Tegenwoordig weet ze dat geluk niet alleen afhangt van je instelling en dat je het beslist niet kunt afdwingen. Ze heeft haar positieve houding nooit verloren, maar ze is zich er nu veel meer van bewust dat de mens een speelbal van het lot is. En met sommige mensen wordt wel erg gesold.
Ze haalt het echte leven en de romantische voorstelling die ze ervan had allang niet meer door elkaar. Ze weet dat je onverwacht getroffen kunt worden door tegenspoed, en ze dacht dat ze met Menno haar portie wel had gehad. Maar hier zit ze nu, in een situatie die ze nooit voor mogelijk had gehouden en waarin ze volslagen machteloos is. Gegijzeld in haar eigen huis! Hoe groot is statistisch gezien de kans dat een ontsnapte crimineel jouw huis als toevluchtsoord kiest? De kans om de loterij te winnen is groter.
Waarom ik? denkt ze, maar het antwoord komt er meteen achteraan: waarom zij niet? Die engerd had net zo goed kunnen binnendringen bij Rosa, die even verderop woont, maar hij zit hier, en Rosa heeft geen idee waar ze aan ontkomen is.
De rest van de middag brengt ze met Anouk door op de bank. Ze leest haar dochter voor uit haar lievelingsboeken en intussen houdt ze Kreuger onopvallend in de gaten. Het ene moment neemt hij plaats voor de televisie en zapt van zender naar zender, dan opeens springt hij op en drentelt rusteloos door het huis.
En terecht, denkt Lisa met grimmige voldoening. Het kan nu niet lang meer duren voor de politie er is.
Ze begrijpt niet waar ze blijven. Dat ze Kreuger zijn kwijtgeraakt na zijn ontsnapping is één ding, maar de vrouw die hier vanmiddag voor het raam stond moet nu toch wel aangifte hebben gedaan. Geloven ze haar niet? Of is het zo’n type dat zich liever geen problemen op de hals haalt en is ze gewoon naar huis gegaan?
Nee, denkt Lisa vastbesloten. Zoiets doe je niet. Als ze zelf maar de lichtste twijfel zou hebben of iets wel in de haak was, zou ze al maatregelen hebben genomen. Zij wel.
Maar dat geldt niet voor iedereen, zeurt een stemmetje in haar hoofd. In deze gewelddadige, egoïstische wereld hebben mensen maar één les geleerd, en dat is dat ze beter weg kunnen kijken van problemen als ze niet de aanleiding voor een stille tocht willen worden.
‘Mama, lees nou verder.’ Met lodderige, koortsige ogen kijkt Anouk haar aan en Lisa pikt de draad van het verhaal weer op. Ze had niet eens gemerkt dat ze was stilgevallen en dat haar gedachten zo ver waren afgedwaald. Mechanisch, bijna zonder intonatie, leest ze het verhaal uit. Als ze het boek dichtklapt, sluit Anouk vermoeid haar ogen.
‘Goed zo, meisje. Ga maar even een slaapje doen.’ Teder streelt ze haar dochter over haar zachte donkere haar. Als Anouk hoest, hoort ze het slijm in haar longen reutelen.
‘Het lijkt wel alsof elk kind tegenwoordig astmatische bronchitis heeft,’ bromt Kreuger.
‘Het worden er wel steeds meer,’ bevestigt Lisa.
‘Dat komt door die verrotte milieuvervuiling. We vergiftigen de wereld en onze kinderen betalen daarvoor met hun gezondheid.’
Zou Kreugers zoon of dochter ook aan iets dergelijks lijden? Voor ze het weet informeert Lisa ernaar. Langzaam draait Kreuger zich naar haar toe. Even is ze bang dat ze de ontspannen sfeer heeft verstoord, maar Kreuger beantwoordt haar vraag gewoon.
‘Ja, mijn zoontje had zware astma. Nog veel erger dan zij.’ Zijn opmerking gaat vergezeld van een norse blik naar Anouk, alsof die er iets aan kan doen.
‘Denk je dat dat kwam door milieuvervuiling?’ vraagt Lisa voorzichtig, zich er heel erg van bewust dat Kreuger in de verleden tijd sprak.
‘Ja, natuurlijk komt dat door milieuvervuiling. We hebben onze kinderen altijd gezond te eten gegeven, maar we woonden midden in de stad. Iedere ochtend moesten ze door het drukke verkeer en de uitlaatgassen naar school fietsen. We hadden nooit in de stad moeten blijven.’ Kreuger staart voor zich uit, naar een verleden dat Lisa onbekend is, maar waar ze heel graag meer van wil weten.
Zijn ademhaling gaat wat sneller en zijn ogen schieten rusteloos heen en weer.
‘Ze zeggen dat de temperatuur op aarde stijgt door de uitstoot van kooldioxide in de lucht,’ zegt ze, om zijn aandacht af te leiden. ‘co2houdt warmte vast, dus dat klopt wel. Maar het schijnt dat er lang niet zoveel co2 wordt uitgestoten als wij denken. Met alles wat wij mensen hebben verstookt en aan uitlaatgassen hebben geproduceerd, is de aarde maar heel licht opgewarmd. Om het doemscenario van Al Gore over ons uit te roepen, zullen we het driedubbele aan co2 moeten uitstoten, misschien wel meer.’
Terwijl ze praat, houdt ze Kreugers reactie in de gaten. Hij lijkt niet te luisteren, maar ze gaat toch verder.
‘Het is maar de vraag of alleen de mens schuldig is aan het broeikaseffect. Vulkaanuitbarstingen brengen ook co2 in de lucht, en in de miljarden jaren dat de aarde bestaat zijn er altijd temperatuurschommelingen geweest.’