‘Ik geloof het pas als ik het zie.’ Haven veegt de rode kruimels van haar lippen.
‘Inderdaad. Eerst zien, dan geloven,’ stemt Roman in met zijn ogen op mij gericht.
‘Wat vind jij daar nou allemaal van?’ De bel is net gegaan en Roman, Haven en Miles zijn al opgestaan. Damen en ik slenteren naar de volgende les.
‘Waarvan?’ Hij trekt aan mijn arm zodat ik blijf staan.
‘Van Roman. En al die onzin over zijn lunchtafelrevolutie.’ Ik vraag het hem omdat ik nog steeds wanhopig zoek naar een bevestiging dat ik niet jaloers, bezitterig of domweg gestoord ben, maar dat Roman echt eng is en dat het niet aan mij ligt.
Damen haalt slechts zijn schouders op. ‘Als je het niet erg vindt, maak ik me liever niet druk om Roman op dit moment. Ik ben veel meer geïnteresseerd in jou.’
Hij trekt me naar zich toe en geeft me een lange, warme, adembenemende kus. We staan nu midden op het plein voor de school, maar toch is het opnieuw alsof de wereld om ons heen ophoudt te bestaan. Alsof het universum is gekrompen tot dit enkele puntje. Als ik me weet los te maken uit de omhelzing, voel ik me zo emotioneel, warm en buiten adem dat ik niets kan zeggen.
‘We komen nog te laat,’ breng ik uiteindelijk uit. Ik pak zijn hand en trek hem mee het schoolgebouw in.
Hij is veel sterker dan ik en blijft onbeweeglijk staan. ‘Ik zat te denken… zullen we de rest niet gewoon overslaan?’ fluistert hij met zijn lippen tegen mijn slaap, mijn wang, mijn oor. ‘Laten we de rest van de dag spijbelen, aangezien er zoveel andere, fijnere dingen zijn die we kunnen doen.’
Ik kijk hem aan en bezwijk bijna voor zijn aantrekkingskracht. Dan schud ik mijn hoofd en ik laat zijn hand los. Ik begrijp ook wel dat hij eeuwen geleden klaar was met school en het nu allemaal vreselijk saai vindt. Dat geldt op zich ook voor mij, vooral omdat ik amper nog iets hoef te leren nu ik alle antwoorden toch al weet en voor me zie. Maar het is een van de weinige dingen in mijn leven die nog een beetje normaal zijn. Sinds het auto-ongeluk, sinds ik besefte dat ik nooit meer echt normaal zou zijn, weet ik dit soort dingen meer te waarderen.
‘Ik dacht dat het zo belangrijk was dat we zo normaal mogelijk blijven doen,’ zeg ik terwijl ik hem tegen zijn zin probeer mee te trekken. ‘Hoort naar de les gaan en doen alsof het je iets interesseert daar niet ook bij?’
‘En wat is er normaler dan twee hormonale tieners die spijbelen en alvast vroeg aan het weekend beginnen?’ Hij glimlacht en de warmte in zijn mooie, donkere ogen weet me bijna over te halen.
Ik schud mijn hoofd en houd vol. Met een nog steviger grip op zijn arm sleur ik hem mee naar binnen.
Negen
Omdat we toch nog de hele nacht samen hebben, komt Damen vandaag niet met me mee vanuit school. In plaats daarvan krijg ik een kus op het parkeerterrein voor ik in mijn auto stap en naar het winkelcentrum rijd.
Ik wil iets speciaals kopen voor vanavond – iets moois voor Miles’ opvoering en iets voor mijn belangrijke date – omdat we allebei een soort première beleven vandaag. Maar als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat ik lang niet zoveel tijd heb als ik dacht. Misschien had ik toch maar moeten ingaan op Damens voorstel om te spijbelen.
Als ik over het parkeerterrein rijd, vraag ik me af of ik moet kijken of Haven er nog is. We hebben niet veel meer samen gedaan sinds die toestand met Drina. Kort daarna ontmoette zij Josh en die twee doen nu echt niets zonder elkaar. En dat terwijl hij niet eens bij ons op school zit. Het is hem wel gelukt om haar van haar verslaving aan praatgroepen af te helpen. Ze ging voor die tijd altijd naar willekeurige bijeenkomsten waar ze zich te goed deed aan punch en koekjes terwijl ze een of ander treurig verhaal bedacht dat bij het thema van de groep aansloot.
Tot nu toe vond ik het ook niet zo erg om minder met haar om te gaan, want ze is in elk geval gelukkig. Eindelijk heeft ze iemand gevonden die haar niet alleen leuk vindt, maar die ook goed voor haar is. Maar de laatste tijd mis ik haar steeds meer en het zou voor mij goed zijn om meer met haar te doen.
Ik zie haar samen met Roman staan, naast zijn ouderwetse, rode sportwagen. Ik zie hoe Haven zijn arm aanraakt en lacht om iets wat hij zegt. Haar zwarte skinny jeans, zwarte korte vestje, haar Fall Out Boy-shirt en haar zwartgeverfde haren met de felrode pluk erin – met veel zorg tot een warrig kapsel gestileerd – worden omringd door een vrolijke, roze aura die zich uitbreidt en uitstrekt tot ze om beide personen heen gloeit. Er is geen twijfel meer mogelijk: als Roman hetzelfde voelt als Haven, dan is Josh verleden tijd.
Ik mag dan vastberaden zijn daar een stokje voor te steken, zodra ik hen langzaam nader, zie ik Roman een blik over zijn schouder werpen die zo vasthoudend, intiem en tegelijkertijd vol duistere bedoelingen is, dat ik mijn gaspedaal intrap en wegrijd.