Ze keek hem over haar schouder aan. ‘Dat is het meest beledigende dat iemand ooit tegen mij heeft gezegd.’
‘Ik probeerde je niet te beledigen.’
‘Dus het is alleen maar een bonus.’
Hij ging van het bed af en pakte zijn eigen spijkerbroek. Die aantrekkend zei hij op een geduldige en rustige toon, die ervoor zorgde ze dat met iets wilde gooien: ‘Tula, je overdrijft. We zijn twee volwassenen, we zouden hierover moeten kunnen praten zonder emotioneel te worden.’
‘Emotioneel? O, wat zou ik je mijn emoties kunnen laten zien. Op dit moment wil ik alleen maar iets naar je hoofd gooien.’
‘Dat helpt niet,’ bracht hij naar voren en keek toen om zich heen alsof hij wilde kijken wat ze zou kunnen pakken om naar hem toe te smijten.
‘Dat is een van de verschillen tussen ons, Simon,’ snauwde ze. ‘Het gooien van dingen zou nu erg veel helpen. Weet je, ik ben niet bang om emotioneel te worden.’
‘Waar heb je het over?’ Nu was het zijn beurt om beledigd te kijken.
‘Wie zei dat ik bang was? Dit gaat niet eens over angst.’
‘Echt? Zo komt het wel op mij over. God, Simon.’ Ze hield haar hoofd scheef en kneep haar ogen halfdicht. Hoofdschuddend zei ze: ‘Je hebt je hoelang ontspannen? Twintig minuutjes? Stond ik op je agenda? Had je opgeschreven dat je seks met me zou hebben, om daarna weer terug te keren tot de orde van de dag?’
‘Doe niet zo raar,’ sputterde hij.
‘O, nu doe ik raar,’ echode ze. ‘Jij bent degene die hier iets van maakt wat er nooit was. Deze kleine toespraak gaat helemaal niet over Nathan. Het gaat erover dat je je terugtrekt voordat je jezelf toestaat om iets echts te voelen.’
‘Alsjeblieft,’ spotte hij, en weer ging die ene wenkbrauw omhoog. ‘Dit gaat niet over gevoelens, Tula. We hadden allebei jeuk en we hebben gekrabd. Meer niet.’
Sissend ademde ze in, en haar ogen vernauwden zich nog meer, totdat het zulke kleine spleetjes waren dat het bijna een wonder was dat ze hem nog kon zien. ‘Jeuk? Zo noem jij dat wat er net is gebeurd?’
‘Hoe noem jij het dan?’ vroeg hij.
Goeie vraag. Ze was nu niet meer van plan om er iets goeds over te zeggen. Die voldoening zou ze hem niet gunnen. Dus in plaats daarvan negeerde ze het onderwerp volledig. ‘Eerlijk, Simon, op het moment dat je jezelf met mij verbonden voelde, trok je je terug en verborg je jezelf achter die stijve zakelijke persoonlijkheid die je draagt als het een of andere driedelig pak.’
‘Pardon?’
‘O,’ zei ze, terwijl ze warmliep voor het onderwerp en gedreven werd door gekwetste gevoelens en beledigingen. ‘Ik begin nog maar net. Je bent bang dat ik, nu ik het bed heb gedeeld met de fabelachtige Simon Bradley, dat zou kunnen gebruiken in mijn beslissing over Nathans toekomst? Nou, vertrouw me maar als ik zeg dat seks met jou mijn beslissing of jij de voogdij overneemt niet zal beïnvloeden…’
Hij vouwde zijn armen voor zijn borst. ‘Zat er een belediging bij?’
‘Best mogelijk, maar ik was nog niet klaar.’
‘Maak maar af dan. Ik wist dat er meer was.’
‘Je hebt nog steeds niet bewezen dat je ook maar in de verste verte klaar bent om voor de baby te zorgen. Totdat je zeker wist dat hij je zoon was, kwam je nauwelijks in zijn buurt.’
‘En dat is slecht?’
‘Dat is het als jij te druk bezig bent om jezelf te beschermen om het kind een kans te geven.’
‘Dat deed ik niet.’
Ze staarden elkaar aan, de blikken vol met een ingehouden passie die niets met seks te maken had.
‘Dit was duidelijk een fout,’ zei Tula even later toen ze dacht dat ze weer kon praten zonder te krijsen. ‘Maar gelukkig is dit er een die niet herhaald hoeft te worden.’
‘Oké. Dat is waarschijnlijk het beste.’ Simon haalde een hand door zijn haar en zei: ‘Ik wil je nog steeds.’
Tula keek hem een lang moment aan voordat ze toegaf: ‘Ja. Ik jou ook.
Slaap lekker, Simon.’
Ze verliet de kamer, en hij hield haar niet tegen. Maar ze kon zich niet tegenhouden om nog een laatste blik achterom te werpen toen ze vertrok. Hij zag er krachtig uit. Sexy.
Heel eenzaam.
En zelfs na alles wat er zojuist was voorgevallen, spoorde iets in Tula haar aan om terug te gaan naar hem. Om haar armen om hem heen te slaan en hem vast te houden.
Ze moest zichzelf eraan herinneren dat hij de eenzaamheid zelf had verkozen.
Hoofdstuk 8
‘Ik heb het slecht aangepakt, ik weet het.’
‘Ja,’ beaamde Mick vrolijk de volgende dag. ‘Dat dekt de lading wel.
Probéérde je haar boos te maken?’
‘Nee,’ zei Simon hoofdschuddend, terwijl hij aan de avond ervoor terugdacht. Hij kon zich er niet veel meer van herinneren dan de dringende behoefte die hij had gevoeld om haar onder zich te krijgen.