Of wat hij de vier eeuwen daarna gedaan heeft om steeds weer over zijn verlies heen te komen.
Ook wil ik niet stilstaan bij het feit dat hij maar liefst zes eeuwen voorsprong heeft in het beoefenen van deze sport en het opdoen van ervaring, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik wil al helemaal niet denken aan alle aantrekkelijke en ervaren vrouwen die hij in de loop der jaren heeft ‘leren kennen’.
Nee hoor.
Ikke niet.
Ik pieker er niet over.
‘Zal ik je om zes uur ophalen?’ vraagt hij terwijl hij mijn haren in mijn nek vastpakt en de staart ronddraait tot een blond touw. ‘We kunnen eerst uit eten gaan.’
‘Alleen eten we toch niet echt.’
‘Ah, juist ja. Daar zeg je zo wat.’ Hij glimlacht en laat mijn haren los, zodat ze terugvallen rond mijn schouders en tot aan mijn middel. ‘Maar we kunnen vast wel iets verzinnen om in die tijd te doen.’
Ik grijns. Ik heb Sabine al verteld dat ik bij Haven blijf slapen en ik hoop maar dat ze dat niet controleert. Ze geloofde me vroeger altijd, maar sinds ik betrapt ben op alcoholgebruik, vervolgens geschorst werd en nu bijna niets meer eet, doet ze veel meer haar best om alles in de gaten te houden.
‘Weet je zeker dat je dit wilt doorzetten?’ vraagt Damen als hij de uitdrukking op mijn gezicht ziet en deze opvat als een aarzeling. Het zijn alleen maar de zenuwen.
Met een glimlach buig ik naar hem toe om hem te kussen en de laatste twijfels weg te nemen (vooral bij mij, niet zozeer bij hem). Dan laat Miles met een plof zijn tas op tafel vallen. ‘O, Haven, kijk nou toch! Het is weer zover. De tortelduifjes zijn terug!’
Mijn gezicht is rood van schaamte als ik me losmaak van Damen. Haven lacht en gaat naast hem zitten terwijl ze haar blik over de andere tafels laat glijden. ‘Waar is Roman? Heeft iemand hem al gezien?’
‘Hij was er wel tijdens het mentoruur.’ Miles haalt zijn schouders op en trekt daarna het deksel van zijn bekertje yoghurt terwijl hij zich over zijn script buigt.
Hij was er ook tijdens geschiedenis, denk ik. Tijdens de les heb ik hem genegeerd, al deed hij vaak genoeg een poging om mijn aandacht te trekken. Toen de bel ging, bleef ik zitten en deed ik alsof ik iets zocht in mijn tas. Ik had liever de indringende blik van meneer Munoz op me gericht met zijn twijfels over mij (mijn goede cijfers tegenover mijn vreemde gedrag) dan dat ik met Roman moest praten.
Haven haalt haar schouders op en opent het doosje waar haar cakeje in zit. ‘Ach, het was leuk zolang het duurde.’
‘Wat bedoel je daarmee?’ Miles kijkt op en ziet Haven voor zich uit wijzen met haar lippen vertrokken in een grimas en een teleurgestelde blik in haar ogen. Als we kijken waar ze heen wijst, zien we Roman hartelijk lachend bij Stacia, Honor, Craig en de rest van de populaire groep zitten. ‘Nou en,’ zegt hij. ‘Wacht maar, hij komt wel terug.’
‘Dat weet je niet,’ brengt Haven daartegenin en ze pelt het papiertje van haar roodfluwelen cakeje zonder haar ogen van Roman af te wenden.
‘Wel waar. We hebben het al tig keer eerder meegemaakt. Iedere nieuwe leerling die mogelijk cool kan zijn, komt uiteindelijk aan die tafel terecht. Maar de echt coole kids blijven daar niet lang hangen, want die komen vanzelf bij ons.’ Hij lacht en tikt met zijn felroze nagels op het gele tafelblad van glasvezel.
‘Ik niet, hoor,’ zeg ik vrolijk, blij dat het gesprek niet meer over Roman gaat. Ik ben waarschijnlijk de enige die hem liever aan een andere tafel ziet zitten. ‘Ik ben meteen aan deze tafel begonnen,’ help ik hen herinneren.
‘Ja, inderdaad,’ lacht Miles. ‘Maar ik bedoelde eigenlijk meer dat het met Damen ook zo ging. Weet je nog hoe hij een tijdje bij hen heeft gezeten? Uiteindelijk zag hij het licht en kwam hij ook gewoon weer bij ons. Dat zal bij Roman net zo gaan.’
Ik kijk naar mijn drank en draai de fles rond in mijn hand. Ik weet dat Damens geflirt destijds niet gemeend was en van korte duur – hij deed het alleen maar om mij jaloers te maken, om te kijken of het me iets deed – maar het beeld van die twee zo dicht bij elkaar staat nog steeds op mijn netvlies gebrand.
‘Dat klopt.’ Damen geeft een kneepje in mijn hand en drukt een zoen op mijn wang. Hij kan mijn gedachten niet altijd lezen, maar hij voelt ze wel aan. ‘Ik heb inderdaad het licht gezien.’
‘Zie je wel? Dus we kunnen er alleen maar op vertrouwen dat dat bij Roman ook gebeurt.’ Miles knikt. ‘En zo niet, dan was hij om te beginnen nooit echt cool. Toch?’
Haven haalt haar schouders op en rolt met haar ogen. Ze likt een klodder glazuur van haar duim en mompelt: ‘Wat jij wilt.’
‘Waar maak jij je eigenlijk druk om?’ Miles tuurt haar streng aan. ‘Ik dacht dat jouw leven alleen nog maar om Josh draaide?’