‘Dat zal niet gebeuren. Het schip ziet er goed uit en dat weet je best.’ Teresa glimlachte vol zelfvertrouwen. ‘We hebben een paar kleine problemen, maar er is niets bij wat we niet kunnen oplossen. Als het om echt grote problemen ging, zouden we gisteravond de haven niet hebben verlaten.’
‘Dat weet ik wel.’ Hij keek over zijn schouder naar de witte koppen die op de golven dansten. ‘Maar zorg er alsjeblieft voor dat we die problemen een stap voor blijven.’
‘Is dat niet wat ik altijd doe?’
‘Ja,’ antwoordde hij met een goedkeurend knikje.
Teresa was achter in de vijftig en had kort donker haar, scherpe groene ogen en het organisatietalent van een veldmaarschalk. Ze accepteerde van niemand onzin, ook niet van Nick, en ze was trouw en vasthoudend als een pitbull. Ze werkte al voor hem sinds ze acht jaar geleden haar man had verloren en bij hem was gekomen op zoek naar een baan met avontuur.
Die baan had ze gekregen en sindsdien was ze Nicks rechterhand geworden.
‘De chef-kok van het Paradise Deck klaagt over de nieuwe Vikings,’ zei ze bladerend in de papieren op het klembord dat ze altijd bij zich had.
Nick snoof. ‘De duurste fornuizen ter wereld en daar mankeert iets aan?’
Er verscheen een flauwe glimlach om haar lippen. ‘Volgens chef-kok Michele wel,’ zei ze. ‘Het fornois is niet heet kenoek.’
Ze waren nog niet eens een hele dag op zee en nu al kreeg hij commentaar van temperamentvolle kunstenaars. ‘Vertel hem maar dat ik zolang het fornois heet wordt, van hem verwacht dat hij het werk doet waarvoor ik hem betaal.’
‘Dat heb ik al gedaan.’
Nick fronste. ‘Waarom vertel je het mij dan?’
‘Jij bent de baas.’
‘Aardig van je om daar zo nu en dan aan te denken,’ zei hij. Hij leunde naar voren en rolde zijn stoel dichter naar het bureau toe, waar een stapel persoonlijke correspondentie op zijn aandacht wachtte.
Teresa negeerde die opmerking, bekeek haar papieren weer en zei: ‘Volgens de kapitein ziet het weer er geweldig uit en kunnen we op volle kracht naar Cabo varen. Als het goed is, komen we daar rond tien uur in de ochtend aan.’
‘Dat is goed.’ Nick pakte de eerste envelop van de stapel voor hem. Hij tikte met de rand ervan op het bureau, terwijl Teresa weer sprak. En terwijl ze de lijst met problemen, klachten en complimenten afwerkte, liet hij zijn blik door zijn kantoor glijden. Hier op het Splendor Deck, dat maar één verdieping onder de brug lag, was het uitzicht adembenemend. Dat was de reden waarom hij zowel zijn kantoor als zijn luxueuze eigenaarssuite op dit dek had willen hebben. Hij had erop gestaan dat er veel glas werd gebruikt. Hij vond het geweldig uit te kijken over de oceaan. Die gaf hem een gevoel van vrijheid, zelfs terwijl hij werkte.
Er stonden comfortabele fauteuils en lage tafels in het vertrek en aan de andere kant van de kamer was een bar. De paar schilderijen die aan de donkerblauwe muren hingen, vormden fel gekleurde vlekken en de houten vloeren glansden in het zonlicht, dat maar voor een deel werd gedimd door het donker getinte glas.
Dit was de eerste tocht van het schip onder de Falcon-vlag. Nick had het schip gekocht van een concurrent die zijn bedrijf wilde opheffen, en het laatste halfjaar had hij het schip volledig laten opknappen en opnieuw laten inrichten als het vlaggenschip van zijn cruiselijn. Falcon’s Pride had hij het schip gedoopt en tot nu toe deed ze haar naam eer aan.
Zijn medewerkers hadden hem op de hoogte gehouden van de reacties van de passagiers toen ze de vorige dag aan boord kwamen. Hoewel de meeste gasten jong waren en op zoek naar een feestje, waren ze onder de indruk geweest van de luxueuze inrichting.
Nick had zijn eerste schip tien jaar geleden gekocht en had de Falcon Cruises snel uitgebouwd tot de belangrijkste feestelijke bestemming ter wereld. Falcon’s Pride zou die reputatie nog versterken. Zijn passagiers wilden plezier maken. Ze waren op zoek naar opwinding; naar een feest dat twee weken duurde. En hij zou erop toezien dat ze dat kregen.
Hij nam alleen de beste koks in dienst, en contracteerde de beste bands en shows. Zijn werknemers waren jong en aantrekkelijk – bij die gedachte dacht hij onmiddellijk aan één bepaalde werknemer. Een vrouw die hij had toegestaan gevoelens in hem op te roepen, tot de avond waarop hij haar leugens had ontdekt. Sindsdien had hij haar niet meer gezien of gesproken, maar hij was tegenwoordig veel voorzichtiger in het kiezen van de vrouwen met wie hij omging.
‘Luister je eigenlijk wel naar me?’
Onmiddellijk zette Nick alle gedachten aan de vrouw uit zijn hoofd. Het irriteerde hem dat hij meer dan een jaar nadat hij Jenna Baker voor het laatst had gezien, nog steeds aan haar dacht. Met een charmante glimlach keek hij op naar Teresa. ‘Ik geloof het niet. Zullen we de rest van de zaken maar na de lunch bespreken?’