Ze kan zich niet voorstellen dat de politie zo laks is dat ze niet voor de zekerheid even komen kijken, dus is de enige conclusie die overblijft dat de vrouw geen aangifte heeft gedaan. Misschien heeft ze Kreuger helemaal niet zien staan, en als dat wel het geval is, kan ze de situatie verkeerd hebben beoordeeld.
Kreuger schept nog een keer op. Hij eet met smaak, hij wel. Van haar bord, met haar vork, van haar eten. Op Menno’s plek. Alsof hij van plan is om nooit meer weg te gaan.
Lisa neemt een slok uit haar glas water, maar het kost haar moeite om te slikken. De wanhoop die door haar heen golft is zo groot dat ze haar best moet doen om niet in tranen uit te barsten.
Wat maakt ze zichzelf ook wijs. De vrouw heeft geen aangifte gedaan en er is geen politie onderweg. Ze staat er helemaal alleen voor.
12
Natuurlijk heeft ze aan de komende nacht gedacht. Meermalen is de vraag door haar hoofd geschoten wie waar zou slapen, en hoe. Het lijkt Lisa sterk dat Kreuger hen gewoon in hun eigen bedden zal laten kruipen, maar ze heeft die gedachte de hele middag succesvol verdrongen. Het had geen zin om zichzelf gek te maken, ze leefde van minuut tot minuut, en tot de avond viel had ze nog hoop dat ze gered zouden worden.
Maar nu de schemering om het huis sluipt, zich in de verste hoeken van de tuin nestelt en de lucht een donkerblauwe tint krijgt, weet Lisa dat het tweede bedrijf van start gaat.
Ze hebben gegeten, zij heeft opgeruimd en zet de afwas in de vaatwasser. Anouk doet een spelletje op de computer, die in de computerkast staat. Kreuger zit op het randje van de bank en kijkt, ingespannen voorovergebogen, naar de televisie. Hij zapt net zolang tot op rtl4 het nieuws van halfacht begint.
Het opent meteen met hem. In de keuken vangt Lisa flarden van de berichtgeving op en ze gaat zo dicht bij de openstaande deur staan als ze maar durft.
‘… nog geen spoor van de ontsnapte tbs’er Mick Kreuger…’ ‘… als hij zijn medicijnen niet inneemt, kan hij gevaarlijk…’ ‘… heeft tijdens zijn vlucht een man doodgeslagen…’ ‘… werd twee jaar geleden veroordeeld wegens de moord
op…’ Lisa vlucht terug naar het aanrecht en probeert zichzelf onder controle te krijgen. Wat zullen in vredesnaam de gevolgen zijn als Kreuger het lange tijd zonder medicatie moet stellen? Waarschijnlijk komen dan zijn gewelddadige instincten, die normaal gesproken onderdrukt worden door pillen, bovendrijven.
Haar hand beroert haar pijnlijk kloppende slaap en ze neemt een slokje water voor haar droge keel.
Als ze zich omdraait, staat Kreuger opeens voor haar. Met een scherp geluid houdt Lisa haar adem in.
‘Ik heb trek in koffie,’ zegt Kreuger slechts.
‘Ik zal even zetten.’ Ze draait zich om naar het espressoapparaat op het aanrecht en zet het aan. Het apparaat komt met veel lawaai tot leven.
‘Heb je dat gehoord?’ Kreuger maakt een hoofdbeweging naar de televisie.
‘Ik was bezig. De tv staat net te ver weg. Hoezo? Was je op het nieuws?’ Ze slaagt erin haar stem luchtig te laten klinken, alsof het volkomen normaal is dat Kreuger op tv is. Achter haar blijft het stil, zo lang dat het haar spijt dat ze de vraag gesteld heeft. Kreuger komt naast haar staan, leunt tegen het aanrecht en kijkt haar onderzoekend aan.
‘Wat heb je opgevangen?’
Werktuigelijk zet Lisa twee kopjes onder de tuit van het espressoapparaat. ‘Dat zeg ik toch, niet veel. Een paar flarden.’
Kreuger slaat zijn armen over elkaar. ‘Ze lieten een foto zien van mijn gezin. Opeens verschenen ze voor mijn neus, alle drie.’
De koffiebonen zijn op. Blij met dat excuus, dat haar de mogelijkheid geeft om een reactie uit te stellen, vult Lisa ze bij. Dan verzamelt ze al haar moed.
‘Heb je drie kinderen?’
‘Twee,’ zegt hij. ‘Een jongen en een meisje. Ongeveer zo oud als jouw dochter.’
‘Leuk, een jongen en een meisje. Dat is een koningswens, hè?’ Het valse enthousiasme in haar stem moet hem wel opvallen.
‘Dat zeggen ze, ja.’ Het klinkt niet alsof er een wens is uitgekomen.
Er valt een stilte, die Lisa verbreekt door op een knop te drukken. De koffiebonen worden met een enorm lawaai vermalen. Als dat klaar is, drukt ze op een andere knop en de koffie stroomt in de twee kopjes. Wat wil Kreuger van haar? Hij is onrustig, misschien zoekt hij afleiding. Het probleem is dat een gesprek voeren met hem gelijkstaat aan een wandelingetje maken door een mijnenveld. Ze kan niets vragen over zijn vrouw, maar misschien wel over zijn kinderen. Waarschijnlijk zijn die ondergebracht bij familie, of in een kindertehuis.
‘Mis je ze?’ vraagt ze, met het gevoel alsof ze geblinddoekt van een bergtop afspringt.
De knellende greep om haar arm komt niet helemaal als een verrassing.