Haar redder laat haar bijna ontglippen, maar hij hervindt zijn greep en trekt haar mee naar boven.
Haar lichaam verslapt, geeft de strijd op. De stevige greep om haar middel vertelt dat haar redder daar heel anders over denkt, maar haar hoofd zakt al naar beneden. Nog een paar seconden en ze moet haar mond opendoen, ze kan niet anders. Haar lippen, die ze al die tijd op elkaar geperst hield, beginnen te wijken. Ze weet dat dat het begin van het einde is, dat binnen enkele ogenblikken haar longen zullen vollopen met water.
Nog een paar seconden slaagt ze erin haar mond gesloten te houden, dan krijst haar geest het uit van zuurstofgebrek en lijkt haar hoofd te exploderen.
Met haar ogen wijd open ziet Senta het wateroppervlak boven haar hoofd dichterbij komen, maar het is te laat. Kleuren flitsen voor haar ogen, ze ziet sterretjes en dan valt haar lichaam in een donkere schacht. Een bevrijding.
7
Goddank dat hij die vrouw niet heeft gezien. De tijd die ze daar vol in het zicht op het terras stond, leek eindeloos te duren. Haar verbonden hand hield ze omhoog om de bloedtoevoer, en dus de pijn, te beperken, maar tegelijk om haar verwonding aan de vrouw te laten zien. Er kwam bloed door het verband heen, en ze zag de ogen van de vrouw groter worden toen ze dat ontdekte.
Heeft ze ook haar gesprongen lip gezien, en het mes waarmee Kreuger hen bedreigde? Heeft die vrouw goed begrepen wat zich hier afspeelde? Misschien wel, want het ene moment dook ze daar op en het volgende moment haastte ze zich weg. Dat laatste geeft Lisa hoop en maakt dat ze de pijn aan haar gezicht en haar hand wat beter kan verdragen. Even volhouden, er is hulp onderweg.
Vaag dringt Kreugers stem tot haar door als hij bezweert dat hij Anouk en haar geen kwaad wil doen. Alles wat hij nodig heeft is een plek waar hij zich een tijdje kan schuilhouden tot het veilig is om verder te gaan. Als ze meewerken, zal hun niets gebeuren.
Anouk leunt met koortsige ogen tegen Lisa aan en lijkt niet te begrijpen wat die vreemde man hier doet. Vanaf het moment dat ze haar moeder met een zorgzaam verbonden hand naar beneden heeft zien komen, lijkt ze wat minder angstig en Lisa laat dat graag zo.
‘Hoe heten jullie eigenlijk?’ vraagt Kreuger onverwacht. ‘Ik heet Lisa, en dit is Anouk. Ze is vijf.’ Haar stem klinkt een beetje hees, alsof er een griepje op komst is.
‘En ze is ziek,’ stelt Kreuger vast. ‘Al lang?’
‘Een dag of twee.’
‘En toen heb je de school gebeld dat ze voorlopig niet kwam.’
Lisa knikt.
‘Dus die zullen voorlopig geen contact opnemen.’
‘Nee, maar het zou kunnen dat er een paar vriendinnetjes langskomen.’
‘Die hou je buiten de deur.’ Het klinkt als een bevel, en Lisa knikt. Wat dacht hij dan, dat ze die kinderen binnen zou vragen?
‘Als iemand opbelt, neem je de telefoon op en je gedraagt je zoals je je altijd gedraagt. Je hangt niet meteen op, je maakt rustig een babbeltje en doet alles om te voorkomen dat iemand erachter komt dat je een onverwachte gast hebt.’ Er trekt een grijns over zijn gezicht alsof hij een bijzonder spitsvondig grapje heeft gemaakt, en Lisa glimlacht plichtmatig.
‘Terwijl jij belt of mensen te woord staat aan de deur, luister ik mee en houd ik je dochter gezelschap,’ gaat Kreuger door, en Lisa’s glimlach glijdt van haar gezicht. Hij werpt haar een doordringende blik toe om te controleren of ze hem goed heeft begrepen, en Lisa knikt.
‘Hoe… hoe lang wil je hier blijven?’ vraagt ze met haperende stem.
Kreugers blik glijdt naar het raam en krijgt een harde uitdrukking. ‘Zolang als ik nodig heb. Ben je getrouwd?’
‘Ja, mijn man komt om halfzes thuis.’
Het is niet duidelijk of hij haar antwoord heeft gehoord. Hij blijft uit het raam staren, maar na een tijdje loopt hij naar de buffetkast, waar een tiental foto’s in zilveren fotolijstjes staan uitgestald. Voorzichtiger dan Lisa verwacht pakt hij ze een voor een op en bekijkt ze langdurig. Foto’s van Anouk als baby, maar ook kleine zwart-witfoto’s van haar eigen babytijd. Zonnige kiekjes van vakantiebestemmingen, van Menno en Lisa met de armen om elkaar heen, lachend en bruinverbrand. Herinneringen aan een gelukkige tijd, bezoedeld door de vingers van een indringer.
Lisa slaat haar ogen neer als Kreuger zich naar haar omdraait. Met een paar fotolijstjes in zijn hand loopt hij naar de bank en houdt ze in de lucht voor Anouk.
‘Dat ben jij, hè?’ Zijn glimlachje is vriendelijk.
Anouk beantwoordt het met een voorzichtig knikje, nog helemaal niet overtuigd dat deze man iemand is naar wie ze wil glimlachen.
‘Met je papa?’ Kreuger draait het fotolijstje om en kijkt belangstellend naar het fotootje van Anouk, Lisa en Menno aan boord van een zeilschip.
‘En met mama,’ zegt Anouk.