‘De ruzie die we hebben gehad, bedoel je?’
‘Ja.’
‘Dat stelde niets voor,’ vertelde hij haar, en hij leunde naar voren.
‘Daar dacht je toen anders over,’ herinnerde ze hem, terwijl ze probeerde er niet op te letten dat hij nu binnen handbereik was.
‘Als ik het me goed herinner, had jij anders ook genoeg te zeggen.’
‘Oké, ja. Dat had ik. Je maakte me boos.’
‘Geloof me, dat heb je heel duidelijk gemaakt.’
‘Prima. We herinneren ons allebei de ruzie.’
‘Dat is niet het enige wat we ons herinneren,’ zei hij. Hij reikte naar haar hand voordat ze die terug kon trekken en wreef met zijn duim over haar handpalm.
Tula huiverde. Het was niet haar schuld. Het was niet dat ze ervoor koos om zich tot hem aangetrokken te voelen. Het was gewoon chemie.
Een biologische dwang. Simon raakte haar aan en ze ging in vlammen op.
Maar ze kon ervoor kiezen om het vuur te ontwijken.
‘Simon…’
‘Tula, we passen bij elkaar.’
‘In bed, natuurlijk, maar –’
‘Laten we ons nu alleen met het bed bezighouden, hè?’
O, dat klonk echt goed, gaf ze in stilte toe. Die vederlichte aanraking in haar handpalm zette elke zenuwuiteinde in haar lichaam al in vlam. Ze haalde adem, hield die in en liet hem met een zucht gaan.
O, Tula, dacht ze, je gaat het nog doen ook!
Zelfs terwijl de zucht van teleurstelling over zichzelf door haar hoofd ging, leunde ze al naar hem toe.
Het was onvermijdelijk.
Haar blik hield de zijne vast toen zijn mond de hare raakte. Een fluisterzachte kreun ontsnapte aan haar keel door dat eerste, tedere contact. En ze realiseerde zich hoeveel ze hem had gemist. Dit had gemist. Het leek niet uit te maken dat ze continue botsten. Hij had gelijk. Op dit moment hoefde ze zich alleen maar te concentreren op wat ze voelde als ze bij hem was. Terwijl ze zich overgaf aan de magie van zijn aanraking, zijn kus.
Er zou zonder twijfel nog genoeg tijd komen in de komende weken en maanden om spijt te hebben. Maar nu was alleen hij er.
Alsof er een dam was opengezet in haar binnenste, zo kolkten haar gevoelens, snel en woest, door haar lichaam. Ze leunde nog dichter naar hem toe, stond toe dat de kus dieper werd. Zijn armen omsloten haar, hielden haar stevig aan zijn borst gedrukt, en plotseling werd de ruime vensterbank te smal. Te openbaar.
Hij liet haar niet erg zachtjes op de grond zakken.
Haar adem ontsnapte uit haar longen. Ze hief haar hoofd op, keek in zijn ogen en grinnikte. ‘Alles goed met je?’
Hij vertrok zijn gezicht en lachte toen terug. ‘Ja, goed. En straks ben ik beter.’
‘Beloftes, beloftes…’
Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht en zorgde ervoor dat haar hartslag in galop overging. Zijn handen gleden op en neer over haar rug en pauzeerden net lang genoeg om haar achterste een snel kneepje te geven.
‘Ik heb het gevoel dat ik uitgedaagd word,’ zei hij en hief zijn hoofd van de vloer om haar weer te kussen. Harder, dieper, zijn tong wrong zich langs haar verdediging en verstrengelde zich met de hare in een sensuele dans die haar de adem benam.
Ze omvatte zijn gezicht met beide handen, genietend van het gevoel van zijn bakkebaarden tegen haar huid. Ze huiverde toen zijn armen haar nog dichter tegen hem aan trokken en haar zo dicht tegen hem aan hielden dat ze het slaan van zijn hart door zich heen voelde gaan.
Hij rolde om, haar in zijn greep houdend totdat ze op haar rug lag en zijn gewicht op haar neerdrukte. Tula zuchtte, ze vond het heerlijk om hem op zich te voelen. De hardheid van de vloer onder haar deerde haar niet, want hij was druk bezig om ervoor te zorgen dat ze niets anders dan genot voelde.
Hij maakte zijn mond van de hare los, verborg zijn gezicht in de welving van haar nek en knabbelde aan haar keel, waardoor er kleine schokjes van opwinding over haar huid werden gezonden. Tula vocht om lucht en liet haar handen over zijn brede rug heen en weer gaan.
Zijn harde spieren spanden en ontspanden onder haar vingertoppen, en ze glimlachte bij de wetenschap dat haar aanraking zoveel bij hem teweegbracht.
Starend naar het balkenplafond verloor ze zichzelf in de flits van hitte die haar overweldigde. Zijn handen bewogen zich met expertise en vastberaden over haar lichaam. Hij liet een spoor van vuur achter waar hij was geweest. Ze voelde alsof ze van binnenuit opbrandde, en het enige waar ze aan kon denken was het verlangen naar nog meer vlammen.
Zijn mond gleed over haar huid, haar keel, haar kaak en weer naar haar mond, en hij kuste haar weer totdat ze niet meer kon ademhalen, niet meer kon nadenken. Ze kon alleen nog maar voelen.
Toen overviel de hartstocht hen allebei op hetzelfde verschroeiende moment. Handen bewogen zich snel, maakten knopen en ritsen los, en in een paar seconden waren ze allebei naakt, nauw verstrengeld op de vloer van de woonkamer.