Verlegen als een tiener sloeg Senta haar ogen neer, maar niet voor die hem een antwoord hadden geseind. Hij schoof een bierviltje naar haar toe en ze schreef er haar telefoonnummer op.
Er zit iemand naast haar. Iemand die haar hand vasthoudt, hem zachtjes streelt en onophoudelijk tegen haar praat. Het is Freek. Zijn stem klinkt geruststellend en vertrouwd, al heeft ze moeite om zich te concentreren op zijn woorden. Dat maakt niet uit, het is goed om te weten dat hij bij haar is. De vertrouwde klank van zijn stem is als balsem voor haar eenzame ziel.
De vraag dringt zich aan haar op hoe lang ze hier al ligt, en hoe ze eruitziet. Misschien hebben ze haar haren wel afgeknipt, dat doen ze bij patiënten die bedlegerig zijn. Dat is een beangstigende gedachte, maar niet zo erg als de herinnering aan een comapatiënt die ze eens in een medisch tv-programma heeft gezien. Bij die vrouw hing de mond open, waardoor er regelmatig een sliertje kwijl over haar kin droop, en haar gezicht vertrok voortdurend tot grimassen. Senta had bedacht dat als zoiets haar ooit zou overkomen, ze liever had dat men de stekker er maar uittrok.
Op die gedachte komt ze nu terug. Zo hardvochtig kan het leven niet zijn, dat ze moet vegeteren als een plant, of dat ze misschien wel sterft. Veel te jong. Vreemd, ze heeft er wel eens anders over gedacht maar op dit moment beseft ze dat ze inderdaad nog jong is. Niet middelbaar, niet afgeschreven nu ze geen dynamische dertiger meer was, maar een vrouw die midden in het leven staat.
Wat lijken de problemen waarmee ze zichzelf heeft gekweld opeens belachelijk. Futiliteiten waren het, de kleine zorgen van een vrouw die alles heeft wat er maar te wensen valt, maar het niet wist te waarderen.
Als ze straks wakker wordt, gaat ze het anders doen. Ze zal zich volledig op Freek en de kinderen richten, minder werken, meer genieten. Niet meer de fout in gaan.
Het is mijn straf, schiet het door haar heen. Niets gebeurt voor niets, misschien bestaat er toch wel een God en is dit zijn manier om me te vertellen dat het anders moet.
Ik begrijp het, God! Kunnen we er nog over praten? Zullen we iets afspreken? Ik kom bij uit mijn coma en vanaf dat moment zal ik het juiste doen. Ik beloof het, ik beloof het echt. Laat me alstublieft wakker worden…
14
De ontsnapte tbs’er Mick Kreuger is nog altijd niet gevonden. De man wist vanochtend vroeg tijdens een begeleid proefverlof te ontkomen. Ondanks het opsporingsbericht op televisie en het inzetten van extra mankracht bij de politie, is er geen spoor van hem te vinden. Kreuger wordt inmiddels verantwoordelijk gehouden voor de moord op twee personen die het ongeluk hadden hem tijdens zijn vlucht tegen het lijf te lopen. Een vijfentwintigjarige man die achter de kassa stond in een tankstation, werd vroeg in de ochtend vermoord. Bewakingscamera’s hebben vastgelegd hoe de ontsnapte tbs’er de man doodsloeg, waarna hij de kassa leeghaalde en verscheidene levensmiddelen uit de winkel meenam. Een tweeënvijftigjarige vrouw werd gewurgd in haar woning aangetroffen. Buurtbewoners hebben een man zien rondlopen die voldeed aan het signalement van Kreuger. Volgens de minister van Justitie is deze zaak echter niet te vergelijken met eerdere ontsnappingen van tbs’ers. Mick Kreuger zat in het kader van zijn behandeling in een kliniek, met een op zijn persoon afgestemde beperkte bewegingsvrijheid. De minister heeft er bij de Tweede Kamer op aangedrongen alle begeleide verloven in te trekken en nader te bestuderen.
Alle nieuwsbulletins openen met Kreugers ontsnapping uit de tbs-kliniek. Na het RTL Nieuws volgen het achtuurjournaal, Hart vanNederland en diverse praatprogramma’s waarin Kreugers doopceel wordt gelicht.
Het interesseert Kreuger blijkbaar niets dat Lisa en Anouk de berichtgeving volgen. Zonder ogenschijnlijk ook maar de geringste notitie van hen te nemen zit hij op het randje van de bank, maar Lisa weet zeker dat hij iedere beweging die ze maken registreert.
Anouk, doodmoe van het hoesten, leunt tegen haar aan, te ziek om zich nog bewust te zijn van de hachelijke situatie waarin ze verkeren.
‘Ik wil naar bed, mama,’ mompelt ze, met haar ogen al dicht. Na een korte aarzeling waagt Lisa te vragen of Kreuger het goedvindt dat ze haar dochter naar bed brengt.
Kreuger draait langzaam zijn hoofd naar haar toe. Hij maakt een afwezige indruk, alsof hij minutenlang in een heel andere wereld heeft verkeerd en hij zich nu langzaam bewust wordt van de werkelijkheid.
Nadat hij een paar keer met zijn handen over zijn gezicht heeft gewreven, mompelt hij dat het goed is.
Een immense opluchting maakt zich van Lisa meester. Ze zal Anouk bij haar in bed laten slapen en de deur stevig achter zich dichttrekken. Achter die gesloten deur zullen ze zich even kunnen terugtrekken uit de constante sfeer van dreiging en onheil. Waarschijnlijk slaapt Kreuger op de bank, alert op alles wat er om het huis heen gebeurt, met de televisie de hele nacht aan.