Ik kijk hoe Josh zijn arm om Havens middel slaat, zijn hand op haar heup legt en haar naar zich toe trekt. Hoezeer hij ook zijn best doet, het heeft weinig zin. Het maakt niet uit dat ze een perfect stel vormen – Havens aandacht gaat uit naar Roman. Ze imiteert zelfs de manier waarop hij staat, hoe hij zijn hoofd in zijn nek gooit als hij lacht en hoe hij zijn handen houdt. Al haar energie stroomt regelrecht naar hem toe, alsof Josh niet eens bestaat. Voor zover ik kan zien is die interesse puur eenzijdig, maar helaas is Roman het type dat haar wel een avondje lang de kans wil geven.
Ik draai me terug naar Miles en haal nonchalant mijn schouders op.
‘Er is een feestje voor de hele cast bij Heather thuis,’ vertelt hij me. ‘We gaan er met z’n allen naartoe. Komen jullie ook?’
Ik kijk hem niet-begrijpend aan. Ik weet niet eens wie dat is.
‘Ze speelde Penny Pingleton.’
Ik zou ook niet weten wie dat is, maar ik weet dat ik dat niet moet toegeven. Dus knik ik maar.
‘Ga me nou niet vertellen dat jullie alleen maar elkaar zaten af te lebberen en de hele show gemist hebben!’ Hij schudt zijn hoofd op een manier die aangeeft dat hij het op z’n minst voor de helft meent.
‘Doe niet zo idioot, ik heb alles gezien!’ protesteer ik terwijl mijn gezicht elke kleur rood aanneemt die er bestaat. Ik weet dat hij me niet gelooft, ook al is het grotendeels de waarheid. We hebben ons netjes gedragen en elkaar niet de hele tijd afgelebberd, zoals hij dat noemt. Al hield Damen zijn vingers zo verstrengeld met de mijne dat het leek alsof onze handen doorgingen met flikflooien. En de gedachten die we elkaar stuurden gingen ook wel die kant op. Mijn ogen waren de hele tijd gericht op het podium, maar ik zat met mijn gedachten ergens anders – alvast in de kamer van het Montage-hotel.
‘Kom je mee of niet?’ Miles gokt in gedachten al op ‘niet’ en hij is er lang niet zo boos om als ik vreesde. ‘Waar gaan jullie dan wel heen? Wat is er belangrijker dan feesten met de cast en de crew?’
Ik kijk hem aan en voel de sterke drang het hem te vertellen. Ik wil mijn grote geheim delen met iemand die ik vertrouw. Maar net als ik mijn mond opendoe, komt Roman op ons af met Josh en Haven achter zich aan.
‘We gaan vast. Heeft iemand een lift nodig? Ik heb weliswaar een twoseater, maar er is nog een plekje vrij.’ Roman knikt naar me en zijn blik blijft peilen en graven, zelfs als ik me omgedraaid heb.
Miles schudt zijn hoofd. ‘Ik krijg een lift van Holt en Ever heeft andere plannen. Een of ander geheimzinnig avontuur dat ze me niet wil vertellen.’
Roman grijnst. Zijn mondhoeken bewegen omhoog en zijn ogen bekijken me van top tot teen. Technisch gezien zijn de gedachten die ik hoor eerder complimenteus dan brutaal, maar het feit dat het zijn gedachten zijn, maakt het allemaal weer huiveringwekkend.
Ik wend mijn blik af en kijk naar de deur. Damen had er al moeten zijn. Ik wil hem net een telepathisch bericht sturen dat hij moet opschieten en me moet komen halen, als mijn gedachten verstoord worden door Romans stem. ‘Dan heeft ze Damen vast ook niets van haar plannen verteld. Die is er al vandoor.’
Ik draai me met een ruk om en kijk hem strak aan. Weer voel ik die onmiskenbare steek in mijn buik en kippenvel bedekt mijn hele lichaam. ‘Hij is er niet vandoor,’ zeg ik met nadruk en ergernis in mijn stem. ‘Hij is alleen alvast de auto gaan halen.’
Roman haalt zijn schouders op en kijkt me vervolgens vol medelijden aan. ‘Jij kunt het weten. Ik dacht alleen dat ik je misschien moest vertellen dat ik Damen net heb gezien toen ik buiten een sigaretje ging roken. Hij reed van het parkeerterrein en ging er met een rotgang vandoor.’
Twaalf
Ik storm de deur uit, de steeg in en tuur de smalle, lege straat af terwijl mijn ogen zich aanpassen aan het donker. Ik zie een rij overvolle afvalcontainers, een spoor van gebroken glas en een hongerige zwerfkat, maar geen Damen.
Ik strompel verder en mijn ogen zoeken de omgeving af zonder ophouden. Mijn hart bonst zo hard in mijn borst, ik ben bijna bang dat het eruit komt vliegen. Ik weiger te geloven dat Damen er niet is. Ik weiger te geloven dat hij me in de steek gelaten heeft. Roman is een klootzak! Hij liegt! Damen zou me nooit zomaar achterlaten zonder een woord te zeggen.
Mijn vingers glijden over de bakstenen van de muur om me overeind te houden terwijl ik verder loop. Ik sluit mijn ogen en stem mijn innerlijke radar af op zijn energie. Ik roep hem met een telepathisch bericht vol liefde, begeerte en bezorgdheid, maar er komt geen antwoord. Het blijft stil, leeg en donker om me heen. Ik slalom om de auto’s heen die naar de uitgang rijden, druk mijn mobieltje tegen mijn oor terwijl ik overal in de wagens kijk en het ene na het andere voicemailbericht achterlaat.