Ik draai me om en loop naar de andere kant van de winkel, waar ik een paar push-upbeha’s en korsetten bekijk. In mijn hoofd herhaal ik: laat het gaan, laat het gaan, concentreer je op het winkelen en ze gaat vanzelf wel weer weg.
Maar Stacia gaat helemaal nergens naartoe. Sterker nog, ze grijpt me bij mijn arm en trekt me naar zich toe. ‘Kom op, niet zo verlegen. Laat het haar eens zien. Laat Honor eens zien wat voor freak je eigenlijk bent!’
Haar ogen boren zich in de mijne en ik voel een stroom onheilspellende, duistere energie door me heen gaan nu ze mijn arm zo stevig omklemt dat haar duim en wijsvinger elkaar bijna raken. Ik weet dat ze me treitert, dat ze me op de kast probeert te jagen. Ze weet precies waartoe ik in staat ben na die ene keer dat ik mijn zelfbeheersing verloor in de gang op school. Maar die keer deed ze dat niet expres; toen had ze nog geen flauw idee van mijn ‘gave’.
Naast haar wordt Honor onrustig en ze begint te zeuren: ‘Kom nou, Stacia. Laten we gaan. Ik vind hier niks aan.’
Stacia negeert haar vriendin en knijpt nog harder. Haar nagels snijden in mijn huid en ze sist me toe: ‘Toe dan, vertel het haar. Vertel haar eens wat jij kunt zien!’
Ik sluit mijn ogen en voel mijn maag samentrekken terwijl mijn hoofd zich vult met allerlei beelden. Ze lijken op wat ik al eerder heb gezien: Stacia die met veel ellebogenwerk de sociale ladder van school op klimt en iedereen onder zich vertrapt, of dat nou nodig is of niet. En dat geldt ook voor Honor – juist Honor – die zo bang is om uit de gratie te raken dat ze niets doet wat Stacia in de weg kan staan.
Ik zou haar kunnen vertellen wat een vreselijke vriendin Stacia is, haar kunnen ontmaskeren als de afschuwelijke bitch die ze werkelijk is… Ik kan Stacia’s hand van mijn arm wrikken en haar zo hard door de winkel gooien dat ze regelrecht door de glazen ruiten vliegt en pas tegen de informatiezuil van het winkelcentrum tot stilstand komt.
Maar dat is niet verstandig. De laatste keer dat ik me liet gaan op school, dat ik Stacia liet weten welke afgrijselijke dingen ik van haar wist, was een enorme vergissing. Ik kan me niet veroorloven nog een keer zo’n fout te begaan. Ik heb nu nog veel meer dat ik geheim wil houden, belangrijker dingen die niemand mag weten, geheimen die niet alleen van mij, maar ook van Damen zijn.
Stacia lacht alleen maar als ik mijn kalmte probeer te bewaren en niet te fel wil reageren. Het is niet erg om te doen alsof ik zwakke punten heb, maar het is wel erg als ik aan die zwakte toegeef. Ik moet met alle geweld normaal overkomen, alsof ik van niets weet. Ik moet haar laten geloven dat ze veel sterker is dan ik.
Honor werpt een blik op haar horloge. Ze rolt ongeduldig met haar ogen en wil weg. Net als ik me wil losmaken en overweeg Stacia per ongeluk toevallig tegelijkertijd een klap te geven met de rug van mijn hand, zie ik iets wat zo gruwelijk is, zo afstotelijk, dat ik een compleet rek vol lingerie omvergooi in mijn poging om bij haar vandaan te komen.
Beha’s, slips, strings en plastic kleerhangers vallen op een grote berg op de vloer, en het complete rek kantelt en valt erbovenop.
Ik verlies mijn evenwicht en val op de hoop als een kers op de taart.
‘O, mijn god!’ Stacia giert het uit van pret. Ze grijpt Honors arm en de twee liggen dubbel van het lachen. ‘Je bent zo’n ongelooflijke debiel!’ hikt ze. Meteen haalt ze haar mobiele telefoon tevoorschijn zodat ze alles kan filmen. Ze zoomt zelfs in voor een close-up als ik worstel om een rode jarretel los te maken die rond mijn nek gewikkeld zit. ‘Ik zou maar overeind komen om die rotzooi op te ruimen!’ Ze tuurt naar me en kantelt haar toestel terwijl ik overeind krabbel. ‘Je weet wat ze zeggen: wat je kapotmaakt, moet je betalen.’
Ik sta op en zie Stacia en Honor naar de deur rennen zodra een verkoopster onze kant op komt. Stacia blijft net lang genoeg staan om een blik over haar schouder te werpen. ‘Ik hou je in de gaten, Ever. Geloof me, ik ben nog lang niet klaar met je.’ Dan rent ze weg.
Tien
Op het moment dat ik merk dat Damen mijn straat in rijdt, ren ik (nog een keer) naar de spiegel, strijk mijn kleren glad met mijn handen, controleer of alles op de juiste plek zit – het jurkje, de nieuwe lingerie – en ik hoop maar dat het ook allemaal blijft zitten (nou ja, tot het moment dat het allemaal uit moet).
Nadat ik samen met de verkoopster van Victoria’s Secret had opgeruimd, hielp ze me een mooi setje – een beha en slipje – uitkiezen dat niet van katoen is. Het is niet overdreven sexy, maar het bedekt of ondersteunt ook weinig, al is dat waarschijnlijk precies de bedoeling. Daarna liep ik naar Nordstrom, waar ik dit leuke, groene jurkje heb gekocht met bijpassende schoenen met sleehak en riempjes. Onderweg naar huis liet ik ergens vlug mijn nagels doen, wat ik eigenlijk niet meer gedaan heb sinds het ongeluk dat voorgoed een einde maakte aan mijn oude leventje. Toen was ik zelf populair en net zo’n typisch meisje als Stacia.