Hij was altijd voorzichtig geweest in zijn relaties met vrouwen. Hij had niet de wens om vader te worden. En toch had hij een vage herinnering aan zijn samenzijn met Sherry Taylor. De vrouw zelf was nauwelijks meer dan een vlekje in zijn geheugen, maar hij herinnerde zich wel de nacht dat het condoom was gescheurd. Een man vergat zulke dingen niet. Maar ze had nooit iets gezegd over een baby, dus had hij niet meer aan het ongelukje teruggedacht.
Het was mogelijk.
Hij zou echt een zoon kunnen hebben.
Tula keek toe, terwijl Simon alles liet bezinken.
Ze gaf hem punten in zijn voordeel. Natuurlijk was hij eerst een beetje prikkelbaar, humeurig… vooruit, gróf geweest. Maar ze veronderstelde dat het te verwachten viel. Het gebeurde tenslotte niet elke dag dat je erachter kwam dat je vader was.
Haar blik dwaalde over hem heen, terwijl hij het testament aan het lezen was, en ze moest toegeven dat hij helemaal niet was zoals ze had verwacht. Zij en Sherry hadden geen nauwe band gehad, maar Tula had wel durven voorspellen op wat voor soort man Sherry viel.
En lang, donker, aantrekkelijk en humeurig was niet dat soort. Normaal gesproken viel ze voor stille, brave computergekken. En Simon was absoluut het tegenovergestelde. Hij straalde macht en kracht uit. Al vanaf het moment dat Tula het vertrek binnen was gestapt, had ze zijn aantrekkingskracht voelen knetteren, en tegen die vonken vocht ze nog steeds. Een extra complicatie was wel het laatste wat ze nu nodig had.
‘Wat wil je precies van mij?’
Zijn stem onderbrak haar gedachten, en ze keek hem aan. ‘Dat lijkt me nogal duidelijk.’
Hij liet de stapel papieren op het bureaublad vallen. ‘Dat zou je wel eens fout kunnen zien.’
‘Oké, wat vind je hiervan? Waarom kom je niet naar mijn huis in Crystal Bay? Je zoon ontmoeten. Dan kunnen we erover praten en samen denken over de volgende stap.’
Hij wreef een hand over zijn nek.
Ze had hem wel ineens met een hoop informatie opgezadeld, besefte Tula. Natuurlijk had hij even tijd nodig om aan het idee te wennen.
‘Goed,’ antwoordde hij uiteindelijk. ‘Wat is je adres?’
Ze vertelde het hem en keek naar hem, terwijl hij opstond als teken dat het onderhoud was afgelopen. Ook opstaand stak ze haar rechterhand naar hem uit.
Hij aarzelde even, toen omvatte zijn hand de hare. Op het moment dat hun handpalmen elkaar raakten, flitste er, net zoals eerder ook al was gebeurd, een vuurbal omhoog door haar arm, die vervolgens als een pingpongballetje door haar borst stuiterde.
Hij moest hetzelfde hebben gevoeld, want hij liet haar hand los en schoof de zijne snel in zijn broekzak.
Ze haalde adem, blies uit en dwong zichzelf te glimlachen, al voelde die lach wat beverig aan. ‘Dan zie ik je vanavond.’
Terwijl ze het vertrek verliet, voelde ze zijn blik op haar gericht, en de hitte die daardoor werd veroorzaakt, bleef haar de hele lange terugreis bij.
Hoofdstuk 2
‘Hoe ging het?’
Tula glimlachte bij het horen van de stem van haar beste vriendin.
Anna Cameron Hale was de enige persoon op aarde die altijd aan haar kant stond. Daarom was het logisch dat ze gelijk Anna had gebeld nadat ze was teruggekomen uit San Francisco, waar ze de confrontatie met Simon Bradley was aangegaan.
‘Ongeveer zoals te verwachten viel.’
‘Au,’ zei Anna. ‘Dus hij had geen idee van de baby?’
‘Nee.’ Ze draaide zich om naar Nathan, die in zijn springstoeltje zat.
De babysitter, Mrs. Klein, had gezegd dat hij allerliefst was geweest, terwijl zij weg was. Hij veerde nu op en neer, terwijl hij zich met zijn teentjes afzette van de keukenvloer.
Haar hart kreeg weer zo’n door Nathan veroorzaakte scheut, iets waar ze al aardig aan gewend raakte. Hoe was het toch mogelijk om in een paar weken tijd zoveel van iemand te gaan houden?
‘Om het voor hem op te nemen, het moet voor hem toch een schok zijn geweest om hier vanuit het niets mee geconfronteerd te worden,’ zei Anna.
‘Dat is waar. Ik bedoel, ik wist van Nathans bestaan en toch was ik van slag toen ik opeens, na de dood van Sherry, voor hem verantwoordelijk werd.’ Hoewel, bedacht ze, het had haar maar vijf minuten gekost om zich aan te passen. ‘Maar toen ik het Simon vertelde, keek hij alsof hij een flinke dreun had gekregen.’
‘Jeetje, lieverd, wat vervelend dat het niet zo goed ging. Wat nu?’
‘Hij komt hier vanavond om Nathan te zien, en dan gaan we er over praten.’ Tula dacht vluchtig terug aan de tinteling van opwinding die ze had gevoeld toen hij haar hand schudde, maar ze duwde die gedachte snel weer weg. Er gebeurde al genoeg op het moment.
Haar gedachten keerden echter telkens terug naar hem en hoe hij fel en furieus naar haar had gekeken.
‘Hij komt naar jouw huis?’ vroeg Anna.