Hij streek met een vinger over de foto van de jongens alsof hij hen daardoor op de een of andere manier kon aanraken. Dat kleine gebaar ontroerde Jenna. Even zag Nick Falco er bijna… kwetsbaar uit.
Het duurde echter niet lang. Zijn mond trok, alsof hij probeerde woorden terug te dringen die er wanhopig graag uit wilden komen. Uiteindelijk knikte hij, alsof hij een beslissing had genomen, en zei: ‘Laten we terwille van het gesprek eens zeggen dat ze van mij zijn.’
‘Dat zijn ze.’
‘Waarom heb je me dan niet ingelicht? Waarom heb je dan in vredesnaam gewacht tot ze… hoe oud zijn ze?’
‘Vier maanden.’
Hij keek weer naar de foto’s, sloeg het boek dicht en klemde het in zijn rechtervuist. ‘Vier maanden en je vond niet dat ik het moest weten?’
Het kleine beetje warmte dat ze bijna voor hem had gevoeld, verdween.
‘Je bent ongelooflijk. Je negeert me maandenlang en nu ben je boos omdat ik geen contact met je heb opgenomen?’
‘Waar heb je het over?’
Jenna schudde haar hoofd en was er in stilte dankbaar voor dat ze slim genoeg was geweest om niet alleen bij te houden wanneer ze hem e-mails had gestuurd, maar dat ze die ook allemaal had uitgeprint en meegebracht. Ze haalde een dikke envelop uit haar koffer en legde die op het scrapbook dat hij in zijn hand had. ‘Alsjeblieft. Alle e-mails die ik je heb gestuurd. Ze zijn gedateerd, dus je kunt zien dat ik er minstens één en soms zelfs twee per week heb gestuurd. Ik probeer al meer dan een jaar met jou in contact te komen, Nick.’
Hij maakte de envelop open, terwijl ze sprak en bladerde snel door de e-mails.
‘Ik…’ Fronsend keek hij naar de stapel papier.
Snel maakte ze gebruik van het feit dat hij even sprakeloos was. ‘Al vanaf de dag waarop ik had ontdekt dat ik in verwachting was, heb ik je geprobeerd te bereiken, Nick.’
‘Hoe had ik kunnen weten dat je me dít wilde vertellen?’
‘Je had er één of twee kunnen lezen.’ Het lukte Jenna de pijn uit haar stem te weren.
Boos keek hij haar aan. ‘Hoe had ik in vredesnaam kunnen raden dat je me probeerde te vertellen dat ik vader was? Ik dacht dat je gewoon op geld uit was.’
Sissend ademde ze snel in toen de belediging haar trof. Kokend van woede verzette ze zich tegen de neiging hem een schop te geven. Het was echt iets voor Nick om aan te nemen dat iedere vrouw alleen maar met hem omging om er beter van te worden. Aan de andere kant had hij zich de laatste tien jaar omringd met het soort vrouwen die hem gebruikten en waarvoor hij haar nu ook aanzag. Het waren mensen die met hem gezien wilden worden omdat hij een van de felst begeerde miljardairs was. Die vrouwen wilden tot zijn kringetje behoren omdat daar opwinding te vinden was, omdat ze zich daar belangrijk door voelden, en omdat ze graag deel wilden uitmaken van de wereld van Nick.
Het enige wat Jenna had gewild, was zijn armen om zich heen voelen. Ze wilde dat hij haar kuste en midden in de nacht lieve woordjes tegen haar fluisterde. Natuurlijk had hij dat nooit geloofd.
Nu was alles anders. Hij had verantwoordelijkheden, en ze was hier om erop toe te zien dat hij daaraan voldeed. Uiteindelijk was ze hier niet voor zichzelf. Ze was hier voor haar kinderen. Voor zíjn zoons.
‘Ik had toen geen belangstelling voor jouw geld, Nick. Maar de zaken zijn veranderd, en ik ben nu wel op jouw geld uit,’ zei ze, en ze zag zijn ogen fonkelen van woede. ‘Het wordt alimentatie genoemd, Nick. En jouw zoons verdienen het die te krijgen.
Hij staarde haar aan. ‘Alimentatie.’
‘Inderdaad.’ Ze hief haar kin hoger op. ‘Geloof me, als ik alleen maar aan mezelf hoefde te denken, zou ik hier niet zijn. Dus je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben niet hier om je uit te buiten. Ik ben niet uit op een flink stuk van de Falco-bankrekening.’
‘Weet je dat zeker?’
‘Ja, dat weet ik zeker. Ik ben mijn eigen bedrijf begonnen en het loopt goed,’ antwoordde ze. Bij die woorden klonk er trots door in haar stem. ‘Maar een tweeling hebben, betekent dat alle uitgaven dubbel gedaan moeten worden, en ik kan het gewoon niet allemaal alleen opbrengen.’
Ze sloeg haar blik naar hem op. ‘Toen je helemaal niet op mijn e-mails reageerde, hield ik mezelf voor dat je het niet verdiende te weten dat de baby’s er waren. En als ik niet een beetje wanhopig zou zijn, zou ik hier helemaal niet heen gekomen zijn. Als je denkt dat ik ervan geniet hier te zijn om je in te lichten, ben je gek.’
‘Dus je zou hun bestaan voor me geheim hebben gehouden?’ Zijn stem was zacht, donker en had een enigszins gevaarlijke ondertoon.
Jenna liet zich echter niet intimideren. Nick mocht dan een arrogante, zelfingenomen sukkel zijn, maar hij vormde geen lichamelijke bedreiging voor haar of een andere vrouw. ‘Als je bedoelt of ik het feit dat hun vader absoluut geen belangstelling voor hen heeft, verborgen zou houden voor mijn zoons… dan is het antwoord ja. Dat is precies wat ik zou doen.’