‘Goed.’ Opgelucht haalde ze adem. ‘Dat is goed.’
‘Ik ben nog niet uitgesproken,’ ging hij verder. Hij zag dat haar rug onmiddellijk weer kaarsrecht en gespannen werd. ‘Ik ben hierheen gekomen om mijn zoons te zien. Nu ik hen eenmaal heb gezien, ga ik nergens meer heen.’
Ze keek hem verbijsterd aan. Haar mond viel open, en haar grote, blauwe ogen werden nog groter dan gewoonlijk. ‘Wat bedoel je?’ Toen het tot haar begon door te dringen wat hij bedoelde, schudde ze beslist haar hoofd. ‘Je kunt onmogelijk denken dat je hier zou kunnen blijven.’
Dit bleek leuker te zijn dan hij had gedacht.
‘Ja hoor.’ Nick keek de kleine huiskamer rond. Haar hele huis paste twee keer in zijn suite op het schip, toch ontbrak er iets aan zijn woonruimte, ondanks de luxe. Ze had hier een thuis van gemaakt. Voor haar en hun zoons. En hij was niet van plan dat thuis te verlaten. In ieder geval voorlopig niet. Niet voordat hij zijn zoons beter had leren kennen. Niet voordat hij een manier had bedacht waarop hij een rol kon blijven spelen in hun leven.
‘Dat is krankzinnig.’
‘Helemaal niet.’ Doordringend keek hij haar aan. ‘Deze twee baby’s zijn mijn zoons. Ik heb al vier maanden van hun leven gemist en ik weiger er nog meer van te missen.’
‘Maar Nick –’
Snel viel hij haar in de rede. ‘Ik wil niet alleen maar iedere maand geld geven, Jenna. En als dat is waar je op hoopte, dan spijt het me, maar dan moet ik je teleurstellen.’
Ze beet op haar onderlip en sloeg haar armen om haar lichaam alsof ze probeerde zichzelf bijeen te houden. Uiteindelijk zei ze: ‘Je kunt hier niet blijven. Daar is geen ruimte voor. Er zijn maar twee slaapkamers in dit huis, Nick. Een voor de jongens, een voor mij en je kunt níét in mijn kamer logeren. Dat kan ik je garanderen.’
Zijn lichaam trok samen en hij dacht dat hij na verloop van tijd haar er wel toe zou kunnen brengen haar mening te herzien. Maar voorlopig… ‘Ik slaap wel op de bank.’
‘Maar –’
‘Hoor eens,’ zei Nick. ‘Het is eenvoudig. Ik blijf hier en leer mijn kinderen beter kennen. Of…’ voegde hij eraan toe, terwijl hij voor grof geschut koos, ‘ik ga naar de rechtbank en eis de volledige voogdij op. En wie van ons denk je dat die strijd zou winnen? De keuze is aan jou, Jenna. Wat wordt het?’
Ze werd bleek en heel even voelde Nick zich een absolute ellendeling. Toen herinnerde hij zich dat hij vocht voor de enige familie die hij had: zijn zoons. En hij weigerde hen te verliezen. Hij wilde zich ook absoluut niet schuldig voelen omdat hij een rol wilde spelen in hun leven, ongeacht hoe hij dat moest realiseren.
‘Zou je dat doen?’
‘Onmiddellijk.’
‘Je bent een keihard mispunt, nietwaar?’
‘Ik ben wat ik moet zijn om mijn doel te bereiken,’ meende Nick.
‘Gefeliciteerd dan. Deze ronde heb je gewonnen.’
Een van de baby’s begon te huilen alsof hij de plotselinge spanning in de kamer aanvoelde. Nick keek omlaag en zag dat het Jacob was. Zijn gezichtje was samengetrokken en dikke tranen rolden over zijn wangetjes. Even later volgde Cooper het voorbeeld van zijn broer en begon te jammeren op een manier die Nick hartverscheurend en angstaanjagend vond.
In paniek keek hij naar Jenna, die alleen maar haar hoofd schudde.
‘Wil je een spoedcursus in vaderschap, Nick?’ Ze wuifde naar de jongens, die nu oorverdovend brulden en heftig met hun armpjes en beentjes sloegen. ‘Hier is les één. Jij hebt hen aan het huilen gemaakt. Zorg er nu maar voor dat ze ermee ophouden.’
‘Jenna –’
Terwijl hij verbijsterd naar haar keek, pakte ze de stapel pas gewassen en opgevouwen babykleertjes en liep een korte gang in. Even later verdween ze in een kamer, die waarschijnlijk die van de jongens was, zodat hij alleen achterbleef met zijn huilende zoons.
‘Geweldig,’ mompelde Nick, die zich voor de tweeling op zijn knieën liet vallen. ‘Dat gaat geweldig. Goed gedaan, Nick. Ga zo door.’
Terwijl hij de stoeltjes liet bewegen en de jongens smeekte stil te zijn, had hij het gevoel dat hij werd gadegeslagen. Maar als Jenna hem vanuit de donkere gang gadesloeg, wilde hij dat niet weten. Daarom concentreerde hij zich op zijn zoons en hield zichzelf voor dat een man die uit het niets een bedrijf met cruiseschepen kon opbouwen, ook in staat moest zijn een paar huilende baby’s te troosten.
Hoe moeilijk kon dat eigenlijk zijn?
Tegen het eind van de middag was Nick ten einde raad, en genoot Jenna van de show. Hij had de jongens hun fles gegeven, hen in bad gedaan – dat alleen was al zo vermakelijk geweest dat ze wilde dat ze de hele gebeurtenis had gefilmd – en op dit moment probeerde hij hen aan te kleden. Jenna stond in de deuropening van de kinderkamer en sloeg alles met een verrukte glimlach op haar gezicht gade.