Jenna’s adem stokte en er sprongen tranen in haar ogen. Grote goedheid, de laatste maanden had ze zich talloze keren voorgesteld dat ze Nick zou inlichten over de jongens, maar ze had zichzelf nooit toegestaan zich voor te stellen hoe het zou zijn als ze elkaar echt zouden ontmoeten.
Ze had geen moment gedacht dat hij er echt belangstelling voor zou hebben hen te zien. En nu ze zag hoe teder hij met haar jongens omging, kwamen al haar liefdevolle gevoelens naar boven. Het moment was zo liefdevol en intens dat ze het er benauwd van kreeg. Toen ze dacht dat ze weer in staat was te spreken zonder dat haar stem brak, zei ze: ‘Je hebt echt geluisterd toen ik je over hen vertelde.’
‘Natuurlijk,’ gaf hij toe. Hij keek nog steeds niet naar haar en bleef gebiologeerd naar de twee kleine jongetjes kijken. ‘Ze zijn precies zoals je hen hebt beschreven. Ze lijken sprekend op elkaar, maar als je naar verschillen zoekt, merk je dat ze verschillende persoonlijkheden hebben. En over iets anders had je ook gelijk. Ze zijn mooi.’
‘Ja, dat zijn ze.’ Zijn woorden waren hartverwarmend. ‘Nick,’ zei ze even later, omdat er iets was wat ze echt wilde weten: ‘Waarom ben je hierheen gekomen?’
Hij stond op, keek haar aan en keek toen peinzend weer naar zijn zoons. ‘Omdat ik hen wilde zien. Ik wilde met jou praten. Nadat je was vertrokken, heb ik diep nagedacht. Ik was boos op je omdat je was weggegaan.’
‘Dat weet ik. Maar ik moest weg.’
Daar reageerde hij niet op. In plaats daarvan zei hij: ‘Ik ben hierheen gekomen om je te vertellen dat ik een plan heb bedacht om deze situatie op te lossen; een manier waarop we allemaal kunnen winnen.’
‘Winnen?’ herhaalde ze. ‘Wat bedoel je met “winnen”?’
Hij keek haar weer aan en zijn gezichtsuitdrukking werd gespannen. Zijn mond vertrok tot een rechte, grimmige streep. Ze begon zich een beetje ongerust te maken en het kostte haar moeite om niet haar kinderen te grijpen en die tegen haar borst te klemmen. Zo-even was ze ontroerd geweest toen Nick voor het eerst zijn zoons zag. Nu vertelde de uitdrukking op zijn gezicht haar dat ze niet blij zou zijn met zijn ‘plan’.
‘Hoor eens,’ zei hij hoofdschuddend, terwijl hij nog eens naar de baby’s keek, die hen met grote ogen belangstellend gadesloegen. ‘Ik realiseerde me gisteravond dat er een eenvoudige oplossing is voor dit hele probleem.’
‘Ik ben niet naar je toe gekomen omdat er een probleem moest worden opgelost. Het enige wat ik van je wilde, was financiële steun voor de kinderen.’
‘Ja, die krijg je.’ Hij wuifde haar woorden weg alsof die eigenlijk niet belangrijk waren. ‘Maar ik wil meer.’
De vage bezorgdheid begon intenser te worden. Ze kreeg het zo koud dat ze bijna huiverde, terwijl ze vroeg: ‘Hoeveel meer?’
‘Daar kom ik dadelijk op terug,’ zei hij. ‘Zoals ik al heb gezegd, heb ik diep nagedacht sinds jij het schip hebt verlaten. En uiteindelijk, gisteravond, tijdens de vlucht hierheen, realiseerde ik me dat het verzorgen van een tweeling veel werk is voor maar één ouder.’
Waar wilde hij heen? Waarom wendde hij plotseling zijn blik af? En waarom was ze naar hem toe gegaan? ‘Ja, dat is waar, maar –’
‘Dus is mijn plan eenvoudig,’ viel hij haar in de rede. ‘We verdelen hen en nemen ieder één van de kinderen.’
‘Wát?’
Hoofdstuk 9
Nick kon het haar niet kwalijk nemen dat ze woedend werd.
Ze was voor de baby’s gesprongen en hield haar armen gespreid alsof ze hem op een afstand probeerde te houden voor het geval hij een poging zou wagen de tweeling te grijpen en er vandoor te gaan. ‘Ben je gek geworden? Je kunt hen niet scheiden.’ Hoewel ze zacht sprak, lag er een harde ondertoon in haar woorden. ‘Het zijn geen puppy’s. Je mag niet een baby uitkiezen. Dit zijn kleine jongens, Nick. Een tweeling. Ze hebben elkaar nodig. Ze hebben míj nodig. En je kunt hen niet van me afnemen.’
Hij was al tot die conclusie gekomen. Het enige wat daarvoor nodig was geweest, was één blik op de jongens, die zo dicht bij elkaar zaten in hun stoeltjes dat ze elkaar konden aanraken.
‘Rustig maar.’ Hij hief een hand op in een poging te voorkomen dat ze opnieuw uitviel. ‘Ik heb gezegd dat dat mijn plan wás. Maar alles is veranderd.’
‘Je bent hier nog maar tien seconden. Wat zou er veranderd kunnen zijn?’ Ze nam nog steeds een verdedigende houding aan en stond als een heuse ridder voor haar zoons. Het enige wat ze nodig had om het plaatje compleet te maken, waren een harnas en zwaard.
‘Ik heb de jongens nu gezien,’ zei hij. Iets in zijn stem moest haar hebben geraakt, want de spanning verdween uit haar schouders. ‘Ze zijn een eenheid. We kunnen hen niet delen. Ik begrijp het.’