Ondanks het feit dat mijn vrienden hem helemaal geweldig vinden, de populaire groep van school het daarmee eens is en ook Damen geen enkel signaal van achterdocht geeft, mag ik hem gewoon niet.
Mijn gevoelens zijn weliswaar op niets meer gebaseerd dan de knoop die ik constant voel in mijn maag als hij in de buurt is, maar zo eenvoudig is het: ik krijg gewoon de kriebels van die nieuwe jongen.
Het is zo warm dat ik maar naar het overdekte winkelcentrum van South Coast Plaza ga in plaats van Fashion Island in de warme buitenlucht. Mensen hier uit de buurt zouden precies het tegenovergestelde doen.
Maar ik ben niet van hier uit de buurt. Ik kom uit Oregon. Wat betekent dat ik gewend ben aan vroeg voorjaarsweer dat veel meer lijkt op… nou ja, vroeg voorjaar. Je kent dat wel: plensbuien, een hoop bewolking en veel modder, net als een echte lente. Niet deze vreemde, warme, onnatuurlijke halfzomer die zich voordoet als lente. Al heb ik begrepen dat het alleen maar warmer wordt. Dan mis ik mijn thuis toch wel heel erg.
Normaal gesproken doe ik mijn best om dit soort plekken te mijden. Het is hier zo vol licht en geluiden en al die energievelden die opstijgen vanuit de grote massa mensen die hier loopt. Het is overweldigend en ik word er nerveus van. Zonder Damen, die fungeert als een speciaal filter om dat allemaal tegen te houden, kan ik niet anders dan mijn iPod aanzetten.
Al draag ik dan niet langer mijn hoody met de zonnebril; een combinatie die ik voorheen altijd gebruikte om alles te ontlopen. Ik wil er niet meer bij lopen als een freak. In plaats daarvan concentreer ik me op dingen vlak voor me en blokkeer ik alle andere dingen om me heen, zoals Damen me geleerd heeft.
Ik stop de oordopjes in mijn oren en zet het volume harder. Het geluid van de muziek blokkeert alles behalve de draaiende regenboog van aura’s en de paar rondzwevende geesten om me heen (die ik, ondanks mijn gerichte concentratie, nog steeds vlak voor me zie). Ik doe zo mijn best om me af te schermen dat ik Victoria’s Secret in wandel en regelrecht naar de afdeling ondeugend ondergoed loop zonder Stacia en Honor op te merken.
‘O – mijn – god!’ zingt Stacia als ze met grote passen op me afkomt alsof ik een bak ben vol aanbiedingen met het bordje GUCCI – HALVE PRIJS erboven. ‘Dit meen je niet!’ Ze wijst naar het sexy negligé dat ik in mijn handen houd. Haar perfect gemanicuurde nagel wijst naar de insnijding die van boven en beneden tot halverwege loopt en in het midden samenkomt bij een cirkel met ingezette strass-steentjes.
Ik was alleen nieuwsgierig en dacht er niet eens aan om deze te kopen, maar nu ik haar gezicht zo vertrokken zie en de spottende gedachten in haar hoofd kan horen, voel ik me pas echt voor schut staan.
Ik hang het negligé terug in het rek en speel nerveus met mijn oordopjes terwijl ik doe alsof ik helemaal niets gehoord heb. Ik loop naar de katoenen setjes die veel meer bij mijn stijl passen.
Terwijl ik naar diverse babydolls kijk, felroze met oranje streepjes, realiseer ik me opeens dat Damen deze dingen waarschijnlijk niks vindt. Hij houdt vast van een wat pikanter setje. Een hoop meer kant en een stuk minder katoen, bijvoorbeeld. Iets wat je ook echt zou kunnen omschrijven als sexy. Zonder om te kijken, weet ik dat Stacia en haar trouwe schoothondje me gevolgd zijn.
‘Ah, kijk nou toch, Honor. De freak kan geen keus maken tussen schattig of hoerig.’ Stacia schudt haar hoofd en trekt een scheve grijns. ‘Geloof me, als je twijfelt, kies dan voor hoerig. Dat is altijd een succes. Trouwens, wat ik me van Damen kan herinneren, heeft hij het helemaal niet zo op braaf en schattig.’
Ik verstijf en mijn maag draait zich om van misplaatste jaloezie terwijl mijn keel opeens droog is. Heel eventjes maar, want ik dwing mezelf door te ademen en verder te kijken. Ik gun het haar niet ook maar een seconde te geloven dat haar woorden me kwetsen.
Bovendien weet ik precies wat er tussen hen gebeurd is en ik kan gelukkig zeggen dat het niet hoerig en niet schattig was. Het had helemaal niets om het lijf. Damen deed alleen alsof hij haar leuk vond om zo een reactie van mij los te krijgen. Maar toch, het hele idee dat hij die moeite deed met haar bezorgt me nog steeds een gevoel van misselijkheid.
‘Kom, we gaan weer. Ze hoort je toch niet,’ stelt Honor voor. Ze krabt aan haar arm en kijkt van Stacia naar mij en weer terug, voor ze voor de honderdste keer op haar telefoon kijkt of Craig haar sms’je al heeft beantwoord.
Maar Stacia blijft staan. Ze heeft het te zeer naar haar zin om het nu al op te geven. ‘O, ze hoort me heus wel,’ zegt ze terwijl een gemene grijns rond haar lippen speelt. ‘Laat je niet misleiden door de oordopjes en de iPod. Ze hoort alles wat we zeggen en alles wat we denken. Want onze Ever hier is niet alleen een freak, ze is ook een heks.’