen tegen Sabine maakte het ook gemakkelijker om het zelf te geloven. Ik was bang dat als ik het hele verhaal zou vertellen, het dan misschien toch waar zou zijn. Ook al weigert mijn gevoel het te geloven, mijn hoofd vraagt zich af of hij me niet toch met opzet heeft laten stikken.
Als Riley er was, zou alles anders zijn. Dan kon ik er met haar over praten. Ik zou haar het hele, afschuwelijke verhaal van begin tot eind kunnen vertellen. Zij zou het niet alleen begrijpen, ze zou ook helpen om uit te vinden wat er gebeurd is.
Nadat ze overleden was, had ze ongelimiteerd toegang tot alles. Ze kon overal naartoe waar ze maar wilde door alleen maar aan die plek te denken. Niets was onmogelijk – ze kon over de hele wereld reizen als ze wilde. En ik weet zeker dat zij sneller aan antwoorden zou kunnen komen dan ik door langs zijn huis te rijden en hem steeds maar in paniek te blijven bellen.
Want laten we eerlijk zijn, al mijn onhandige, chaotische, paniekerige pogingen hem te vinden hebben tot nu toe geleid tot:
(helemaal niets, dus).
Kortom, ik weet deze maandagochtend nog evenveel als afgelopen vrijdagavond toen het gebeurde. Hoe vaak ik Miles of Haven ook bel, hun antwoord verandert ook niet. Ze hebben geen flauw idee waar hij is en ze bellen mij wel als ze meer weten.
Als Riley er was, dan zou ze dit mysterie in een handomdraai oplossen. Meteen resultaat en uitgebreide antwoorden – ze zou me precies kunnen vertellen waar ik mee te maken heb en wat ik moet doen.
Helaas is Riley er niet meer. Ze heeft me beloofd een teken te sturen, een paar tellen voor ze verdween, maar ik vraag me af of dat nog gaat gebeuren. Misschien moet ik maar ophouden met afwachten en gewoon verdergaan met mijn leven.