Vol weerzin streelt Lisa zijn rug met haar handpalm, alsof haar vingertoppen te gevoelig zijn om het huidcontact te verdragen.
‘Is dat alles wat je kan verzinnen?’ zegt hij geïrriteerd.
Ze slikt moeizaam. ‘Rustig aan, we hebben alle tijd.’
Er verschijnen zorgwekkende beelden op haar netvlies waarin ze gedwongen wordt op alle manieren zijn behoeften te bevredigen, maar het wordt haar algauw duidelijk dat hij helemaal niet over zoveel zelfbeheersing beschikt. Als ze slim is, zorgt ze ervoor dat hij snel aan zijn trekken komt zonder dat ze eerst een uitgebreid programma hoeft af te werken.
Iets gemotiveerder streelt ze zijn rug, zijn biceps en laat ze haar hand in zijn slip glijden. Haar knedende vingers hebben al vlug het gewenste resultaat. Nu snel zijn.
Haar hand zoekt zijn geslacht en begint het te bewerken. Kreuger trekt zijn vinger terug en stoot een hijgend gekreun uit. ‘O mijn god, dat is geweldig.’
Hij valt aan op haar borsten, bijt en lebbert ze af. Lisa wendt haar hoofd af en kijkt uit het raam. Nog even en ze is ervan af.
‘Doe je benen uit elkaar,’ hijgt Kreuger terwijl hij haar slipje naar beneden rukt. Hij komt omhoog en duwt zijn tong in haar mond. Met een gevoel alsof ze stikt ondergaat Lisa wat Kreuger ongetwijfeld als een gepassioneerde kus ziet. Hij bevrijdt zijn penis uit haar hand en dan duwt hij haar benen uit elkaar en boort zich in haar.
Bonkend en stotend werkt hij zich naar een climax toe, maar het duurt lang. Eindeloos lang.
Het tropische strand met palmen en de intens blauwe zee zien er geruststellend vredig uit. Jaren geleden, nog voor Anouk werd geboren, is ze met Menno op vakantie geweest naar de Dominicaanse Republiek. In het zwembad van het hotel hebben ze een cursus diepzeeduiken gevolgd. De eerste keer dat Lisa zich met een zuurstoffles op haar rug in de onderwaterwereld van de Caribische Zee liet zakken, zal ze nooit vergeten. De veelkleurige koraalriffen, de scholen tropische vissen en het zachte blauw van het water vormden een sprookjeswereld. Haar ogen streelden al het moois om haar heen, zogen het op als een van de sponsen die ze met haar vingertoppen beroerde, en sloegen heel die vredige wereld ergens diep in haar hart op, zodat ze ernaar terug kon wanneer ze maar wilde. Zoals nu.
Haar blik wordt wazig en ze haalt nog maar zo oppervlakkig adem dat alles om haar heen zich vertraagd lijkt af te spelen. Het gekreun en gehijg boven haar neemt een doffe klank aan en dwars door de pijn en afschuw heen hamert een mantra door haar hoofd. Ik ben niet hier, ik ben niet hier, ik ben niet hier.
Haar geest doet een stapje terug en verplaatst zich naar een wereld waar geen geluiden doordringen en waar iedere beweging vertraagd en zonder kracht wordt uitgevoerd. Een blauwgroene, ruisende onderwaterwereld waar tropische vissen in scholen om haar heen zwemmen, en waar zacht wuivende planten haar lichaam strelen. Onder water is ze veilig, en als Kreuger eindelijk klaar is met haar, kost het Lisa de grootst mogelijke inspanning om weer boven te komen.
26
Voor haar gevoel ligt ze al uren te huilen, zacht en geluidloos. Kreuger is naar beneden gegaan. Op de drempel glimlachte hij even naar haar en ze wist nog net de kracht op te brengen om zijn glimlach te beantwoorden. Vervolgens heeft ze minutenlang volkomen verstijfd voor zich uit liggen staren, alsof door niet te bewegen het verschrikkelijke dat haar is overkomen ongedaan gemaakt kan worden, of in ieder geval genegeerd en weggeduwd. Tot de verdoving die haar emoties onder controle hield langzaam begon uit te werken. En toen kwamen de tranen, met de onverbiddelijkheid van een vloedgolf die zich nergens door laat tegenhouden. Het spoelde over haar heen en ze duwde haar gezicht in het kussen om haar snikken te smoren.
Het is alsof Kreuger een laagje van haar heeft afgestroopt, een schild dat bescherming en zelfvertrouwen bood, een kwetsbaar maar tot dan toe onaangetaste tweede huid waar ze haar eigenwaarde en identiteit aan ontleende. Die huid is ruw van haar afgescheurd en heeft haar ziel opengelegd.
Met een kreun draait Lisa zich op haar zij, en opeens realiseert ze zich dat Anouk alleen met Kreuger beneden is. In paniek komt ze overeind en kleedt ze zich aan. Hoe graag ze ook urenlang onder de douche zou gaan staan, ze moet genoegen nemen met schone kleren.
Terwijl ze moeizaam, met een zeurende pijn tussen haar benen, de trap afloopt blijft ze in gedachten herhalen dat dit niet het einde van haar leven is. Ze haalt nog steeds adem, ze is nog steeds dezelfde Lisa als een uur geleden. En tegelijk beseft ze dat dat een idiote gedachte is, dat vanaf dit moment niets meer hetzelfde zal zijn.
Als hij mijn dochter iets heeft aangedaan, vermoord ik hem, denkt ze verbeten. Het kan me niet schelen wat de gevolgen voor mezelf zullen zijn, maar dan gaat hij eraan.
Ze duwt de deurklink naar beneden en gooit de deur bijna open, bang voor wat ze te zien zal krijgen. Haar blik gaat meteen naar de eettafel, die bedekt is met openstaande potjes vingerverf en vellen papier vol bontgekleurde poppetjes.