Door het lawaai en het geklets heen voelde Tula dat er iemand naar haar keek. Haar huid prikte en haar hartslag versnelde als reactie zelfs voordat ze opkeek, recht in Simons donkerbruine ogen. In plaats van een van zijn scherp gesneden maatpakken droeg hij een spijkerbroek en een T-shirt met het Lonely Bunny-logo. Hij hield Nathan in zijn armen, en ze zag dat hij een bijpassend T-shirt droeg.
Tula lachte en hield haar adem in, bang dat ze te veel las in dit verrassingsbezoekje. Misschien was hij alleen maar gekomen om haar de kans te geven gedag te zeggen tegen Nathan. Misschien waren de gevoelens die ze in Simons ogen zag alleen spijt en vriendelijkheid. En misschien zou ze zichzelf gek maken als ze er niet achter kwam.
Ze stond langzaam op, haar blik liet de zijne niet los. Haar hart maakte salto’s, ze probeerde iets te zeggen, maar haar mond was droog. Toen Nathan zijn mollige armpjes naar haar uitstrekte, pakte ze hem over, dankbaar dat ze zijn warme, stevige gewicht voelde, terwijl hij zich tegen haar aan nestelde met een gelukkige zucht.
Simon haalde zijn schouders op en zei: ‘Ik, eh… zag de aankondiging dat je hier vandaag zou zijn.’
‘En je kwam,’ fluisterde ze, een hand over de baby’s rug heen en weer wrijvend.
‘Natuurlijk kwam ik,’ zei Simon. Zijn blik hield de hare vast, haar in stilte alles vertellend wat ze ooit had willen horen. Het was er allemaal voor haar om te lezen. Hij verborg niets meer. En dat zou zij ook niet meer doen.
‘Ik zou naar je toe zijn gekomen na de signeersessie.’
Hij glimlachte en kwam dichterbij. ‘Echt waar?’
‘Ik had je iets te vertellen,’ zei ze.
Hij moest hebben gezien wat hij op haar gezicht had willen zien, want hij sprak vlug: ‘Laat mij eerst. Er is zoveel wat ik je wil vertellen, Tula.’
Ze lachte een beetje en keek naar de kinderen en de ouders die hen geïnteresseerd stonden te bekijken. ‘Nu?’
Hij keek naar haar publiek, en haalde zijn schouders op alsof ze er niet toededen. ‘Hier en nu.’
Tot haar verbazing knielde hij op één knie voor haar neer en keek in haar ogen.
‘Simon…’
‘Ik eerst,’ zei hij hoofdschuddend en met een lach. ‘Tula, ik kan niet zonder jou leven. Ik heb het geprobeerd en ik kan het gewoon niet. Jij bent de adem die ik adem. Jij bent mijn hart. Je bent alles wat ik nodig heb, en ik kan niet zonder je.’
Iemand in het publiek zuchtte, maar geen van beiden letten ze erop.
‘O, Simon.’ Tranen vulden haar ogen. Ze knipperde ze weg, want ze wilde hier geen seconde van missen.
Hij pakte haar hand en stond langzaam op om haar aan te kijken. ‘Ik houd van je, dat zou ik je als eerste hebben moeten vertellen. Maar ik zal het goedmaken en het veel tegen je zeggen. Ik houd van je. Ik houd van je.’
Tula lachte een beetje, toen harder terwijl Nathan brabbelde en met haar mee lachte. ‘Ik houd ook van jou,’ vertelde ze Simon, terwijl haar hart aanvoelde alsof het elk moment uit haar borst kon springen om de ruimte door te vliegen. ‘Dat was wat ik je wilde komen vertellen. Ik houd van je, Simon.’
‘Trouw met me,’ zei hij snel alsof hij bijna bang was dat ze van gedachten zou veranderen. ‘Trouw met me. Wees mijn vrouw en Nathans moeder. Wees bij me zodat we geen van beiden ooit weer zoals Lonely Bunny hoeven te zijn.’
‘Ja, Simon,’ antwoordde Tula, in zijn armen stappend. ‘O, ja.’
Terwijl hij daar in de boekhandel stond met zijn hele wereld dicht tegen zich aan, luisterde Simon naar het gejuich van het publiek. Neerkijkend in Tula’s blauwe ogen boog hij zich voorover om haar te kussen en wist dat, net zoals The Velveteen Rabbit waar ze hem over had verteld, het pijn deed om echt te worden.
Maar het was het waard.