Of misschien dacht ze dat hij meer inhoud had. Had ze te veel vertrouwen in hem. Misschien had hij geen gevoelens. Misschien had het pak dat hem maakte tot de man die hij was alle natuurlijke menselijke gevoelens belemmerd. Had ze zichzelf niet gewaarschuwd, de eerste dag dat ze elkaar ontmoet hadden, dat hij te veel op haar vader leek? Te veel bezig in de wereld van bedrijfsfinanciën om voor haar interessant te zijn?
Ze had naar zichzelf moeten luisteren.
Toen herinnerde ze zich zijn gezichtsuitdrukking toen hij op Nathan had neergekeken, wetend dat het zijn zoon was. Zijn gezicht sprak boekdelen. Die man was in staat om lief te hebben. Hij had er alleen geen interesse in.
In ieder geval niet in haar.
‘Joehoe?’
‘Hè? Wat?’ Tula schudde haar hoofd en zei: ‘Sorry, sorry. Ik luisterde niet.’
‘Ja, dat begreep ik,’ zei Anna droog. ‘Je bent er nog niet aan toe om naar huis te komen, hè?’
‘Dat kan ik niet. De baby en –’
‘Nee.’ De stem van Anna klonk zacht en vol met medelevend begrip.
‘Ik bedoel, je bent er nog niet aan toe om van Simon weg te lopen, hè?’
De schouders van Tula zakten berustend naar beneden, hoewel haar vriendin dat niet kon zien. ‘Nee, ik denk het niet. Dat maakt me een volslagen idioot, nietwaar?’ Toen, zonder het antwoord van haar vriendin af te wachten, beantwoordde ze haar eigen vraag. ‘Natuurlijk doet het dat. Waarom zou ik denken dat ik iets voor iemand kan voelen die zoveel op mijn vader lijkt? Waarom heb ik mezelf niet tegengehouden?’
‘Omdat dat soms niet kan, lieverd.’ Anna lachte. ‘Kijk naar mij! Ik nam die opdracht voor de muurschildering van Sam aan omdat ik het geld nodig had. Ik heb hem zelfs recht in zijn gezicht gezegd dat ik hem niet kon uitstaan! En kijk mij nu… getrouwd en zwanger. Soms wil het hart gewoon wat het wil, en daar kun je niets aan veranderen.’
‘Nou, het is niet eerlijk.’
‘Het meeste niet,’ leefde Anna met haar mee. ‘Om op mijn vraag terug te komen waar dit telefoontje voor was bedoeld… wil je nog steeds dat ik naar de stad kom dit weekend? Voor de muurschildering op Nathans muur?’
Tula dacht erover na. Wist dat Simon het waarschijnlijk vreselijk zou vinden. Toen keek ze naar de baby die met zijn armpjes zwaaide naar de kale boomtakken hoog boven hem. En ze wist dat als ze dan niet bij hem kon zijn, ze wel een tastbare herinnering kon achterlaten. Eentje die Nathan en Simon allebei elke dag zouden zien.
‘Ja, dat wil ik,’ vertelde ze haar vriendin. ‘De kamer van Nathan moet opgefleurd worden.’
‘Geweldig! Ik heb al een paar fantastische ideeën.’
‘Ik heb alle vertrouwen in je,’ zei Tula, en voegde er toen aan toe:
‘Maar ik heb wel één verzoek.’
‘En dat is?’
‘Verwerk Lonely Bunny er ergens in, wil je?’ Ze strekte haar arm en streek over Nathans wang. ‘Op die manier zal het bijna zijn alsof ik er nog steeds ben, over hem wakend. Zelfs nadat ik weg ben.’
‘O, lieverd…’
Ze hoorde het medeleven in haar vriendins stem en wapende zich daartegen. Tula wilde geen medelijden. Ze wist eigenlijk niet precies wat ze wél wilde. Buiten Simon natuurlijk, en dat zou nooit gebeuren.
Het zou gemakkelijker zijn geweest Tula te verleiden als ze niet al naar bed waren geweest en die ruzie hadden gehad die hen beiden woedend had achtergelaten.
Maar Simon was vastbesloten.
Hij wuifde de waarschuwingen van Mick weg die zich keer op keer in zijn hoofd herhaalden. Mick was tenslotte getrouwd. Hij en Katie waren al vanaf de middelbare school samen en pasten goed bij elkaar.
Dus hoe kon hij de spanning begrijpen, de koppige weigering om terug te komen op een ingenomen standpunt? Hoe kon hij iets weten over de seksuele hitte die opvlamde tijdens een ruzie?
Hoe kon hij ooit de haatgevoelens begrijpen die Simon voor de Hawthorne-familie voelde?
Simon wist precies waar hij mee bezig was; dat deed hij altijd. En het feit dat Mick het daar niet mee eens was, zou hem niet tegenhouden.
Met zijn plan zou hij twee vliegen in één klap slaan, hield hij zichzelf voor. Niet alleen zou hij in staat zijn om zich over te geven aan de geneugten van Tula, iets waaraan hij bleef denken, maar hij zou ook wraak op haar vader kunnen nemen – iets waar hij al drie jaar over droomde.
Maar het belangrijkste eerst. Voordat zijn plan ten uitvoer kon worden gebracht, moest Simon dingen regelen voor als hij de voogdij over Nathan had. Hij zou dan Tula niet meer hebben om voor hem te zorgen, terwijl hij aan het werk was, dus hij moest iemand hebben met verantwoordelijkheidsgevoel die dat kon overnemen.
Hij liet zichzelf niet toe te denken aan het feit dat wanneer die dag kwam, Tula uit hun leven zou verdwijnen.