Heel voorzichtig trekt ze hem omhoog. Haar vingers vinden zijn riem en glijden omlaag naar de zakken. Ze voelen teleurstellend licht. Behoedzaam laat ze haar hand in de eerste zak glijden, maar die is leeg.
Met een grommend geluid draait Kreuger zich op zijn zij. Lisa’s misselijkheid keert in volle hevigheid terug. Ze mag niet spugen, niet nu. Ze ademt diep in en uit en als het weer een beetje gaat, zoekt ze met iets meer haast naar de andere broekzak. Ook die is leeg. Ze had het verwacht, maar de ontgoocheling is toch groot. Er zit niets anders op dan met Anouk het dak op te gaan, maar ze weet niet of ze het redt als haar benen zo slap blijven aanvoelen.
Haar ogen glijden naar de lege plek naast Kreuger in bed en haar gezicht vertrekt tot een grimas. Natuurlijk gaat ze het redden. Het alternatief is immers onaanvaardbaar.
Ze pakt haar ochtendjas, die op het voeteneinde van het bed ligt, en neemt hem mee. Op de overloop trekt ze hem aan. Jammer dat ze geen gympies heeft, alleen schoenen en laarzen met hakken. Dat zou veel te veel lawaai maken en haar belemmeren om grip te vinden op het schuine dak. Dan maar op blote voeten.
Nu Anouk wakker maken en in haar trainingsjasje helpen. Als ze maar niet luidkeels gaat protesteren als ze gewekt wordt, of met alle geweld naar de wc wil.
Op haar tenen loopt Lisa naar haar dochters kamer, maar dan komt de gal onstuitbaar omhoog. Met een paar stappen is ze in de badkamer en valt op haar knieën voor de toiletpot.
Haar middenrif schokt, haar lichaam verkrampt en dan voelt ze het komen. Het braaksel klettert met veel lawaai in het water van de toiletpot. Zoveel lawaai, dat ze niet verbaasd is als ze iemand de badkamer in hoort komen.
‘Wat is er met jou aan de hand?’ klinkt Kreugers stem. Ze neemt niet de moeite om te antwoorden maar houdt met één hand haar lange haar in een paardenstaart vast. Iedere keer als ze even op adem is gekomen, begint haar lichaam weer te schokken en moet ze zich weer over de toiletpot buigen.
Er komt geen einde aan. Ze trekt een paar keer door om niet de zure lucht te hoeven inademen, en dan begint ze weer te kokhalzen.
Op het randje van het bad kijkt Kreuger toe. Lisa heeft geen tijd om aandacht aan hem te besteden.
Als ze alleen nog maar water en gal spuugt en haar lichaam langzaam tot rust komt, dringt het tot haar door dat ze morgen opnieuw een dag en een nacht met deze man zal moeten doorbrengen. Met hangende schouders veegt ze haar mond af, pakt het bekertje water aan dat Kreuger haar aanbiedt en begint te huilen. Troostend streelt Kreuger haar haar.
‘Arme Lisa,’ zegt hij. ‘Arme, arme Lisa.’
31
Het eerste wat ze ziet als ze voor de deur parkeren, zijn de slingers. Roze, blauwe en witte slingers omlijsten de deur, slingeren langs de gevel, volgen de rechte banen van het tuinhekje naar de straat. Als ze slingers genoeg hadden, zouden de kinderen de lantaarnpaal ook hebben meegenomen, volgens Freek.
Met vochtige ogen stapt Senta uit de auto. Ze kan haar ontroering nauwelijks de baas als de kinderen haar in een huiskamer vol bloemen staan op te wachten en in gejuich losbarsten. Ze vliegen haar om de hals; zelfs Niels slaat zijn armen om haar heen en legt in een woordeloze uiting van genegenheid zijn wang tegen die van zijn moeder.
‘O jongens, wat geweldig.’ Senta knuffelt ze beurtelings. ‘We hebben ook taart!’ roept Jelmer, en hij trekt haar aan haar hand mee naar de keuken, waar een enorme geglazuurde chipolatataart op het aanrecht staat. ‘Dat is toch je lievelingstaart, mam?’
‘Nou en of,’ verzekert Senta hem. Ze draait zich om naar Freek, die met zijn handen in zijn zakken en een brede lach op zijn gezicht iedere beweging van haar volgt. Een golf van tederheid en toewijding gaat door haar heen. Ze loopt naar hem toe en kust hem zacht op de lippen.
‘Dank je,’ zegt ze zacht. ‘Wat een heerlijke thuiskomst.’
‘Daarvoor moet je bij de kinderen zijn. Zij hebben het bedacht.’
‘Maar jij hebt bedacht dat…’ begint Jelmer, maar hij kan zijn zin niet afmaken omdat hij van alle kanten toegesist wordt.
‘Dat is een verrassing, sukkel,’ zegt Denise.
Dat levert haar een schop op, maar Jelmers vreugde om zijn moeders thuiskomst is te groot om zijn humeur echt te laten bederven.
‘Wanneer komt die verrassing, pap?’ fluistert hij duidelijk hoorbaar in zijn vaders oor.
‘Straks.’ Opzichtig knipoogt Freek hem toe.
‘Ik begin nu toch wel nieuwsgierig te worden. Wat komt er straks?’ Senta kijkt belangstellend van de een naar de ander.
‘Dat zul je wel zien!’ Jelmer danst uitgelaten in het rond. ‘Het begint met een…’
‘Jelmer!’ Denise drukt haar hand tegen haar broertjes mond. ‘Stil nou, man. Het is toch niet leuk als mama het al weet. Mam, ga lekker zitten, dan krijg je koffie. Of wil je thee? En wil je een groot stuk taart of een heel groot stuk taart?’