Simon bekeek haar nog steeds, met slechts het kleinste spoortje amusement op zijn gezicht. Een uitdrukking die ze veel te aantrekkelijk vond voor haar eigen welzijn.
‘Oké,’ gaf ze tandenknarsend toe, ‘misschien ben ik een beetje te voorzichtig in het selectieproces.’
‘Misschien?’
Dat negeerde ze. Omdat zelfs als ze te beschermend was, het de baby geen kwaad zou doen. Het zou alleen maar helpen om haar ervan te verzekeren dat de best mogelijke persoon voor hem zou zorgen. En als vader van de baby, zou Simon dat moeten kunnen waarderen.
‘Dit is belangrijk, Simon. Niemand dan ik weet beter hoeveel de mensen in het leven van kinderen hun karakter kunnen beïnvloeden. De manier waarop ze de wereld bekijken. Hoe ze over zichzelf denken.’
Ze hield in toen ze zich realiseerde dat ze een richting uitging waar ze helemaal niet heen wilde.
‘Uit ervaring gesproken,’ zei hij peinzend, en ze wist dat hij terugdacht aan het verhaal dat ze hem had verteld over het konijntje waar ze ooit eens mee bevriend probeerde te raken. En aan de niet zo moederlijke houding van haar moeder tegenover haar.
‘Vind je dat gek?’ gaf ze terug. ‘Heeft niet iedereen een kwestie met zijn ouders? Zelfs de besten maken fouten, nietwaar?’
‘Jawel,’ erkende hij, maar zijn blik liet de hare niet los. Het leek alsof hij in haar hoofd wilde kijken. Om haar gedachten te lezen en al haar geheimen bloot te leggen.
Alsof hij haar in het gelijk wilde stellen, sprak hij weer.
‘Wie had die invloed op jou, Tula?’ vroeg hij kalm. ‘Was het alleen je moeder?’
‘Dit gaat niet over mij,’ vertelde ze hem. Ze weigerde om in de discussie terecht te komen die ze zelf ongewild had gestart.
‘Niet?’ vroeg hij, terwijl hij op haar af liep.
‘Nee,’ hield ze hoofdschuddend vol. Ze voelde de intensiteit van zijn blik en deinsde ervoor terug. Tula had geen medelijden nodig en voelde er niets voor om de moeilijkheden van haar jeugd te delen met een man die al duidelijk had gemaakt hoe hij over haar dacht. ‘Dit gaat over Nathan, en wat het beste voor hem is.’
Hij bleef op haar toelopen en was nu zo dichtbij dat ze haar adem moest inhouden om zijn geur niet in te ademen. Een mengeling van aftershave en zeep, het was een geur die naar haar lonkte, haar eraan herinnerde hoe ze onder hem had gelegen, kijkend in zijn ogen die schitterden van hartstocht. Ogen die haar op dit moment bestudeerden.
‘Je zei het zelf,’ hield hij haar voor. ‘We zijn allemaal beïnvloed door de mensen die ons hebben opgevoed. En degene die jou heeft opgevoed, zal invloed hebben op de keuze die je voor Nathan maakt.’
Onmiddellijk gingen haar stekels overeind staan. Op de een of andere manier had hij net dat ene aangeroerd wat haar door de jaren heen zoveel zorgen had gebaard. Ze had gedacht aan hoe ze was opgevoed en over haar ouders, en had zich afgevraagd of ze wel een kind van zichzelf zou moeten hebben. Maar de waarheid was dat Tula’s hart naar een eigen gezin smachtte. Hunkerde naar het soort liefde en warmte waar ze alleen maar van kon dromen. En ze had altijd geweten dat ze een goede ouder zou zijn, omdat ze precies wist wat een kind wilde.
Verlangde.
Dus ze was volkomen bereid om over dit punt met Simon te discussiëren.
‘Nee, Simon. Dat zie je verkeerd. De eerste inbreng bij een kind is belangrijk, dat geef ik toe. En wanneer we kind zijn en opgroeien, duwt het ons een kant op. Maar op een bepaald punt maken volwassenen verantwoordelijke keuzes. Wíj beslissen wie we zijn. Wie we willen zijn.’
Hij fronste zijn voorhoofd, terwijl hij overdacht wat ze had gezegd.
‘Doen we dat? Ik vraag het me af. Het lijkt me dat we altijd degene zijn waar we mee begonnen.’
Niet op haar gemak omdat ze zo dicht bij hem was en niet in staat om hem aan te raken, liep ze naar de woonkamer.
Ze zou willen dat Nathan nu wakker was, omdat ze dan kon zeggen dat ze geen tijd had om te praten. Dat ze voor de baby moest zorgen. Maar het was tijd voor zijn dutje. Normaal gesproken vond ze dat fijn, want dan kon ze een hoop van haar eigen werk doen. Vandaag, nu ze Nathans aanwezigheid zou hebben kunnen gebruiken, moest ze toegeven dat er van die kant geen hulp zou komen.
Ze liep verder de grote kamer in. Natuurlijk volgde Simon haar, zijn voetstappen langzaam en zeker, gemakkelijk te horen op de houten vloer.
‘Dus,’ zei hij, ‘jij zegt dat jouw ouders niets te maken hebben met de persoon die jij nu bent?’
Tula lachte stilletjes in zichzelf, zodat hij niet zou weten hoe grappig die opmerking in werkelijkheid was. Natuurlijk hadden haar ouders haar gevormd. Haar moeder was een aardige vrouw, maar niet iemand die was voorbestemd om moeder te zijn. Katherine voelde zich meer thuis op champagnebrunches dan op ouderavonden. Ze duldde geen onhandigheid of harde geluiden, ze gaf de voorkeur aan een formele sfeer, eentje zonder kinderlawaai.